بریده‌هایی از کتاب دختر پیچ

می‌پرسم این شعر گروس را شنیده است: «دختران شهر، به روستا فکر می‌کنند / دختران روستا، در آرزوی شهر می‌میرند.»

وقتی که دلت را می‌سپاری به یک مرد. دیگر اختیاری نداری و نمی‌توانی به هیچ مرزی پای‌بند باشی.

تو دلت ‌ می‌خواست همه‌چیز کامل و بی‌نقص باشد ولی همه‌اش را خراب کردی.

لعنت به جدوآباد کسی که اولین‌بار مرز و خط‌کشی‌ها را رسم کرد

آدم این‌همه خشکی و بیابان را که می‌بیند دلش بزرگ می‌شود و طاقت همه‌چیز را پیدا می‌کند. بیابان آدم‌هایش را هم مثل خودش سخت و خشک بار می‌آورد.

آدم همیشه عاشق چیزی می‌شود که حسرتش را داشته.‌

زندگی‌ات را،‌ زندگی‌ام را، پاره‌پاره کردی و ریختی توی سطلی که اسمش را گذاشته بودی منطق و تجربه.

زنِ زندگی که به این چیزها فکر نمی‌کند. سرش را می‌اندازد پایین و آرام شوهرداری و بچه‌داری‌اش را می‌کند ــ گورِپدر کنفرانس حسابداری و وصولی مالیاتی کشور. «اصلاً بهتره که هیچی از مسائل روز ندونه.» «چرا؟»

«چهل درصد مردم دنیا درون‌گرا هستند و اتفاقاً بیشتر آدم‌حسابی‌ها از همین گروه‌اند. برون‌گراها بیشترند اما اغلب‌شان آدم‌های معمولی و دم‌دست‌تری هستند.»

«وقتی می‌فهمی عاشق شده‌ای که دوست نداری بخوابی، چون واقعیت شیرین‌تر از رؤیاهایت شده است.»

دیدن او به معنای عاشق او شدن است

«همهٔ ما در مواقعی از یکدیگر دلگیر می‌شویم زیرا این حقیقت مهم را فراموش کرده‌ایم که متفاوت‌ایم. انتظار داریم آن‌چه را ما می‌خواهیم او نیز بخواهد و آن‌چه را احساس می‌کنیم او نیز احساس کند.»

چرا زن‌ها هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنند و مردها هیچ‌وقت به یاد نمی‌آورند