بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

هر کسی که برای روان‌درمانی می‌آید نگران این است که شاید افکار یا احساساتش «عادی» یا «خوب» نباشد و بااین‌حال این صداقت ما با خودمان است که کمکمان می‌کند از زندگی‌هایمان با همهٔ ظرافت‌ها و پیچیدگی‌هایش سر در بیاوریم. اگر این افکار را سرکوب کنید احتمالاً «بد» رفتار خواهید کرد، ولی اگر بهشان اعتراف کنید رشد خواهید کرد.

بعد از اینکه مدتی اینجا بودید و نفستان سرِ جایش آمد، اطراف را نگاه می‌کنید... و تازه متوجه می‌شوید که هلند آسیاب بادی دارد... و هلند لاله دارد. هلند حتی رامبراند دارد. اما تمام افرادی که می‌شناسید سرگرم رفت‌وآمد به ایتالیا هستند... و همه با شور و حرارت از این می‌گویند که چقدر بهشان خوش گذشته است. و تا آخر عمر با خودتان می‌گویید: «بله، من قرار بود بروم آنجا. این برنامه‌ای بود که داشتم.» و دردِ آن هیچ‌وقت، هرگز، هرگز، هرگز از بین نمی‌رود... چون ازدست‌دادن این رویا، فقدانی بسیار بسیار چشم‌گیر است. اما... اگر زندگیِ خود را صرف سوگواری دربارهٔ این حقیقت که به ایتالیا نرفته‌اید، بکنید، هیچ‌وقت آزاد نخواهید شد که از چیزهای خیلی خاص و خیلی دوست‌داشتنی مربوط به... هلند لذت ببرید.

«نیازی نیست احساساتت با چیزی که فکر می‌کنی باید باشند، همخوانی داشته باشند. آنها فارغ از تو وجود دارند، بنابراین تو هم می‌توانی به آنها خوشامد بگویی، چون سرنخ‌های مهمی در خود دارند.»

«حقیقت بر اساس توانایی ما برای هضم کردنش تغییر نمی‌کند.»

«ندانستن جای خوبی برای شروع است.» و این حسی شبیه کشف‌وشهود دارد. زمان زیادی را صرف تلاش برای فهمیدن چیزها و به دست آوردن جواب کرده‌ام اما اشکالی ندارد که ندانم.

زمانی شنیدم که خلاقیت به مثابه توانایی درک جوهر یک چیز و جوهر چیزی کاملاً متفاوت و درهم کوبیدن آنها برای خلق چیزی کاملاً جدید، تعریف شده است

آدم‌ها اغلب روایت‌های اشتباه می‌سازند تا کاری کنند خودشان در لحظه احساس بهتری پیدا کنند، حتی با اینکه باعث می‌شود در طول زمان احساس بدتری داشته باشند – و اینکه گاهی نیاز دارند کسی دیگر مابین خطوطشان را بخواند.

سبک‌های دلبستگی در اوایل کودکی بر اساس تعاملات ما با والدینمان شکل می‌گیرند. سبک‌های دلبستگی مهم‌اند چون در روابط بزرگسالان هم نقش بازی می‌کنند، بر انتخاب نوع شریک عاطفی (باثبات یا با ثبات کمتر) تأثیر می‌گذارند، بر اینکه چطور در طول یک رابطه رفتار می‌کنند (وابسته، بافاصله یا بی‌ثبات) و روابطشان معمولاً چگونه تمام می‌شود (پر اشک و آه، دوستانه یا با انفجاری بزرگ).

چیزی که الان اهمیت دارد فقط یک قدم است، بعد از آن قدم بعدی. این تنها چیزی است که به بیمارانی می‌گویم که وسط افسردگی فلج‌کننده گیر کرده‌اند، نوعی افسردگی که باعث می‌شود فکر کنند، حمام آنجاست. تقریباً پنج قدم آن‌طرف‌تر. می‌بینمش اما نمی‌توانم بهش برسم. یک قدم، آن‌گاه بعدی، یک‌دفعه به همهٔ آن پنج قدم نگاه نکن. فقط یک قدم بردار و وقتی که آن یک قدم را برداشتی، یک قدم دیگر بردار. در آخر می‌توانی به دوش برسی. و می‌توانی به فردا برسی و به سال آینده. یک قدم.

