بریده‌هایی از کتاب غول مدفون

ساعت نجات هم که بگذرد، ساعت انتقام نمی‌گذرد.

آدم‌های آن روزگار ناگزیر بودند با نگاهی قضاوقدری با این‌دست خشونت‌ها کنار بیایند.

اگر خاطره‌ها برگشتند، و لابه‌لاشان خاطره‌هایی زنده شد از زمان‌هایی که من ناامیدت کرده بودم، یا از کارهای ناخوشایندی که شاید مرتکب شده بودم، و کاری کرد وقتی نگاهم می‌کنی، دیگر مردی را که حالا می‌شناسی نبینی، دست‌کم به من این را قول بده، شاهدخت، که احساس قلبت به من الان، در همین لحظه، از یادت نرود. چون زنده شدن یک خاطره از پس بخار چه فایده‌ای دارد اگر خاطرهٔ دیگری را پس بزند؟

مگر گذر عمر یا همین باد کافی نیست تا از فرزانه‌ترین راهبان نیز مشتی احمق بسازد؟

چگونه ممکن است روی استخوان‌های کشتگان و جادوی جادوگرانْ صلحی ابدی بنا شود؟

اگر از آن زوج‌ها باشند که شما می‌گویید، از آن‌ها که ادعا می‌کنند دلبستگی‌شان به‌هم خیلی قوی است، در این صورت، من باید از آن‌ها بخواهم که عزیزترین خاطرهٔ خود را برای من تعریف کنند. اول از یکی می‌خواهم، و سپس از دیگری. هر یک باید جداگانه حرف بزند. به این ترتیب، جنس واقعی پیوندشان خیلی زود آشکار می‌شود.»

«کلمه پیدا نمی‌کنم که بگویم شنیدن این حرفت چه‌قدر آرامم می‌کند،

فقط یک چیز را بدان، رفیق جوان. ساعت نجات هم که بگذرد، ساعت انتقام نمی‌گذرد.

آسمان مدت‌هاست که نمی‌بارد؟

خداوندِ عیسوی و رحیم شما به آدم‌ها مجوز می‌دهد که در حرص و شهوت زمین و خون غرقه شود، چون می‌دانند با کمی دعا و ثنا و کمی کفاره و طلب عفو، مشمول بخشش و برکتش خواهد کرد.»

و گمانم این است که او به خواب من هم می‌آید، چون معمولاً با خرسندیِ رازآلوده‌ای از خواب بیدار می‌شوم.

عشقِ ماندگاری را که طی سال‌ها دوام یافته باشد خیلی به‌ندرت می‌بینیم.

«دارم، اکسل. ولی باز از خود می‌پرسم حس‌وحالِ امروزمان آیا شبیه این قطره‌های باران نیست که هنوز دارد از برگ‌های خیسِ بالاسرمان روی ما می‌چکد، با این‌که خودِ آسمان مدت‌هاست که نمی‌بارد؟ مانده‌ام بدون خاطره‌هامان، چه بر سر عشق‌مان می‌آید؟ آیا جز این‌که رنگ ببازد و بمیرد، سرنوشت دیگری دارد؟»

بنده آن روز دیدم‌تان و شما از شنیدن نالهٔ طفلان و کودکان سخن گفتید. بنده نیز همان‌ها را شنیدم، قربان؛ لیکن آیا آن ناله‌ها به فریادهایی نمی‌ماند که از خیمهٔ جراح برمی‌خیزد آن هنگام که مشغول نجاتِ زندگیِ فرد است، اگرچه مستلزم دردهای جان‌کاه هم هست

زمانی برای خاک وطن و برای خداوند می‌جنگیدیم و آنک به خونخواهی همرزمانِ به‌خاک‌افتادهٔ خود، که خود نیز در پی خون‌خواهی کشته شده بودند.

«اگر زمان به اختیار خودم بود، همین امروز سوار می‌شدم، به غرب می‌رفتم و هوای آن سرزمین را به سینه می‌کشیدم.

کم‌وبیش به این می‌ماند که با دیدن یک تابلوِ نقاشی، پا در آن گذاشته باشند و ناگزیر، خودشان نیز یکی از اجزاء نقاشی بشوند.

می‌ترسم از این‌که همهٔ آدم‌های دوروبرم می‌گذارند چیزها از خاطرشان برود و اغلب می‌بینم فقط خود منم که خاطره‌هایی را نگه داشته‌ام

ولی باز اعتراف می‌کنم؛ روزهایی هست که حسرت داشتن سایهٔ همدم مهربانی را می‌خورم که در پی‌ام بیاید. حتا اکنون هم گاه به‌امیدواری می‌چرخم که کسی را ببینم. مگر همهٔ جان‌داران زمین و پرندگان آسمان مشتاق مونسی مشفق نیستند؟

فکر می‌کنی وقتی بودنِ ما لازم شود،