بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

متوجه شدم که لحظه‌ای که آدم‌ها احساس تنهایی می‌کنند، معمولاً در فاصلهٔ میان کارهایشان – بیرون رفتن از جلسهٔ درمان، پشت چراغ قرمز، ایستادن در صف فروشگاه، سوارشدن در آسانسور – دستگاه‌هایشان را برمی‌دارند و از این احساس فرار می‌کنند. در حالت حواس‌پرتی همیشگی، گویی توانایی بودن با دیگران را از دست می‌دهند و توانایی بودن با خودشان را هم.

«خوب نبود یکی از آنهایی باشم که زیادی به چیزی فکر نمی‌کنند، که فقط با جریان امور پیش می‌روند، که نیازموده زندگی می‌کنند؟» یادم می‌آید که گفتم بین آزمودن و گیرافتادن در یک فکر تفاوت هست و اگر خود را از احساساتمان جدا کنیم، فقط در سطح بلغزیم، به آرامش یا شادی نمی‌رسیم، به مردگی می‌رسیم.

شارلوت خود را از بحران واقعی زندگی‌اش – بحران‌های درونی - منحرف می‌کرد. گاهی «هیجان»، صرف‌نظر از اینکه چقدر ناخوشایند باشد، می‌تواند شکلی از خوددرمانی باشد، راهی برای آرام‌کردن خودمان با اجتناب‌کردن از بحران‌هایی که در درونمان می‌جوشند.

«روان‌پزشک‌ها مردم را خوشحال نمی‌کنند – داروهای تجویز شده این کار را می‌کنند!» ناگهان متوجه منظورش شدم. مسئله این نبود که او به روان‌پزشک‌ها احترام نگذارد؛ این بود که روان‌پزشکی امروزی بیشتر به سمت ظرایف دارویی و انتقال‌دهنده‌های عصبی متمایل است تا جزئیات داستان زندگی مردم

«متضاد افسردگی، خوشبختی نیست، بلکه سرزندگی است.»

هر قدر هم که در ظاهر عجیب و غریب باشد؟ درمانگرها به بیمارانشان می‌گویند: حسادت‌هایت را دنبال کن. نشانت می‌دهد که چه می‌خواهی.

«درون‌بینی، جایزهٔ دروغین درمان است.» این جملهٔ قصار محبوب من در این حرفه است به این معنا که می‌توانی تمام بینش و درون‌نگری داخل دنیا را داشته باشی اما اگر زمانی که آن بیرون و توی دنیا هستی تغییر نکنی، درون‌نگری – و درمان – بی‌ارزش است.

آزادی مستلزم مسئولیت‌پذیری است و در اغلب ما بخشی هست که مسئولیت‌پذیری را ترسناک می‌داند.

وندل به من گفت که با بی‌اهمیت شمردن مشکلاتم، خود و همهٔ دیگرانی را قضاوت می‌کردم که مشکلاتشان را در سلسله‌مراتب رنج، پایین‌تر قرار می‌دادم. به من یادآوری کرد که نمی‌توانی به رنجت با کوچک شمردنش خاتمه دهی. به رنجت با پذیرفتنش و فهمیدن اینکه با آن چه کنی، خاتمه می‌دهی. نمی‌توانی چیزی را که انکار یا کوچکش می‌کنی تغییر دهی. و البته اغلب آنچه که نگرانی‌ای جزئی به نظر می‌رسد، نشانه‌های بروزیافتهٔ نگرانی‌هایی عمیق‌تر است.

ناتوانی در نه گفتن عمدتاً به‌خاطر مهرطلبی است؛ مردم گمان می‌کنند که اگر نه بگویند، دیگران دوستشان نخواهند داشت. اما ناتوانی در بله گفتن، به درخواست صمیمی‌شدن، فرصت شغلی، برنامهٔ ترک الکل، بیشتر به فقدان اعتمادبه‌نفس برمی‌گردد.

