بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

سحری بود و هنوز، گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود.

گشته‌ام دیوان حافظ را، ولی بیتی نداشت چون دو ابروی تو از ایجاز با ایجازتر

مثل من آواره شو، از چار دیواری درآ در دل من قصر داری، خانه می‌خواهی چه کار؟

چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معمّا را

گلایه‌ای نکنی، بغض خویش را بخوری که هق هق تو مبادا به گوششان برسد خدا کند که... نه! نفرین نمی‌کنم... نکند به او، که عاشق او بوده‌ام، زیان برسد خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند که فقط زود آن زمان برسد یک سرنوشت سه حرفی

در من انگار کسی در پی انکار من است

چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معمّا را

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست چرا آشفته می‌خواهی خدایا خاطر ما را؟

نمی دانم چه نفرینی گریبان‌گیر مجنون است که وحشی می‌کند چشمانش آهوهای صحرا را

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست چه آسان ننگ می‌خوانند نیرنگ زلیخا را

مرا بازیچه خود ساخت چون موسا که دریا را فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسا را

ای ساده‌ترین صورتِ مطلوبِ تغزل! دنیا گذران است؛ مگیر این‌همه مشکل

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد

تو آتش و من دودم، دریا تو و من رودم هرچند محال اما، چیزی است تماشایی

از عشق تو سهم من، همواره همین بوده‌ است: رسوایی و حیرانی، حیرانی و رسوایی

تو یاقوت یمن، مشک ختن، ماه بخارایی به زلفت بسته‌ای، هر گوشه، دل‌های پریشان را

گویی، سرمه‌دانت می‌کنم بازار کابل را بخواهی، فرش راهت می‌کنم لعل بدخشان را

لبانت قند مصری، گونه‌هایت سیب لبنان را روایت می‌کند چشمانت آهوی خراسان را من از هر جای دنیا، هرکه هستم، عاشقت هستم به مهرت بسته‌ام دل را، به دستت داده‌ام جان را

مُردم از بس شهر را گشتم، یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟ مثل من آواره شو، از چار دیواری درآ در دل من قصر داری، خانه می‌خواهی چه کار؟