بریده‌هایی از کتاب سه دختر حوا

«هر دیدگاهی نسبت به خدا داشته باشم، او هم همان دیدگاه را خواهد داشت. اگر عاشقش باشی، او هم عاشقت خواهد بود.»

خیلی سخت است که یک رابطهٔ معمولی با کسی داشته باشی که قبلاً عاشقش بودی،

«حالا می‌خوای بدونی چرا خیلی با بهشت حال نمی‌کنم؟» پری با اشتیاق گفت: «اوهوم.» «اونجا آدم‌هایی هستن که تمام تکالیف شرعی خودشون رو انجام دادن. ولی هر غلطی توی دنیا بوده، انجام دادن، از غیبت و رشوه گرفته تا ربا. گاهی وقتا از خودم می‌پرسم اگه قراره برم بهشت، با اینا تو یه جا هستم؟ بعدش می‌گم هرگز. حاضرم برم جهنم و کلی عذاب بکشم، ولی بین یه مشت آدم ریاکار نباشم.»

هیچ‌کس هنوز نتوانسته متوجه شود که واژهٔ «ما» نشانهٔ ضعف است یا قدرت.

والاترین موفقیتی که بشر می‌تونه کسب کنه، افزایش آگاهی‌اش است، چون هر قدر باهوش‌تر و بادانش‌تر باشید، حس آزادی بیشتری به شما دست می‌ده.

شاید این سپاس‌گزاری‌هایش صرفاً بوی سپاس‌گزاری می‌دادند، نه عشق. قدردانی و عشق با هم فرق دارند

اگر به حقیقت تلخی بخندید، دیگر هویت تلخش را از دست می‌دهد و یک لطیفه می‌شود.

وقتی یک توهم از جانب افراد متعددی سر بزند، دیگر جرأت ندارید آن را توهم بنامید.

مردهای شرقی معمولاً زود ستایش می‌کردند و عاشق می‌شدند، بعد هم به همان سرعت، مراتب انزجار خود را اعلام می‌کردند. کلاً افراط را دوست داشتند، فرقی هم نمی‌کرد در عشق باشد یا نفرت.

پسرهای خاورمیانه‌ای اخلاق خاصی در روابط داشتند. اگر دختری در مقابل خواسته‌های گستاخانهٔ دوست‌پسرش مقاومت به خرج می‌داد، ممکن بود رابطه‌شان به پایان برسد، و اگر تن به تمام خواسته‌های پسر می‌داد، لقب «تن‌فروش» روی دختر بخت‌برگشته می‌نهادند.

مردها معمولاً گفت‌وگوهایشان از دو حالت، خارج نیست: یا دربارهٔ ورزش با هم بحث می‌کنند یا بر سر سیاست حرف می‌زنند. انگار احساسات‌شان را فقط از این دو طریق می‌توانند بروز دهند.

«یه فرضیه مهم دیگه هم داریم. اونایی که خیلی معذرت‌خواهی می‌کنن، آدمایی هستن که معمولاً بیش از حد از بقیه سپاس‌گزاری می‌کنن.»

پری با خود می‌گفت که خیلی سخت است راه فرار به سمت آسمان بی‌نهایت را بدانی، اما نتوانی کاری از پیش ببری.

چیزی از دریا در صدف‌ها جا مانده چیزی از تو، در من

. او کلاً متخصص به خاطر سپردن غم‌های زندگی بود، درست مثل همان گردنبندهایی که دختربچه‌ها دوست دارند به گردن بیاویزند و شدیداً از آن مراقبت کنند.

«توی کشوری که دموکراسی باشه، وقتی مست کنی، با خودت می‌گی چه بلایی سر معشوقه‌ام اومد. اما اگه تو یه کشوری مست کنی که دموکراسی نداره، با گریه می‌گی سر کشور خوبم چه بلایی آوردن؟»

پسرهای خاورمیانه‌ای اخلاق خاصی در روابط داشتند. اگر دختری در مقابل خواسته‌های گستاخانهٔ دوست‌پسرش مقاومت به خرج می‌داد، ممکن بود رابطه‌شان به پایان برسد، و اگر تن به تمام خواسته‌های پسر می‌داد، لقب «تن‌فروش» روی دختر بخت‌برگشته می‌نهادند

نوعی تناقض مشهود در اهالی این کشور دیده می‌شد. از یک طرف، تمام طول سال را به عیش‌ونوش می‌پرداختند، و از طرف دیگر، وقتی نوبت به ماه رمضان و شب‌های قدر و توبه می‌رسید، چنان ادای متدین‌های مؤمن را درمی‌آوردند که آدم با خود فکر می‌کرد تمام طول سال، همین جور هستند. اما دریغ از ماه رمضان، کم کردن وزن را می‌خواستند که شاید در این بین، موفق به تقویت ایمان خود نیز می‌شدند. آدم‌هایی که در عین دینداری، به کفر نیز تمایل داشتند. منظور همان آدم‌هایی است که به اجنّه اعتقاد دارند و برای جلوگیری از چشم‌زخم، یک نگین آبی-رنگ نزد خود نگه می‌داشتند تا جلوی زهر هر انسان تنگ‌نظر را بگیرد.

اگه قرار باشه با هر اتفاق کوچیک، به دلت آسیب بزنی، پس چطوری می‌خوای ازش محافظت کنی؟» «یعنی چی؟» «باید بذاریم که اون مرد، حرفاش رو بزنه. ما که نمی‌تونیم جلوی حرف زدن مردم رو بگیریم؛ حالا هر چی هم حرفاشون اشتباه باشه. نمی‌شه به زور، از یه نفر خواست که حرفی نزنه. کلاً وقتی یکیو به زور ساکتش می‌کنی، نباید توقع داشته باشی که به نتیجهٔ خاصی برسی.»

«من یه قانون طلایی دارم. به تو هم پیشنهاد می‌کنی پیش خودت داشته باشیش. تا وقتی با چشمات ندیدی و با گوشات نشنیدی، با دستات لمس نکردی و وقتی می‌بینی چیزی با عقل آمیزاد جور درنمیاد، اصلاً باورش نکن. قول می‌دی بهم؟» پری که فقط می‌خواست رضایت پدرش را جلب کند، گفت: «آره بابایی. قول می‌دم.»