بریده‌هایی از کتاب زندگی خصوصی درختان

سکوت هنگام شنیدن صدای جرعه‌های قهوه یا پُک‌های سیگار ضروری است. سکوت هنگام تماشای دود ضروری است که درون نوری که از پنجره می‌آید پراکنده می‌شود.

خولیان به صدای بلند می‌گوید آینده از آنِ صداهای روایت در پس‌زمینه است. سلام، شب خوش؛ من صدای روایت در پس‌زمینه‌ام. من بهترین صدای روایت در پس‌زمینه‌ام که در بازار پیدا می‌شود.

لختی است این سؤال مهم در ذهنش مطرح شده، این سؤال که فاصله را بیشتر نمی‌کند و فاصله چیزی است که خولیان آرزو دارد. دلش می‌خواهد سال‌ها و خروارها فاصله خلق کند، به دست بیاورد، بخرد،

ادبیات شیلی قهوه‌ای است.

در گذشتهٔ خولیان چیزی نبود که بخواهد از آن فرار کند، اما دقیقاً به همین دلیل فرار می‌کرد: از میان‌مایگی می‌گریخت و از ساعت‌های بی‌شماری که به‌تنهایی در جمع می‌گذراند.

اشکالی ندارد، تعهدی از آن جنس که باید در کار نبوده است: انسان عاشق می‌شود که بعد عشق را رها کند و عشق را رها می‌کند تا عشقی دیگر آغاز کند، یا هر دو مدتی و شاید تا همیشه تنها بمانند. این تعصب است، یگانه تعصبی که هست.

تحمل سهم‌مان از شب، تاب آوردن سهم‌مان از شب، بر دوش کشیدن سهم‌مان از شب، تحمل تاریکی.