بریده‌هایی از کتاب نزدیک‌ترین مخاطب من باش

و مگر نه این است که تنها دستمایهٔ ما از تبارِ دل‌مایه است. نه سرمایه به کار می‌آید و نه دستمایه، تنها دل‌مایه‌ها کارگرند: «یوْمَ لَاینفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ * إِلَّا مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ» روزی که دارایی و فرزندان سودی ندهد، مگر کسی که با دلی پاکیزه به نزد خدا حاضر آید. (شعراء، ۸۸ و ۸۹)

گفتم بوسه. می‌دانی، من فکر می‌کنم ما همه به این خاطر رنجوریم که کسی دل‌های‌مان را نبوسیده است.

آدم‌ها فکر می‌کنند باید همیشه کسی را داشته باشند که بی‌وقفه به آنها عشق بورزد، اما عشق هرگز تن به این زیاده‌خواهی تنبلانه نمی‌دهد. کریستین بوبن می‌گوید: «یقین به اینکه روزی، کسی ما را برای یک‌بار هم که شده دوست داشته است، سبب پرکشیدن قطعی دل در نور می‌شود». این ماییم که باید از تابش کوتاه‌مدت عشق، ذخیره‌ای برای تمام عمر خود دست‌وپا کنیم، این ماییم آرمن. و چه نادرند آنانی که درمی‌یابند آنچه عشقی بارقه‌آسا به دل آدمی می‌بخشد، چنان سرمایهٔ عظیمی است که می‌تواند برای تمام عمر کفایت کند.

یادت در جان من آه می‌کشد.

تو کجایی؟ کجا ایستاده‌ای؟ زیر کدام نقطهٔ آسمان می‌خندی؟ در کدام مختصات جغرافیایی که بی‌آنکه چشمانم تو را ببینند، می‌توانم موسیقی جاری قلبت را بشنوم و دریابم سُرخای شوقی را که وقت شادابی در صورتت می‌دود و لمعانی که ناگهان در چشمانت شعله می‌بندد. در کجای تاریخ هزارتوی بشری، که هرچه برگه‌های تقویم‌های گذشته را ورق می‌زنم، تو را می‌بینم که ذوق‌زده، لبخند به لب داری، در سایه‌روشنِ زمان ایستاده‌ای و خیره به من نگاه می‌کنی؟

زیستن با روح که مسکن خداست، شاید همان راهی باشد که ما را به زندگیِ واقعی که در برابر فنا رویینه و ایمن است، برساند. آن‌وقت شاید بتوان دل قوی داشت که: «بنیاد بقا محکم از اوست»

«دردِ ما را نیست درمان الغیاث هجر ما را نیست پایان الغیاث»