بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

بی مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

این چند هزارمین شب بی‌خوابی است ای عشق! فقط حساب دستت باشد

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

تو مثل باد شدی؛ گردباد... و می‌پیچید صدای خنده خلخال‌ها، النگوها و دست‌های تو تالاب انزلی شد و بعد رها شدند در آرامش تنت قوها شبیه لنج رها روی ماسه‌هایی و باز چه قدر خاطره دارند از تو جاشوها تو نیستی و دلم تکه‌تکه خون شده ‌است مکیده‌اند مرا قطره‌قطره زالوها فروغ نیستم و بی‌تو خسته‌ام کرده است جدال روز و شب فرش‌ها و جاروها شنیده‌ام که به جنگل قدم گذاشته‌ای پلنگ وحشی من! خوش به حال آهوها!

در آب که شستی تن بی‌تابت را دیدند تمام ماهیان خوابت را لب‌هام به شکل بوسه‌ماهی شده‌اند بنداز درون آب قلابت را

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید حالیا چشم جهانی نگران من و توست گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

«دوستت دارم» را من دلاویزترین شعر جهان یافته‌ام این گل سرخ من است دامنی پر کن از این گل که دهی هدیه به خلق، که بری خانه دشمن که فشانی بر دوست راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست در دل مردم عالم، به ‌خدا، نور خواهد پاشید، روح خواهد بخشید.»

لبریزی از گفتن، ولی در هیچ سویت محرمی نیست

عاشق نشدی، وگرنه می‌فهمیدی پاییز بهاری است که عاشق شده‌ است

حتی از آدمک برفی شال و کلاهی بر جا می‌ماند و هویج کبودی بر چمن زرد، اما به یادگار از تو نمانده در این خانه هیچ جز سرمای قلب یخ‌زده‌ات.

شکستم توبه خود را به یک گندم، نمی‌خواهم بهشتی را که یک ارزن نمی‌ارزد گناه آنجا

شکستم توبه خود را به یک گندم، نمی‌خواهم بهشتی را که یک ارزن نمی‌ارزد گناه آنجا

از تشنگی نمیر که در کوزه است آب گرد جهان نگرد که در خانه است یار

لبریزی از گفتن، ولی در هیچ سویت محرمی نیست

محراب‌ها را برای محمد معبدها را به یاد بودا کلیسا را به شکل عیسی و میخانه‌ها را از روی چشمان تو ساخته‌اند مهم این است که بدانی من بی‌دلیل به میخانه نمی‌روم.

دلم لبالب خون بود و خنده‌ام بر لب چنین به چشم می‌آمد ولی چنان بودم

به سرنوشت غریبم خوش آمدی امروز در انتظار تو رنجور سالیان بودم شبیه ماهی تنهای کوچک سهراب اسیر آبی دریای بیکران بودم دلم لبالب خون بود و خنده‌ام بر لب چنین به چشم می‌آمد ولی چنان بودم

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

تعادل در ترازوی کدامین دولتی، ای عقل؟ که ناسنجیده می‌گویی، ولو سنجیده ‌سنجیده

ای ساده‌ترین صورتِ مطلوبِ تغزل!