بریده‌هایی از کتاب سن عقل

وقتی کسی به لباس اهمیت نمی‌دهد، اشکال ندارد بدلباس باشد. زشت این است که بخواهی به چشم بیایی، اما تیرت به سنگ بخورد.

«چیزی نیست.» همیشه با او همین مشکل را داشت. مارسل تودار بود. چند لحظه بعد، دیگر نمی‌توانست جلوِ خودش را بگیرد و منفجر می‌شد. تا آن لحظه نمی‌شد هیچ کاری کرد جز وقت‌کُشی. ماتیو از این انفجارهای خاموش واهمه داشت.

«حسرت آن وقت‌ها را می‌خوری؟» مارسل خیلی خشک جواب داد «آن وقت‌ها را نه. حسرت زندگیِ نداشته‌ام را می‌خورم.»

از خودم می‌پرسم آیا تنها راه نجات جوانی، فراموش کردنش نیست؟

اشک‌های یک بزرگ‌سال یعنی فاجعهٔ روحی، چیزی مثل اشک‌هایی که خداوند به خاطر بدذاتی انسان می‌ریزد.

اگر هر دو جوان باشند، نمی‌دانند چه‌طور رفتار کنند، خراب‌کاری می‌کنند، خیال می‌کنند همیشه در حال خاله‌بازی هستند. با آدم‌های پخته این‌طور نیست. آن‌ها محکم‌اند، راه‌وچاه را نشان می‌دهند و در ضمن، عشق‌شان سنگین است.

بوریس حس می‌کرد که دارد از یک تکهٔ بسیار کوچک زمان لذت می‌برد، تکه‌ای بی‌نهایت ارزشمند

با نابود کردن این زندگی، درست مثل ساختنش، باز هم مرتکب ندانم‌کاری خواهم شد.»

سوای ترس و نفرت، نوعی امید هم در دلش می‌رویید. فکر کرد «این‌جاست.» درون این شکم، یک لخته‌خون با شتابی ساده‌لوحانه، بی‌تاب زندگی است؛ لخته‌خون کوچک و ابلهی که هنوز جان‌دار هم به حساب نمی‌آید و عده‌ای می‌خواهند آن را با سر چاقو بتراشند. «آدم‌های دیگری هم هستند که همین الان با نگاه کردن به شکم‌شان فکر می‌کنند این‌جاست. ولی آن‌ها به خودشان افتخار می‌کنند.» شانه بالا انداخت. بله، به‌هرحال، این بدن ساخته شده بود برای مادر شدن، بدنی که داشت بیهوده می‌شکفت. ولی مردها جور دیگری تصمیم گرفته بودند.

«بقیه چه‌طور؟ آن‌هایی که با جدیت تصمیم به پدر شدن می‌گیرند و وقتی به شکم همسرشان نگاه می‌کنند خودشان را بارورکننده می‌بینند، آیا از من بهتر می‌فهمند؟ آن‌ها فقط چند حرکت کورکورانه می‌کنند، بقیه‌اش کارِ اتاق تاریک و ژلاتین است، درست مثل عکاسی. کار بدون حضور آن‌ها انجام می‌شود.»