«قبل از اینکه حرفی بزنی از خودت بپرس این قضیه در کسی که با او حرف می‌زنم چه احساسی برخواهد انگیخت؟»

به بیمارانی می‌گویم که وسط افسردگی فلج‌کننده گیر کرده‌اند، نوعی افسردگی که باعث می‌شود فکر کنند، حمام آنجاست. تقریباً پنج قدم آن‌طرف‌تر. می‌بینمش اما نمی‌توانم بهش برسم. یک قدم، آن‌گاه بعدی، یک‌دفعه به همهٔ آن پنج قدم نگاه نکن. فقط یک قدم بردار و وقتی که آن یک قدم را برداشتی، یک قدم دیگر بردار. در آخر می‌توانی به دوش برسی. و می‌توانی به فردا برسی و به سال آینده. یک قدم. شاید نتوانند تصور کنند که افسردگی‌شان به این زودی‌ها برطرف شود، اما نیازی نیست که این کار را بکنند. انجام دادن یک کار تشویقتان می‌کند که کار دیگری را انجام دهید، دور باطل را با چرخه‌ای سالم و مؤثر عوض کنید.

من با مخفیانه دنبال‌کردن نامزد در گوگل داشتم پیشرفت آینده‌اش را می‌دیدم، درحالی‌که خودم در گذشته منجمد شده بودم.

«تنها راهِ بیرون‌رفتن، عبور از میانِ راه است.

سبک‌های دلبستگی در اوایل کودکی بر اساس تعاملات ما با والدینمان شکل می‌گیرند. سبک‌های دلبستگی مهم‌اند چون در روابط بزرگسالان هم نقش بازی می‌کنند، بر انتخاب نوع شریک عاطفی (باثبات یا با ثبات کمتر) تأثیر می‌گذارند، بر اینکه چطور در طول یک رابطه رفتار می‌کنند (وابسته، بافاصله یا بی‌ثبات) و روابطشان معمولاً چگونه تمام می‌شود (پر اشک و آه، دوستانه یا با انفجاری بزرگ). خبر خوب این است که سبک‌های دلبستگی ناهنجار می‌توانند در بزرگسالی اصلاح شوند – این درواقع بخش بزرگی از کار درمان است.

به‌خوبی می‌دانم که چه چالش‌هایی پیش روست و وندل هم می‌داند که می‌دانم چون هردوی ما چیزی دیگر را می‌دانیم: آزادی مستلزم مسئولیت‌پذیری است و در اغلب ما بخشی هست که مسئولیت‌پذیری را ترسناک می‌داند. ممکن است ماندن توی زندان امن‌تر به نظر برسد؟ دوباره میله‌ها و کناره‌های باز را مجسم می‌کنم. بخشی از وجودم برای ماندن تلاش می‌کند، بخشی دیگر برای رفتن.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»

زندانیِ افکار، رفتار، ازدواج، شغل، ترس یا گذشته‌مان. گاه خودمان را با روایتی برای خود-تنبیهی زندانی می‌کنیم.

اختلال‌های شخصیتی خود – همساز (مقبول ایگو) هستند یعنی رفتارهایی هستند که با تصویر فرد از خود، هماهنگی دارند؛ در نتیجه افرادی که این اختلال‌ها را دارند اعتقاد دارند که دیگران در زندگی‌شان مشکل ایجاد می‌کنند. از طرف دیگر اختلال‌های خلقی، خود – ناهمسازند، به این معنا که افرادی که دچارشان هستند آنها را عذاب‌آور می‌یابند. آنها دوست ندارند افسرده یا مضطرب باشند یا مجبور باشند قبل از ترک کردن خانه کلیدهای برق را ده‌بار خاموش و روشن کنند. آنها می‌دانند که چیزی در وجودشان درست نیست.

تا همین اواخر اغلب پزشکان سلامت روان اعتقاد داشتند که اختلال‌های شخصیتی برخلاف اختلال‌های خُلقی مثل افسردگی و اضطراب قابل درمان نیستند، اختلال‌های شخصیتی از الگوهای پایدار و فراگیر رفتاری تشکیل می‌شوند که بیشتر بخشی از شخصیت فرد است