بریده‌هایی از کتاب دادخواست

یا علی‌‌! لعل عقیقی جز تو نیست‌‌ هیچ درویشی حقیقی جز تو نیست‌‌ لنگ‌‌لنگان طریقت را ببین‌‌ مردم دور از حقیقت را ببین‌‌ مست‌‌ مینای ولایت نیستند سرخوش از شهد هدایت نیستند

دلخوشی‌‌؛ محمدحسین نعمتی‌‌ ما که هستیم‌‌؟ به ایمان پر از شک دلخوش‌‌ طفل‌‌طبعیم و به بازی و عروسک دلخوش‌‌ پایمان بر لب گور است و حریصیم هنوز با همان هلهله شادیم که کودک دلخوش‌‌ ماهی تُنگ در اندیشۀ دریا دلتنگ‌‌ ما نهنگیم و به یک برکۀ کوچک دلخوش‌‌ جز دورویی و ریا سکه نیندوخته‌‌ایم‌‌ کودکانیم و به سنگینی قلک دلخوش‌‌ باد، حیثیت این مزرعه را با خود برد ما کماکان به همان چند مترسک دلخوش‌‌

دیگر زمان قدیم از خود گذشتن گذشته‌‌

یک روز جمعه پیش نگاه ما شاید درست وقت نماز ظهر او می‌‌رسد که گوش شماها را حداقل دو پیچ بپیچاند او می‌‌رسد و دیگر از آقایان یکی ندارد عرضۀ این را که‌‌ از آن طرف قیافه بگیرد یا از آن طرف سبیل بچرخاند

چه می‌‌شد گر زبانم چون زبان سرخ میثم بود گلوی من پر از فریاد مظلومان عالم بود خدایا! سبز می‌‌شد کاش نخل آرزوهایم‌‌ همان نخلی که روزی شاهد شاهد معراج میثم بود اگر من چوبه‌‌دار خویش را بر دوش می‌‌بردم‌‌ برایم اعتراض و عاشقی حق مسلم بود به غیر از حق به پیش هیچ‌‌کس سر خَم نمی‌‌کردم‌‌ اگر در محضر تیغ شهادت‌‌، گردنم خَم بود شکستم بیعت این زهدبازان مقدس را که دیدم دینشان آلودۀ دنیا و درهم بود شما هم چون علی سر در تنور داغ می‌‌کردید اگر در قلبتان ایمان و پروای جهنم بود چرا سجاده‌‌هاتان سفرۀ شیطان شد، ای مردم‌‌! که در خوان خدا هم پارۀ نانی فراهم بود

داستان‌‌؛ مسلم محبی‌‌ وقتی دوباره پر شده از بت جهانمان‌‌ شرک است‌‌، ذکر نام خدا بر لبانمان‌‌ اهریمنانه باعث شرم خدا شدیم‌‌ گم باد از صحیفۀ عالم‌‌، نشانمان‌‌ نفرین به ما! به خاطر یک لقمه بیشتر وا شد به سوی هر کس و ناکس دهانمان‌‌ تیر و کمان به دست گرفتیم تا مباد غرق پرنده‌‌ها بشود آسمانمان‌‌ در فکر طرح وسوسۀ سیب دیگری است‌‌ شیطان‌‌، همو که جا زده خود را میانمان‌‌ ... وقت حضور توست‌‌، مخواه آخرین امید! بی قهرمان تمام شود داستانمان‌‌

هنوزم پایبند چرخۀ تقدیر باید شد و با چندین برادر باز هم درگیر باید شد

تازه به دوران رسیده‌‌ها؛ مهدی عابدی‌‌ در جست‌‌وجوی طعمه شتابان رسیده‌‌اند گرگانه در هجوم زمستان رسیده‌‌اند بیراهه آمدند؛ کسی باخبر نشد خاموش و گنگ و سربه‌‌گریبان رسیده‌‌اند آنها که رنگ آب ندیدند سالها اینک به سفره‌‌های پر از نان رسیده‌‌اند بعد از هزار پرسه و عمری گرسنگی‌‌ بیچاره‌‌ها به لقمۀ ارزان رسیده‌‌اند آری‌‌؛ مجال گفتن حرف حساب نیست‌‌ با مردمی که تازه به دوران رسیده‌‌اند

مباد...؛ محمدمهدی سیار مباد سفرۀ رنگین‌‌تان کپک بزند خلاف میل شما چرخکی فلک بزند به پاسبان محل بسپرید، نگذارد گرسنه‌‌ای سر این کوچه نی‌‌لبک بزند شما به صحّت ایمان خویش شک نکنید درخت دین جماعت اگر شتک بزند شما به پاکی باغات خویش شک نکنید اگر هنوز گلویی دم از فدک بزند رها کنید علی را که مثل هر شب خویش‌‌ به زخم کهنه و نان جوَش نمک بزند امیر قافله‌‌، گیرم که عزم جنگ کند نشسته‌‌اند سواران‌‌، که را محک بزند؟

سوارن‌‌، با رخش‌‌شون سد می‌‌کنن جاده‌‌ها رو آقازاده‌‌ها می‌‌گیرن حال آزاده‌‌ها رو

باز از استخوان ما نردبان درست شد روی سطح مرگ ما پلکان درست شد یک نفر به اعتراض یک هجا غزل نگفت‌‌ هر چه از طلای ما دیگدان درست شد عده‌‌ای در این میان بچۀ خدا شدند آن قدر که در زمین آسمان درست شد دزدهای دربه‌‌در زیر چکمه له شدند از گِل وجودشان پاسبان درست شد می‌‌گساری کسان فرقی آن‌‌چنان نکرد جامها فقط شکست‌‌، استکان درست شد «حرفهای بی‌‌اساس‌‌» صورت خوشی نداشت‌‌ لاجرم به جای آن «گفتمان‌‌» درست شد از نگاه دین کمی کارها خراب بود با دو دور چرخش یک زبان‌‌، درست شد

اهل صراحتیم‌‌؛ کاووس حسن‌‌لی‌‌ ما گرچه از شکوه کسی کم نمی‌‌کنیم‌‌، گردن به جز برای خدا خم نمی‌‌کنیم‌‌ اهل صراحتیم و در این روزگار تلخ‌‌ لبخندِ گنگ و گریۀ مبهم نمی‌‌کنیم‌‌ در این کویرِ تفته اگر داغ هم شویم‌‌، خود را ذلیل منّت مرهم نمی‌‌کنیم‌‌ خون می‌‌خوریم و، با گذر از خون دیگران‌‌ شوکت برای خویش فراهم نمی‌‌کنیم‌‌ آلوده گر شود به غباری ز منّتی‌‌ حتّی نظر به کوثر و زمزم نمی‌‌کنیم‌‌ ای سیبهای شیطنت‌‌آلود! گُم شوید ما اقتدا به حضرت آدم نمی‌‌کنیم‌‌

شهرها برج مست می‌‌سازند؛ برجها بت‌‌پرست می‌‌سازند شرق ما حیف‌‌، غرب وحشی شد؛ محو در دودِ کافه‌‌ات کردند