بریده‌هایی از کتاب در ستایش عشق

«عشق آن چیزی است که جای خالی رابطهٔ جنسی را پر می‌کند»

عشق مستلزم بازآفرینی نیز هست. تنها حفظ وضعیت موجود نمی‌تواند اقدامی دفاعی باشد. جهان پر از تحولات تازه است و عشق نیز باید نوآوری داشته باشد. خطر و مخاطره باید علیه امنیت و آسودگی بازآفرینی شوند.

عشق، همان‌طور که هر روز می‌توان مشاهده کرد، رودخانه‌ای طولانی و آرام نیست. هرگز نمی‌توان شمار هراس‌انگیز عشق‌هایی را که به خودکشی یا قتل انجامیده‌اند، فراموش کرد.

عشق را نمی‌توان به هیچ قانونی فروکاست. عشق هیچ قانونی ندارد.

کتاب‌های قصه دربارهٔ این مهمترین جنبهٔ عشق گویا نیستند، اینطور نیست؟ پایان قصه می‌گوید: «آن‌ها ازدواج کردند و صاحب فرزندان بسیار شدند». بله. البته. اما آیا عشق تنها ازدواج کردن است؟ و داشتن تعداد زیادی فرزند؟ چنین توضیحی تا اندازه‌ای سطحی و تاریخ‌مصرف گذشته است. این اندیشه که عشق فقط و فقط با خلق جهان خانوادگی تحقق می‌یابد یا به نمایش درمی‌آید هرگز اندیشه‌ای رضایتبخش نیست.

عشق نمی‌تواند هدیه‌ای باشد که بدون هیچ مخاطره‌ای تقدیم شود.

بسیار ضروری است که بدانیم فرانسه هم سرزمین انقلاب‌هاست و هم سرزمین بزرگ محافظه‌کاری.

حقیقت چیزی نیست که در باغ گل‌های سرخ پرورش یابد. هرگز!

نمی‌توان عشق را به جهان خانوادگی تقلیل داد. باید بفهمیم که تولد یک کودک بخشی از عشق است، اما نباید چنین نتیجه‌گیری کنیم که تولد یک کودک تحقق عشق است. من به‌راستی به بلندای زمانی که عشق دوام می‌آورد علاقه‌مندم. اجازه دهید دقیق‌تر باشیم: نباید برداشت‌مان از «دوام آوردن» تنها این باشد که عشق تداوم می‌یابد، که عشق جاودان یا همیشگی است. باید بفهمیم که عشق راهی متفاوت برای تداوم یافتن در زندگی خلق می‌کند. که وجود همهٔ انسان‌ها، آن زمان که با عشق محک زده می‌شود، با شکلی تازه از تجربهٔ زمان روبه‌رو می‌شود.

رابطهٔ جنسی جدا می‌کند، متحد نمی‌کند. این واقعیت که شما برهنه‌اید و دیگری را در آغوش گرفته‌اید یک تصور و یک بازنمایی خیالی است. آنچه واقعی است این است که لذت شما را به جایی بسیار دور، بسیار دور از دیگری می‌برد. آنچه واقعی است خودشیفتگی است، آنچه که پیوند می‌دهد خیالی است.