بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

زمین تا آسمان فرق است... چاه اینجاست، ماه آنجا خدایا! خوش به حال ماه، گاه اینجاست گاه آنجا

دوستت دارم پریشان، شانه می‌خواهی چه کار؟ دام بگذاری، اسیرم، دانه می‌خواهی چه کار؟ تا ابد دور تو می‌گردم، بسوزان، عشق کن ای که شاعر می‌کشی! پروانه می‌خواهی چه کار؟ مُردم از بس شهر را گشتم، یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟

غمی نجیب نهفته است در دلم، که مرا رها نمی‌کند احساس دوست داشتنت تو آن دقایق شیرین خاطرات منی ببر مرا به تماشای باغ نسترنت تمام شهر به تأیید من به پا خیزند اگر دقیق ببینند از نگاه منت

پایان حکایتم شنیدن دارد من عاشق او بودم و او عاشق او...

دو گام مانده به هم، اصل عاشقی این است رسیدن و نرسیدن، چقدر شیرین است حکایت از شب سردی است خسته در باران من و تو بی‌خبر از هم نشسته در باران که ناگهان شب من غرق حس و حال تو شد فضای خانه سراسر پر از خیال تو شد عجیب آنکه تو هم مثل من شدی آن شب دچار حس خیالی شدن شدی آن شب

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

من و تو آن دو خطیم، آری موازیان به ناچاری که هر دو باورمان ز آغاز به یکدگر نرسیدن بود

۲۱. محمدعلی بهمنی لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری

من که با عشق نراندم به جوانی هوسی هوس عشق و جوانی است به پیرانه سرم پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت، پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر عجبا هیچ نیرزید که بی‌سیم و زرم هنرم کاش گره‌بند زر و سیم بود که به بازار تو کاری نگشود از هنرم سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

در خواب، چراغ تا سحر دستم بود در خواب، کلید هرچه در دستم بود زیباتر از این خواب، ندیدم خوابی بیدار شدم، دست تو در دستم بود

خدا کند که... نه! نفرین نمی‌کنم... نکند به او، که عاشق او بوده‌ام، زیان برسد خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

من با به تمنای تو خواهم ماند من با سخن از تو خواهم خواند

اگر چه لذت بخشش هزار چندین است برای بوسه فقط انتقام شیرین است تو می‌بری تب سردی که روی بال من است من از تو می‌برم آن بوسه‌ها که مال من است کدام ما دو نفر شادمان‌تریم از هم در این قمار که ما هر دو می‌بریم از هم

یکی با بخت خوابیده، یکی با بختِ خوابیده جهان خوابی است در بی‌خوابی چشم جهاندیده

ما نیستیم مشتری شهر غم‌فروش

گام‌هایت، گذار ماه، در شب مِه نگاهت دغدغه خواستن و خودداری چشمانت فاصله شراب و هشیاری

نام تو سبز باد چو برگی که بر درخت یاد تو سرخ باد چو منصور روی دار داریم از تو پیرهنی پاره بیشتر در قحط‌سال، حرمت ما را نگاه دار

شیرین چنان که نوبر انجیر یزدی است تلخی چنان که روغن زیتون رودبار

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن با مردم بی‌درد، ندانی که چه دردی است

عصمتش راه به هر دزد نگاهی می‌بست گرچه سکرآور و سرمست و خراب آمده بود