بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

چقدر بین انتقاد و شکایت تفاوت هست، اینکه اولی حاوی قضاوت است اما دومی دربردارندهٔ یک درخواست. اما یک شکایت می‌تواند تحسینی بیان‌نشده هم باشد.

خوشبختی از اینکه چیزها چقدر خوب پیش بروند ناشی نمی‌شود بلکه از این منتج می‌شود که آیا چیزها بهتر از انتظار پیش رفته‌اند یا نه. معادله این شکلی است: که خلاصه می‌شود به: خوشبختی برابر است با واقعیت منهای انتظارات

من درواقع چیزی بیش از رابطه‌ام در زمان حال را از دست داده‌ام. من رابطه‌ام در آینده را هم از دست داده‌ام. ما دوست داریم فکر کنیم که آینده دیرتر اتفاق می‌افتد ولی هرروز داریم آن را توی ذهنمان خلق می‌کنیم. هنگامی که زمان حال از هم می‌پاشد، آینده‌ای که به آن مرتبط کرده بودیم هم متلاشی می‌شود. و از دست دادن آینده مادرِ تمام چرخش‌های سرنوشت است. اما اگر زمان حال را صرف درست‌کردن گذشته یا کنترل آینده کنیم در جای خود گیر می‌افتیم در پشیمانی ابدی.

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.»

(جنبهٔ مثبت بچهٔ درمانگر بودن این است که هیچ چیزی زیر فرش مخفی نمی‌شود؛ جنبهٔ منفی‌اش این است که به‌هرحال کاملاً داغان می‌شوی).

افراد اغلب از خودکشی حرف می‌زنند نه به این خاطر که می‌خواهند بمیرند، بلکه چون می‌خواهند به رنجشان پایان دهند. اگر تنها بتوانند راهی برای این کار پیدا کنند، خیلی هم دوست دارند که زنده باشند.

اهمیتی ندارد که به‌عنوان یک جامعه چقدر دربارهٔ مسائلی که قبلاً خصوصی تلقی می‌شد، باز و بی‌تعصب عمل کنیم، ننگ و شرمساری درمورد مشکلات عاطفی‌مان همچنان به قوت خود باقی است

نقلی از انجیل هست که ترجمه‌اش با مسامحه این می‌شود: «اول انجام خواهی داد، بعد درک خواهی کرد.» گاهی باید ایمان داشته باشی و چیزی را تجربه کنی قبل از اینکه معنایش برایت آشکار شود. صحبت‌کردن از پشت سر گذاشتن طرز فکری محدودکننده یک چیز است. اینکه دیگر این‌قدر محدودکننده نباشی چیزی دیگر.

وندل زمانی نشان داد که ما با خودمان بیشتر از هرکس دیگری در طول زندگی حرف می‌زنیم اما کلماتمان همیشه مهربانانه یا درست یا کمک‌کننده نیستند، یا حتی محترمانه. بیشتر چیزی که به خودمان می‌گوییم هرگز به آدم‌هایی که دوستشان داریم یا به آنها اهمیت می‌دهیم مثل دوستان یا فرزندانمان، نمی‌گوییم.

اکثر ما یک «آنها» بین مخاطبانمان داریم، حتی با اینکه هیچ‌کس واقعاً نگاهمان نمی‌کند، لااقل نه آن‌طوری که ما فکر می‌کنیم. افرادی که نگاهمان می‌کنند - آدم‌هایی که واقعاً ما را می‌بینند - به خود غیرواقعی اهمیتی نمی‌دهند، به نمایشی که نشان می‌دهیم

او به من این اجازه را داده بود که احساس کنم و این یادآوری را که من هم مثل بیشتر مردم، کمتر حس کردن را با بهترشدن اشتباه گرفته بودم.

دلسوزی خردمندانه است که به معنای اهمیت‌دادن به فرد اما گفتن حقیقت تلخ و آزارنده به او در هنگام نیاز است.

ما با خودمان بیشتر از هرکس دیگری در طول زندگی حرف می‌زنیم اما کلماتمان همیشه مهربانانه یا درست یا کمک‌کننده نیستند، یا حتی محترمانه. بیشتر چیزی که به خودمان می‌گوییم هرگز به آدم‌هایی که دوستشان داریم یا به آنها اهمیت می‌دهیم مثل دوستان یا فرزندانمان، نمی‌گوییم. در درمان، یاد می‌گیریم که توجهی دقیق به صداهای توی سرمان داشته باشیم تا بتوانیم راهی بهتر برای ارتباط با خودمان یاد بگیریم.

نمی‌توانی به رنجت با کوچک شمردنش خاتمه دهی. به رنجت با پذیرفتنش و فهمیدن اینکه با آن چه کنی، خاتمه می‌دهی

ناتوانی در نه گفتن عمدتاً به‌خاطر مهرطلبی است؛ مردم گمان می‌کنند که اگر نه بگویند، دیگران دوستشان نخواهند داشت. اما ناتوانی در بله گفتن، به درخواست صمیمی‌شدن، فرصت شغلی، برنامهٔ ترک الکل، بیشتر به فقدان اعتمادبه‌نفس برمی‌گردد. آیا خرابش می‌کنم؟ آیا به بدی تمام می‌شود؟ امن‌تر نیست همین جایی که هستم بمانم؟

حسادت‌هایت را دنبال کن. نشانت می‌دهد که چه می‌خواهی.

راهی به بیرون هست – به شرط اینکه بخواهیم ببینیمش.

بخشی از بهتر شناختن خودت، فراموش‌کردن خودت است – رهاکردن داستان‌های محدودکننده‌ای که برای خودت تعریف کرده‌ای از اینکه کی هستی تا در تلهٔ آن داستان‌ها گرفتار نشوی، تا بتوانی زندگی‌ات را زندگی کنی و نه داستانی را که دربارهٔ زندگی‌ات به خود گفته‌ای.

چون در سطحی می‌خواهد به مرد ثابت کند که او لایق رفتار بهتری است. هرگز نمی‌تواند این را به مرد ثابت کند، اما دست از تلاش برنمی‌دارد.

احتمالاً او سه‌برابر چیزی که به بقیه سخت می‌گیرد، به خودش سخت می‌گیرد