بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

هرگز کسی این‌گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم!

شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست

آغاز فروردین چشمت، مشهد من شیراز من، اردیبهشت دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستان من خندیدن تو من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو هرچیز و هرکس رو به چیزی در نمازند ای چشم‌های من نماز دیدن تو حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه دل بر مدار روشن تو

پنهان کن اشک‌های مرا، آسمان، ببار

غمی نجیب نهفته است در دلم، که مرا رها نمی‌کند احساس دوست داشتنت

من عاشق او بودم و او عاشق او...

زیباتر از این خواب، ندیدم خوابی بیدار شدم، دست تو در دستم بود

نجمه زارع خبر به دورترین نقطه جهان برسد نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد چه می‌کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر به ‌راحتی کسی از راه ناگهان برسد، رها کنی، برود، از دلت جدا باشد به آن که دوست‌تَرَش داشته، به آن برسد رها کنی، بروند و دو تا پرنده شوند خبر به دورترین نقطه جهان برسد گلایه‌ای نکنی، بغض خویش را بخوری که هق هق تو مبادا به گوششان برسد خدا کند که... نه! نفرین نمی‌کنم... نکند به او، که عاشق او بوده‌ام، زیان برسد خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد حسین منزوی

با خنده گفتم که «هان عشق؟ سیمرغ شد، کیمیا شد از این سه گمگشته دیگر جز نام، حرفی مگر هست؟»

عشق شکل‌های بسیار دل‌انگیزی دارد مثل گل سرخ در دست دختری زیبا مثل ماه بالای کلبه‌ای برفی اما من گوش بریده ونسان ونگوگم شکل تلخی از عشق

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد مرد میدانی اگر باشد از این جوهر ناب کاری از پیش رود کارستان ک «آرش» برد

من و تو آن دو خطیم، آری موازیان به ناچاری که هر دو باورمان ز آغاز به یکدگر نرسیدن بود اگرچه هیچ گل مرده دوباره زنده نشد، اما بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود شراب خواستم و عمرم شرنگ ریخت به کام من فریبکار دغل‌پیشه بهانه‌اش نشنیدن بود چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

آن شاهزاده‌ای که به رؤیا دیدی، کسی نبود به جز من بر ترک من نشین که بتازیم، در دشت‌های دور خیالی! ای مظهر صفا و طراوت! با من بگو تو را چه بنامم؟ شام ستاره‌وار کویری، یا صبح شسته‌روی شمالی

چنان آشفته‌ام کردی که ابراهیم، بت‌ها را به حدّی دوستت دارم که دنیادوست، دنیا را

تو زیبایی و می‌خواهم خود زیبا‌ترینت را من یلدانشین دارم هوای فرودینت را من آن شهرم که می‌تازند بر ویرانه‌های او نمی‌خواهی به لبخندی بسازی سرزمینت را؟

پنهان شده در جانی و از جان و جهان دور جان تو مباد از من بی‌نام و نشان دور ای چشم و دهان تو سزاوار ستایش هر چیز به جز بوسه از آن چشم و دهان دور

نکردم باز در، بی‌تو، به روی صبح بیگانه به صبحِ با تو عادت کرده‌ام، خورشید این خانه! نبودی و نکردی کوک ساعت را که برخیزد نیامد روز، چون زیبا نفرمودید: «صبحانه...»

لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری دلت می‌آید آیا از زبانی این‌همه شیرین  تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