بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

عدم قطعیت به معنای ازدست‌دادن امید نیست – به این معناست که امکان هر چیزی وجود دارد. نمی‌دانم بعداً چه اتفاقی می‌افتد – چقدر می‌تواند هیجان‌انگیز باشد! باید بفهمم که چطور بیشترین بهره را از زندگی‌ای که دارم ببرم، بیماری باشد یا نه، شریک زندگی باشد یا نه، با وجود رژهٔ زمان. معنی‌اش این می‌شود که باید نگاهی دقیق‌تر به چهارمین نگرانی غایی بیندازم: بی‌معنایی.

خودتخریب‌گری به‌عنوان شکلی از کنترل. اگر زندگی‌ام را خراب کنم، می‌توانم مرگ خودم را مهندسی کنم، به جای اینکه بگذارم برایم اتفاق بیفتد. اگر در رابطه‌ای محکوم به شکست بمانم، اگر به شغلم گند بزنم، اگر در ترس پنهان شوم به‌جای اینکه با مشکل بدنم روبه‌رو شوم، می‌توانم مرگی زنده بسازم – اما مرگی که من در موردش تصمیم می‌گیرم.

«اجتناب کردن راه ساده‌ای برای تحمل‌کردن است بدون اینکه مجبور باشی تحمل کنی.»

«انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.»

عصبانیت، احساس مورد مراجعهٔ اکثر مردم است چون جهت‌دهی شده به بیرون است – باعصبانیت دیگران را سرزنش کردن حسی شیرین و حق‌به‌جانب دارد. اما اغلب این تنها نوک کوه یخ است و اگر زیر لایهٔ سطحی را نگاه کنید، احساسات غوطه‌ور را می‌بینید که یا از آنها آگاه نبوده‌اید یا نمی‌خواسته‌اید نشان دهید: ترس، ناامیدی، حسد، تنهایی، ناامنی. و اگر بتوانید این احساسات عمیق‌تر را آن‌قدر طولانی تحمل کنید تا درکشان کنید و به چیزی که بهتان می‌گویند گوش دهید، نه‌تنها خشمتان را به شیوه‌هایی خلاقانه‌تر کنترل خواهید کرد بلکه همیشه این‌قدر عصبانی نخواهید شد.

«دومین ویژگی روح بالغ مهربانی است. مهربانی بر باور بنیادین پذیرش خویشتن استوار است.» هدف ما در روان‌درمانی رسیدن به همدردی با خود (آیا من انسانم؟) در مقبل عزت‌نفس (یک قضاوت: من خوبم یا بد؟) است.

جوابِ سؤالِ نپرسیده همیشه نه است.

سبک‌های دلبستگی در اوایل کودکی بر اساس تعاملات ما با والدینمان شکل می‌گیرند. سبک‌های دلبستگی مهم‌اند چون در روابط بزرگسالان هم نقش بازی می‌کنند، بر انتخاب نوع شریک عاطفی (باثبات یا با ثبات کمتر) تأثیر می‌گذارند، بر اینکه چطور در طول یک رابطه رفتار می‌کنند (وابسته، بافاصله یا بی‌ثبات) و روابطشان معمولاً چگونه تمام می‌شود (پر اشک و آه، دوستانه یا با انفجاری بزرگ). خبر خوب این است که سبک‌های دلبستگی ناهنجار می‌توانند در بزرگسالی اصلاح شوند – این درواقع بخش بزرگی از کار درمان است.

«اگر ملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.» اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

این کتاب می‌پرسد: «چطور می‌توانیم تغییر کنیم؟» و پاسخ می‌دهد: «در رابطه داشتن با دیگران».

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست.

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست. -جیمز بالدوین

روان‌شناس برجستهٔ سوئیسی کارل یونگ گفته است: «مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.»

رابطه‌ها در زندگی واقعاً پایان نمی‌یابند، حتی اگر دیگر هرگز آن آدم را نبینی. هر کسی که به او نزدیک بوده‌ای جایی در درونت زندگی می‌کند. عاشق‌های قدیمی‌ات، پدر و مادرت، دوستانت، آدم‌هایی که مرده‌اند و آنهایی که زنده‌اند (نمادین یا واقعی)، همگی‌شان خاطرات را تداعی می‌کنند، آگاهانه یا ناخودآگاه. اغلب نشان می‌دهند که رابطه‌ات با دیگران و خودت چگونه است. گاهی توی سرت با آنها حرف می‌زنی؛ گاهی آنها توی خواب با تو حرف می‌زنند.

ما با خودمان بیشتر از هرکس دیگری در طول زندگی حرف می‌زنیم اما کلماتمان همیشه مهربانانه یا درست یا کمک‌کننده نیستند، یا حتی محترمانه. بیشتر چیزی که به خودمان می‌گوییم هرگز به آدم‌هایی که دوستشان داریم یا به آنها اهمیت می‌دهیم مثل دوستان یا فرزندانمان، نمی‌گوییم. در درمان، یاد می‌گیریم که توجهی دقیق به صداهای توی سرمان داشته باشیم تا بتوانیم راهی بهتر برای ارتباط با خودمان یاد بگیریم.

مدام به این جملهٔ معروف فکر می‌کرد: «آنهایی که نمی‌توانند کاری را انجام دهند، آن را آموزش می‌دهند.»

درمان کمک می‌کند بتوانیم با شیاطینی که به سراغمان می‌آیند، مقابله کنیم. و حتماً به سراغمان می‌آیند چون همه شیاطینی دارند – بزرگ، کوچک، کهنه، تازه، ساکت، پرسروصدا، همه‌جور. این شیاطینِ مشترک شاهدانی بر این حقیقت‌اند که در نهایت چندان هم منزوی و تک‌افتاده نیستیم. و با این کشف است که می‌توانیم رابطه‌ای متفاوت با شیاطینمان بسازیم، رابطه‌ای که در آن دیگر سعی نکنیم خود را با توجیه از صدای درونی ناراحت‌کننده‌ای کنار بکشیم یا احساساتمان را با انحراف‌هایی ساکت کنیم، مثل مصرف بیش‌ازحد نوشیدنی یا غذا یا ساعات طولانی پرسه‌زدن در اینترنت (فعالیتی که همکارم آن را «مؤثرترین مسکّن کوتاه‌مدت بی‌نیاز به نسخه» می‌نامد).

انسان‌ها برای تکامل می‌جنگند، به دیواره‌های پوسته‌شان فشار می‌آورند تا اینکه آرام (اما گاهی پرسر و صدا) و آهسته (اما گاهی ناگهانی) آن را بشکنند و راهی به بیرون بیابند.

مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»