بریده‌هایی از کتاب من چه کسی هستم؟ (خلاصه کتاب)

شاید به خاطر ارزش‌های اشتباهی که برای خودتان تعیین کردید، هنوز به چیزهایی که می‌خواستید نرسیدید. اصلا شاید هنوز یک کودک با ارزش‌های معصومانه‌ای هستید که در دنیای امروز کاربردی ندارد.

شما هر لحظه در روز چه متوجه باشید چه نه، دارید تصمیم می‌گیرید و انتخاب می‌کنید که وقت خودتان را چطور بگذرانید، به چه چیزی توجه کنید و انرژی خودتان را به چه چیزی معطوف کنید.

به جای اینکه با کسی که واقعا هستیم روبرو شویم، خودمان را در آن کسی که آرزو داریم به او تبدیل شویم گم می‌کنیم. به بیان دیگر، ما به خودمان دروغ می‌گوییم چون بعضی از ارزش‌های خودمان را دوست نداریم و در نتیجه، بخشی از خودمان را دوست نداریم. ما نمی‌خواهیم بپذیریم که ارزش‌های بخصوصی داریم. نمی‌خواهیم بپذیریم که آرزو داریم ای‌کاش ارزش‌های دیگری داشتیم. همین اختلاف میان تصویر ذهنی از خودمان و واقعیت است که معمولا ما را دچار انواع دردسرها و مشکلات گوناگون می‌کند.

«هیتلر هر روز راس ساعت ۵ صبح روزش را آغاز می‌کرد. ابتدا چند حرکت یوگا انجام می‌داد و ۵ دقیقه‌ای را صرف نوشتن یادداشت‌هایش می‌کرد و به این ترتیب، می‌توانست ذهنش را روی اهداف جاه‌طلبانه‌اش متمرکز کند.

هیتلر انسانی خستگی‌ناپذیر، زیرک و باهوش بود و شدیدا روی اهدافش تمرکز می‌کرد. او تاریخ جهان را به طرز شگفت‌آوری تحت‌تاثیر قرار داد. اما تمام اقدامات هیتلر در جهت تحقق اهدافی جنون‌آمیز و مخرب بود. هزاران نفر از میلیون‌ها نفری که کشته شدند جان خود را به دلیل ارزش‌های گمراه شده هیتلر، اهدافی که در مسیری غلط هدایت شده بودند، از دست دادند.

آدولف هیتلر گیاهخواری سرسخت بود و در میان تمامی مشغله‌ها و دغدغه‌هایی که برای کشتار عمومی و سلطه جهانی داشت، به دنبال فرصتی بود تا بخش خلاقانه وجودش را کشف کند. او هر هفته چند ساعتی را به گوش دادن به اپرا و کشیدن مناظر طبیعی موردعلاقه‌اش اختصاص می‌داد.»

اگر هنرهای رزمی به این دلیل برایتان ارزش دارد که با استفاده از آن به دیگران آسیب می‌زنید و از این کار لذت می‌برید، پس این ارزش یک ارزش منفی است. اما اگر به این دلیل برایتان ارزش دارد که شما فردی نظامی هستید و می‌خواهید یاد بگیرید از خودتان و دیگران مراقبت کنید، پس هنرهای رزمی ارزشی مثبت به شمار می‌رود. در نهایت، آنچه بیشتر از همه اهمیت دارد قصد و نیت شما است.

اکثر ما بیشتر اوقات براساس احساسات‌مان تصمیم می‌گیریم و دست به عمل می‌زنیم، نه براساس دانش یا اطلاعات‌مان. این تحقیق روانشناسی همچنین نشان می‌دهد که احساسات ما معمولا خودمحور هستند، منافع بلندمدت را فدای منافع کوتاه‌مدت می‌کنند و اغلب پیچیده، لایه‌لایه و توهمی هستند. کسانی که زندگی‌شان را براساس چگونگی احساس‌شان پیش می‌برند مثل این است که دائم در مسیری سخت و طاقت‌فرسا در حرکت هستند و همیشه بیشتر و بیشتر و بیشتر نیاز دارند. تنها راه برای خروج از این مسیر این است که تصمیم بگیرید چیزی بیشتر از احساسات‌تان اهمیت دارد

ارزش‌های خوب: ۱. ارزش‌های مبتنی‌بر شواهد ۲. ارزش‌های سازنده ۳. ارزش‌های قابل کنترل ارزش‌های بد: ۱. ارزش‌های مبتنی‌بر عواطف ۲. ارزش‌های مخرب ۳. ارزش‌های غیرقابل کنترل

