بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

نکردم باز در، بی‌تو، به روی صبح بیگانه به صبحِ با تو عادت کرده‌ام، خورشید این خانه! نبودی و نکردی کوک ساعت را که برخیزد نیامد روز، چون زیبا نفرمودید: «صبحانه...»

لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری دلت می‌آید آیا از زبانی این‌همه شیرین  تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟

رو کن به آسمان، به زمین اقتدا نکن در کار گِل نباش، برای دلت بکوش مردم به فکر قصر شنی، روی ساحل‌اند عاشق به فکر وسعت دریای روبه‌روش پارو بزن! نه... منتظر بادها نباش! یک قایق است و کثرت امواج پر خروش

مهدی فرجی دوستت دارم پریشان، شانه می‌خواهی چه کار؟ دام بگذاری، اسیرم، دانه می‌خواهی چه کار؟ تا ابد دور تو می‌گردم، بسوزان، عشق کن ای که شاعر می‌کشی! پروانه می‌خواهی چه کار؟ مُردم از بس شهر را گشتم، یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟ مثل من آواره شو، از چار دیواری درآ در دل من قصر داری، خانه می‌خواهی چه کار؟ بشکن آن آیینه را، در شعر من خود را ببین شرح آن زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟ شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن گریه کن! پس شانه مردانه می‌خواهی چه کار؟ شب بی‌شعر، ص ۲۲

عشق شکل‌های بسیار دل‌انگیزی دارد مثل گل سرخ در دست دختری زیبا مثل ماه بالای کلبه‌ای برفی اما من گوش بریده ونسان ونگوگم شکل تلخی از عشق پایین آوردن پیانو از پله‌های یک هتل یخی

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد