بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

خبر به دورترین نقطه جهان برسد نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد چه می‌کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر به ‌راحتی کسی از راه ناگهان برسد، رها کنی، برود، از دلت جدا باشد به آن که دوست‌تَرَش داشته، به آن برسد

ای حسن یوسف دکمه پیراهن تو! دل می‌شکوفد گل‌به‌گل از دامن تو جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو آغاز فروردین چشمت، مشهد من شیراز من، اردیبهشت دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستان من خندیدن تو من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو هرچیز و هرکس رو به چیزی در نمازند ای چشم‌های من نماز دیدن تو حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه دل بر مدار روشن تو

دلم لبالب خون بود و خنده‌ام بر لب چنین به چشم می‌آمد ولی چنان بودم از آن غروب در آن سایه‌باغ یادت هست که رفته تا ته تصنیفی از بنان بودم؟ تو گرم چایی خود بودی و لبم می‌گفت که کاشکی لب خوشبخت استکان بودم

چشمت نگران دم و دام دگران است چشم نگرانت ز نگاه دگران دور آغوش تو آرام‌ترین خانه دنیاست آرام‌ترین خانه ز دستان خزان دور

من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو

خسرو احتشامی به لب چشمه سر شب به شتاب آمده بود کوزه بر دوش پی بردن آب آمده بود خوی وحشی‌نگهانِ ده بالا را داشت آب از دیدن او در تب و تاب آمده بود در هوا از نفسش عطر گل سنجد ریخت شادی‌انگیزتر از بوی گلاب آمده بود پیرمردان همه گفتند که همزاد پری است بس که شاداب ز جوبار شباب آمده بود کوزه در آب فرو رفته و از قهقهه‌اش اشک در چشم بلورین حباب آمده بود رقص را در گذر باد به ریواس تنش مخملی بود که از کوچه خواب آمده بود عصمتش راه به هر دزد نگاهی می‌بست گرچه سکرآور و سرمست و خراب آمده بود

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد حسین منزوی

دوستت دارم پریشان، شانه می‌خواهی چه کار؟ دام بگذاری، اسیرم، دانه می‌خواهی چه کار؟ تا ابد دور تو می‌گردم، بسوزان، عشق کن ای که شاعر می‌کشی! پروانه می‌خواهی چه کار؟ مُردم از بس شهر را گشتم، یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟

چنان آشفته‌ام کردی که ابراهیم، بت‌ها را به حدّی دوستت دارم که دنیادوست، دنیا را جهان را با تو تنها می‌شود چندی تحمّل کرد الهی، بی‌تو چشمانم نبیند صبح فردا را