همین حالا شما دارید انتخاب می‌کنید که این میکروکتاب را بخوانید یا نخوانید. چیزهای نامحدود و بسیار زیادی وجود دارد که می‌توانستید انجام دهید اما همین حالا، شما دارید انتخاب می‌کنید که اینجا باشید. شاید در عرض یک دقیقه تصمیم بگیرید که باید به دستشویی بروید. یا شاید کسی به شما پیامی بدهد و مطالعه‌تان را کنار بگذارید. وقتی چنین چیزهایی پیش می‌آید، شما یک تصمیم ساده و باارزش می‌گیرید: تلفن شما (یا دستشویی رفتن‌تان) برای شما باارزش‌تر از این کتاب می‌شود. و رفتار شما هم مطابق با این ارزش‌گذاری خواهد بود.

تنها راهی که می‌توانیم با ارزش‌هایمان به شفافیت برسیم این است که یاد بگیریم کارهای خودمان را مشاهده کنیم و مثل یک ناظر بی‌طرف آن‌ها را رصد کنیم. اما چطور باید این کار را انجام دهیم: - کارهایی که دائم خودتان یا دیگران را آزار می‌دهند، چیزهایی که باعث می‌شود در حال عذرخواهی کردن یا دروغ گفتن برای پنهان کردن چیزی باشید.

اما هدف را نباید صرفا براساس آن چیزی که به ما احساس خوشایندی می‌دهد جستجو کنیم؛ هدف باید چیزی سنجیده و معقول باشد. ما باید شواهد تاییدکننده کافی را جمع کنیم. در غیراینصورت، در تمام زندگی‌مان به دنبال سرابی بیش نمی‌گردیم.

وقتی می‌فهمیم که پیامدهای رفتارمان فراتر از خودمان می‌رود، یک گام فراتر از ارزش‌های کودکانه می‌رویم.

بعضی آدم‌ها دوستان خوبی هستند اما همسران خوبی نیستند. بعضی آدم‌ها والدین خوبی هستند اما کارمندان خوبی نیستند. بعضی آدم‌ها، آدم‌های مزخرفی هستند اما فایده‌ای دارند. همه ما در بعضی جهات بالغیم و در بعضی جهات نابالغ.

بیشتر ارزش‌های شما احتمالا در مرحله «لذت یا درد» یا در مرحله «رفتار متقابل معامله‌ای» قرار دارد.

یک فرد بالغ و بزرگسال آنچه که درست است را فقط به این دلیل که درست است انجام می‌دهد، نه چیز دیگر. و تمام.

اعتماد کردن بیش‌ازحد به عواطف و احساسات‌مان در بهترین حالت قابل اطمینان نیست و در بدترین حالت مخرب است

بلوغ وقتی رخ می‌دهد که فرد درک می‌کند درد کشیدن بخاطر چیزی درست بهتر از لذت بردن از چیزی نادرست است. بلوغ وقتی رخ می‌دهد که فرد درک می‌کند عاشق شدن و از دست دادن بهتر از این است که هرگز عاشق نشود

اینکه انسان مجبور نیست اگر نمی‌خواهد باج بدهد و وارد بازی‌های معاملاتی این دنیا شود. انسان همیشه آزاد است که انتخاب کند. نه تنها انسان آزاد است که انتخاب کند بلکه، چه بداند چه نداند، باید انتخاب کند که می‌خواهد چه کسی باشد. تنها سوالی که وجود دارد این است: آیا شهامت این کار را دارید؟ آیا شهامت دارید که بزرگ شوید؟ آیا شهامت دارید که خودتان تصمیم بگیرید ارزش‌های شما کدام است؟

این نوع زندگی کردن در دنیایی که همه چیز در آن معامله می‌شود شما را برده افکار و خواسته‌های دیگران می‌کند، آزادی‌تان را می‌گیرد و قادر نیستید به دنبال آرزوها و خواسته‌های خودتان بروید. برای اینکه روی دو پای خودتان بایستید، باید بخواهید که برخی اوقات هم تنها باشید. بلوغ یعنی درک این واقعیت که برخی اوقات یک اصل انتزاعی، فقط به خاطر خودش خوب و درست است. همانطور که یک نوجوان درک می‌کند که دنیا چیزی فراتر از درد یا لذت کودکی است، یک فرد بالغ و بزرگسال هم درک می‌کند که دنیا فراتر از معاملات همیشگی برای کسب اعتبار، تایید و رضایت درونی است. یک فرد بالغ و بزرگسال آنچه که درست است را فقط به این دلیل که درست است انجام می‌دهد، نه چیز دیگر. و تمام.