«تنها راهِ بیرون‌رفتن، عبور از میانِ راه است.»

مطمئناً همهٔ ما معیارهایی داریم که قرارداد را به هم می‌زنند. اما وقتی که بیماران مرتباً خود را درگیر این نوع تحلیل می‌کنند، گاهی می‌گویم «اگر ملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.» اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید. در ابتدا بیماران به‌خاطر بی‌پرده بودنم جا می‌خورند، اما در نهایت این بی‌تعارفی آنها را از ماه‌ها مشاوره نجات می‌دهد.

این است که می‌دانیم چقدر مشکل است که یک نفر مثل بقیه باشیم. به این معنا که هنوز هم هر روز، همانی که هستیم می‌آییم سر کار – با مجموعهٔ آسیب‌پذیری‌ها، اشتیاق‌ها و دلواپسی‌ها و گذشته‌هایمان. از میان تمام گواهی‌نامه‌هایم به‌عنوان درمانگر، مهم‌ترینشان این است که من هم دارای کارت عضویت جامعهٔ بشری‌ام.

این سؤالی بود که در مطب وندل هم با آن کلنجار می‌رفتم: چه چیزی در زندگی‌ام باید پذیرفته شود و چه چیزی باید تغییر کند؟

مرگ، تنهایی، آزادی و پوچی، چهار نگرانی غایی هستند.

مردم راه‌حلی سریع برای مشکلاتشان می‌خواستند، اما اگر وضعیت روانی‌شان در درجهٔ اول به‌خاطر سرعت سرسام‌آور زندگی‌شان، خراب شده بود چه؟ آنها تصور می‌کردند که الان دارند عجله می‌کنند تا بعداً از زندگی‌شان لذت ببرند اما در بیشتر موارد، «بعداً» هیچ‌وقت نمی‌رسد. اریک فروم روان‌کاو، بیش از پنجاه سال قبل این نکته را مطرح کرده: «انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.» فروم راست می‌گفت؛ مردم زمان اضافی به دست آمده را برای آرامش پیدا کردن یا ارتباط با دوستان و خانواده صرف نمی‌کردند. در عوض سعی می‌کردند هرچه بیشتر زمان محدودشان را پر کنند.

روان‌درمانی واکنش‌هایی عجیب برمی‌انگیزد چون به نوعی شبیه به هرزه‌نگاری است. هردو نوعی از عریانی را دربرمی‌گیرند. هردو قدرت ایجاد حس هیجان را دارند. و هردو میلیون‌ها استفاده‌کننده دارند که بیشترشان این استفاده را محرمانه نگه می‌دارند. با اینکه آمارگران وسوسه شده‌اند که تعداد افرادی را که از روان‌درمانی بهره می‌برند مشخص کنند، تصور بر این است که نتایجشان دارای انحراف است چون بسیاری از افرادی که به روان‌درمانگر مراجعه می‌کنند

از پیش آگاه باشید: درمان همیشه شما را وارد محدودهٔ ناشناخته می‌کند، حتی اگر بخواهید که وضع موجود را حفظ کنید

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.»

چیزی که آدم‌ها دوست ندارند در موردش فکر کنند این است که می‌توانی همه چیز را درست انجام بدهی – در زندگی و در پروتکل درمان – و همچنان بدشانسی بیاوری. و وقتی که این اتفاق می‌افتد تنها کنترلی که داری این است که چطور با این بدشانسی کنار بیایی – به روش خودت، نه روشی که دیگران می‌گویند باید در پیش بگیری

درمانگر آینه‌ای مقابل بیماران می‌گذارد، اما بیماران هم آینه‌ای مقابل درمانگرانشان می‌گذارند. درمان ابداً یک‌طرفه نیست؛ بلکه در فرایندی موازی رخ می‌دهد. بیماران ما، هرروز باب پرسش‌هایی را باز می‌کنند که ما خودمان باید به آنها فکر کنیم. اگر آنها بتوانند خود را از طریق تصویر بازتاب‌یافتهٔ ما واضح‌تر ببینند، ما هم می‌توانیم خود را در تصویر آنها شفاف‌تر ببینیم. این اتفاق زمانی برای ما درمانگرها می‌افتد که برای درمان آماده می‌شویم، و برای درمانگرهای خود ما هم همین‌طور.