بریده‌هایی از کتاب من چه کسی هستم؟ (خلاصه کتاب)

شما نمی‌توانید با کسی درباره ارزش‌هایش بحث کنید. شما نمی‌توانید کسی را تهدید کنید که عمیق‌ترین و ژرف‌ترین باورهایش را رها کند. این کار فقط او را در لاک دفاعی فرو می‌برد و او را در برابر تغییر خودش مقاوم‌تر می‌کند. درعوض، باید با همدلی و مهربانی به او نزدیک شوید. تنها راه برای تغییر دادن ارزش‌های یک نفر این است که تجربه‌ای متضاد با ارزش‌های او برایش فراهم کنید.

الکلی بودن بد است چون معامله‌ای بد است. به افراد آسیب می‌رساند، افرادی که حق‌شان نیست آسیب ببینند. افرادی که دوست‌شان دارید و می‌خواهید به آن‌ها کمک کنید. الکلی بودن برنامه‌های زندگی دیگران را به هم می‌ریزد. خانواده‌ها، اوضاع مالی و وفاداری را نابود می‌کند.

هر بار که در کنار یک درمانگر یا دوست یا مربی می‌نشینید همین فرآیند رخ می‌هد. شما کارها و تعابیرتان از آن کارها را شرح می‌دهید. با کمک هدایت‌شده درمانگر، مربی یا دوست، قطعات پازل را جدا می‌کنید تا ببینید آیا تعابیر شما از کارهایتان درست و عاقلانه بوده یا اینکه فقط دارید خودتان را گول می‌زنید؟ آیا کارهای شما همان چیزی را نشان می‌دهند که فکر می‌کنید مهم است؟ اگر نه، چه چیزی بین رفتار و ارزش‌های شما فاصله انداخته است؟ این فرآیند همسو کردن خودتان از تعابیر کارهایتان است که به شما روی زندگی و کارهایتان کنترل می‌دهد. این همسویی است که به شما امکان می‌دهد معنا و رضایت را در زندگی خود پیدا کنید تا شاد و سالم باشید. این همسویی است که به شما کمک می‌کند بزرگ شوید.

این همان چیزی است که به آن می‌گوییم "خودت را بشناس": یعنی شناختن ارزش‌های خودت، داشتن درک مشخص و روشنی از کارهایت و انگیزه‌های کارهایت و فهمیدن اینکه تو در چه سطحی از بلوغ قرار داری.

تنها راهی که می‌توانیم با ارزش‌هایمان به شفافیت برسیم این است که یاد بگیریم کارهای خودمان را مشاهده کنیم و مثل یک ناظر بی‌طرف آن‌ها را رصد کنیم. اما چطور باید این کار را انجام دهیم: - کارهایی که دائم خودتان یا دیگران را آزار می‌دهند، چیزهایی که باعث می‌شود در حال عذرخواهی کردن یا دروغ گفتن برای پنهان کردن چیزی باشید. این کارها نشان می‌دهند که احتمالا ارزش سطح پایین و غیرقابل کنترلی دارید که درد یا لذتی را برایتان به همراه می‌آورد. دروغ گفتن ذاتا یک عمل خودخواهانه است و هدفش این است که ما را به آرزوها و خواسته‌های خودخواهانه‌مان برساند.

باید یاد بگیریم که به افکارمان اعتماد نکنیم. باید به تفاسیر و تعابیرمان از کارها شک کنیم. درعوض، باید روی خود کارها تمرکز کنیم. افکارمان ممکن است دروغ بگویند. تفاسیرمان ممکن است عوض یا فراموش شوند. اما کارهایمان است که همیشگی و جاودانه می‌شوند. بنابراین، تنها راه برای اینکه به ارزش‌هایمان دست پیدا کنیم، برای اینکه حقیقتا درک کنیم که چه چیزی برای ما ارزش به شمار می‌رود و چه چیزی برایمان ارزش به شمار نمی‌رود، این است که رفتارهای خودمان و کارهای خودمان را مشاهده کنیم.

ما نمی‌توانیم به تفسیرهای خودمان از کارهایمان اعتماد کنیم. کوهی از شواهد روانشناسی برای تایید این ادعا وجود دارد: اول چیزی را احساس می‌کنیم، بعدا آن را با داستانی که به خودمان می‌گوییم توجیه می‌کنیم. این داستان معمولا داستانی جانبدارانه است و عمدتا در تعریف از ما و اینکه تا چه اندازه جوانمرد و اصیل و ازخودگذشته هستیم اغراق می‌کند.

امروزه از مرلین منسون به خاطر آرایش‌های عجیب‌وغریب روی صورتش و لباس‌ها و ظاهر حیرت‌انگیز او یاد می‌شود. مردم نمی‌دانند که او تا چه حد با جوانان حومه‌نشین ناامید و سرخورده دهه ۹۰ ارتباط برقرار کرده بوده است. او به یک دلیل با مصاحبه‌های هوشمندانه و آرایش‌های صحنه‌اش مردم را متحیر کرد. به این دلیل که همیشه پیامی در پشت دیوانگی او وجود داشت: اینکه انسان مجبور نیست اگر نمی‌خواهد باج بدهد و وارد بازی‌های معاملاتی این دنیا شود. انسان همیشه آزاد است که انتخاب کند. نه تنها انسان آزاد است که انتخاب کند بلکه، چه بداند چه نداند، باید انتخاب کند که می‌خواهد چه کسی باشد.

وقتی ما کودکی نوپا هستیم، یاد می‌گیریم جهان را از دریچه علت و معلولی ببنیم؛ از دریچه درد و لذت. دست زدن به اجاق گاز داغ باعث می‌شود دستم بسوزد پس بد است. کِش رفتن بستنی از فریزر احساسی خوشایند به جسمم می‌دهد پس خوب است. خوب بهتر از بد است. برای همین است که بچه‌ها و کودکان شبیه جامعه ستیزان هستند. آن‌ها نمی‌توانند چیزی فراتر از لذت یا درد آنی در هر لحظه موجود در زندگی را درک کنند. آن‌ها قادر نیستند همدلی را احساس کنند. آن‌ها قادر نیستند خودشان را به جای شما بگذارند و زندگی را از دیدگاه شما تجسم کنند. آن‌ها فقط همان بستنی لعنتی را می‌خواهند. همین حالا!