بریده‌هایی از کتاب سن عقل

این یکی حالش را به‌هم نمی‌زد. با وجود این، حاضر بود از خودش حالش به‌هم بخورد.

وقتی آدم سروکارش با پول باشد، بدبینی را یاد می‌گیرد.

بوریس با جدیت گفت «می‌فهمم، اما باید صبر کنی به زبانم بیاید. اگر خودبه‌خود به زبان نیاید، بی‌معنی است.»

آدم‌هایی که او دوست‌شان داشت، مجبور نبودند همدیگر را دوست داشته باشند. بنابراین برایش کاملاً طبیعی بود که هر یک از آن‌ها بخواهد او را از دیگری متنفر کند.

او این‌طوری بود، وقتی شروع می‌کرد دیگر دست‌بردار نبود. بوریس مطمئن بود که او غصه می‌خورد، ولی در واقع این کار را دوست دارد.

«این‌جایی، مهربانی، خیال می‌کنم با منی؛ ولی بعد، یکهو، هیچ‌کس نیست؛ از خودم می‌پرسم کجا رفت.»

چون نگاه‌های پُرشور خواهان حرکات دلنشین یا دست‌کم لبخندند و بوریس نمی‌توانست کوچک‌ترین حرکتی بکند

مارسل روشن‌بینی‌اش بود، همدمش، شاهدش، مشاورش، قاضی‌اش. گفت «اگر به خودم دروغ می‌گفتم، احساس می‌کردم به تو هم دارم دروغ می‌گویم. این برایم غیرقابل‌تحمل می‌شد.» مارسل گفت «بله.»