بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند، چون وقتی متوجه شوند که می‌توانند (و باید) زندگی خودشان را بسازند، آن‌وقت آزادند که تغییر ایجاد کنند.

زندگی در جریان است و درمان کمک می‌کند بتوانیم با شیاطینی که به سراغمان می‌آیند، مقابله کنیم. و حتماً به سراغمان می‌آیند چون همه شیاطینی دارند – بزرگ، کوچک، کهنه، تازه، ساکت، پرسروصدا، همه‌جور. این شیاطینِ مشترک شاهدانی بر این حقیقت‌اند که در نهایت چندان هم منزوی و تک‌افتاده نیستیم

با درد جوری کنار می‌آیم که فکر می‌کنم جان با آن کنار آمده است: با پوشاندن و پنهان کردنش. به‌عنوان یک درمانگر در مورد درد زیاد می‌دانم، در مورد اینکه درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

زمانی در دورهٔ آموزشی، استادی به من گفت «درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست» و من در نهایت تعجب فهمیدم که حق با اوست. ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند. واقعاً در تمام افرادی که در مقام درمانگر دیده‌ام، چیزی دوست‌داشتنی یافته‌ام، حتی کسی که اقدام به قتل کرده بود. (فهمیدم که پشت خشمش چه موجود نازنینی است.)

اعتراف می‌کنم که تسلیم شده‌ام و به نامزد زنگ زده‌ام و او من را گذاشته روی پیغام‌گیر. تحقیرشده، مجبور بودم یک روز صبر کنم تا بهم زنگ بزند و تمام مدت این را می‌دانستم که آخرین چیزی که یک نفر می‌خواهد انجام دهد صحبت‌کردن با کسی است که به‌تازگی با او به هم زده، اما هنوز هم می‌خواهد که با هم باشند. سؤال بعدی‌اش را حدس می‌زنم «احتمالاً می‌خواهی بپرسی با زنگ‌زدن به او به چه می‌خواستم برسم.» وندل ابروی راستش را بالا می‌آورد – فقط یک ابرو، دقت کردم و کنجکاوم بدانم چطور این کار را می‌کند – اما قبل از اینکه بتواند پاسخ دهد خودم جواب می‌دهم. اول توضیح می‌دهم می‌خواستم نامزد به من بگوید که دلتنگم است و همهٔ اینها اشتباهی بزرگ بوده.

اگر نکته‌ای یاد گرفتند این بود که زندگی همان تعریف عدم قطعیت است.

خیلی از ما افرادی را که دوست داریم و چیزهایی را که برایمان باارزش‌اند، سرسری می‌گیریم. فقط زمانی که پایان کارمان اعلام می‌شود می‌فهمیم که چقدر بی‌توجه از کنار این مسئله می‌گذشتیم: زندگی‌مان.

اگر یک پا یا کلیه از دست بدهی، هنوز خودت هستی، اما اگر بخشی از مغزت را از دست بدهی – واقعاً عقلت را از دست بدهی – آن وقت چه کسی خواهی بود؟

درمانگر آینه‌ای مقابل بیماران می‌گذارد، اما بیماران هم آینه‌ای مقابل درمانگرانشان می‌گذارند. درمان ابداً یک‌طرفه نیست؛ بلکه در فرایندی موازی رخ می‌دهد.

این آدم‌های مشکل‌دار خود ماییم.

اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

برای شارلوت، باثبات بودن و شادی همراه با آن، قابل اعتماد نیست؛

«اگر ملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.»

گاهی جهنم خود ما هستیم.

همدلی داشته باش، همدلی داشته باش، همدلی داشته باش.

زمانی در دورهٔ آموزشی، استادی به من گفت «درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست» و من در نهایت تعجب فهمیدم که حق با اوست. ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند. واقعاً در تمام افرادی که در مقام درمانگر دیده‌ام، چیزی دوست‌داشتنی یافته‌ام، حتی کسی که اقدام به قتل کرده بود. (فهمیدم که پشت خشمش چه موجود نازنینی است.)

می‌توانم به زاک مادری بدهم که دائماً نگران بی‌مادر ترک‌کردن او است، یا می‌توانم به او مادری بدهم که وضعیت سلامتی نامطمئنش او را از قیمتی‌بودن زمان با هم بودنشان به‌شدت آگاه‌تر می‌کند.

در مطالعهٔ ادبیات مرتبط با این مسئله نشان داده شده که خوشبختی از لحاظ آماری غیرعادی است،

در مطالعهٔ ادبیات مرتبط با این مسئله نشان داده شده که خوشبختی از لحاظ آماری غیرعادی است،

«هرقدر بیشتر شکننده‌بودنت را بپذیری، کمتر احساس ترس خواهی کرد.»