بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

فرقی هم میان فاتحان و مغلوبان [انقلاب] وجود نخواهد داشت. اگر انقلاب با چنین ایده‌ای سیراب شده باشد، ایرادی نخواهد داشت

جامعه‌ای که در آن کار مبتنی بر ارادهٔ آزاد است، هیچ ترسی از بیکارگان ندارد. منتقدان ما فریاد برخواهند آورد: «اما آذوقه یک‌ماهه ته خواهد کشید!» ما پاسخ می‌دهیم: «بهتر!» این نشان می‌دهد که [در این یک ماه] مردم برای نخستین‌بار در تاریخ به‌اندازهٔ کافی غذا برای خوردن داشته‌اند. اما در این خصوص که چطور منابع بیشتر و تازه‌ای فراهم خواهیم کرد، در بخش‌های بعد توضیح داده‌ایم.

این را هم خوب می‌دانیم که صدها راه برای پختن سیب‌زمینی وجود دارد، اما سیب‌زمینی‌هایی هم که در یک دیگ بزرگ و یک‌جا برای صد خانوار پخته شده است، مزه‌ای به همان خوبی دارد.

انسان سیری که شکمش را از غذا پر کرده است، این چیزها را نمی‌فهمد، اما توده‌ها می‌فهمند و همیشه فهمیده‌اند. حتی کودک خانواده‌ای تجمل‌گرا هم، اگر به خیابان انداخته و با توده‌ها هم‌نشین شود، می‌آموزد که این چیزها را درک کند.

کارگرانی که با پیش‌داوری‌ها و تعصبات طبقات متوسط تلقین داده شده‌اند

بی‌تردید بر هر چیز دیگری برتری دارد که در چهاردیواری‌ها و توسط نظریه‌پردازان کوته‌فکرِ تکیه‌زده بر صندلی‌های جفت و طاق شوراها و کمیته‌ها ابداع شده باشد.

در هر بلوک مسکونی، هر خیابان و هر بخش شهر، گروه‌هایی از داوطلبان تشکیل خواهد شد و این کمیساریای داوطلبانه، به انجام رساندن کاری یکپارچه و حفظ ارتباط با یکدیگر را کاری بسیار سهل و آسان خواهد یافت. اگر و تنها اگر، سرنیزه‌های ژاکوبن‌ها پیش رویشان سبز نشود؛ اگر و تنها اگر، نظریه‌های خودخواندهٔ «علمی» جان نگیرند و شوراها را از راهشان به در نبرند!

اگر انگیزه و شور خلق به‌قدر کفایت قدرت داشته باشد، امور به‌طریق دیگری روی خواهند داد. به‌جای غارت نانوایی‌ها در یک روز و گرسنگی کشیدن در روز دیگر، مردمِ شهرهای شورشی مالکیت انبارها [ی غلات] و بازارهای خرید و فروش دام را به‌دست خواهند گرفت؛ مالکیت تمام فروشگاه‌های اقلام ضروری و تمامی مواد غذایی موجود را. شهروندان نیک‌خواه، از مرد و زن، خودشان گروه‌هایی داوطلبانه تشکیل خواهند داد و مسئولیت تهیهٔ صورتی کلی از اقلام موجود در هر فروشگاه و انبار را بر عهده خواهند گرفت.

ما می‌گوییم اگر «نظم احیا شود»، سوسیال‌دموکرات‌ها آنارشیست‌ها را اعدام خواهند کرد؛

«نظم» باید به هر قیمتی که هست، حفظ شود. نظم، انضباط و فرمان‌برداری! سرمایه‌داران هم که دریافته‌اند هرگاه مردم به‌دست کسانی گلوله‌باران شوند که خود را انقلابی می‌دانند، خودِ انقلاب در چشم توده‌ها نفرت‌انگیز جلوه خواهد کرد،

موعظه کردن از صبر، کار بی‌حاصلی خواهد بود. مردم بیش از این صبر نخواهند کرد و اگر غذا نرسد، نانوایی‌ها را غارت خواهند کرد.

اشتراک‌گرایی، آنگونه که ما می‌شناسیم، نظام دستمزدی را از میان نمی‌برد، هرچند تغییرات و تعدیلات فراوانی در نظام کنونی چیزها ایجاد می‌کند. اشتراک‌گرایی تنها حاکم را عوض می‌کند؛ یعنی شکلی از حکومت نمایندگی ملی یا محلی را جایگزین کارفرمای فردانی می‌سازد. در اشتراک‌گرایی، این نمایندگان ملت یا کمون و نمایندگان و مقامات برگزیدهٔ آنان هستند که زمام صنایع را به‌دست می‌گیرند. آنان‌اند که حق به خدمت گرفتن تولید اضافه را - به نام منافع جمع - به خود اختصاص می‌دهند. افزون بر این، اشتراک‌گرایی خط ممیز ظریف اما پهن‌دامنه‌ای میان کارگران و حرفه‌ای‌ها ترسیم می‌کند. کارگر فاقد تخصص در چشم اشترک‌گرا، یک کارگر ساده است، حال آنکه کار یک صنعت‌گر ماهر، یک مکانیک، یک مهندس، یک دانشمند و نظایر آن، مصداق آن چیزی است که مارکس آن را «کار پیچیده» می‌نامید و [به همین دلیل] مستحق حقوقی بیشتر [می‌دانست]. اما کارگران و صنعت‌گران، بافندگان و دانشمندان، همگی بردگان مزدبگیر دولت هستند.

ما جسارت آن را داریم که اعلام کنیم همگان حق نان دارند؛ که نان کافی برای همگان هست و با شعار نان برای همه، انقلاب پیروز خواهد شد.

«نان! آنچه انقلاب نیاز دارد نان است!»

حتی در درون همین مجامع هم که اغلب رهبرانی از طبقهٔ متوسط داشته‌اند، باز هم این ایده‌های طبقهٔ متوسط بوده که دست بالا را داشته است. آن‌ها به‌تفصیل به بحث در باب سؤالات سیاسی پرداخته‌اند، اما مسئلهٔ نان را فراموش کرده‌اند.

خوشمان بیاید یا نه، منظور مردم از انقلاب همین است. به‌محض آنکه بساط حکومت را به‌تمامی جمع کردند، پیش از هر چیز دنبال سرپناهی شایسته و خوراک و پوشاکی بسنده برای خودشان خواهند گشت؛ بدون نیاز به پرداخت هزینه‌ای به سرمایه‌دارها.

در یک جامعهٔ متمدن، همه‌چیز به هم وابسته است. اصلاح یک چیز بدون دستکاری چیزهای دیگر غیرممکن است. بنابراین، آن‌روز که ملتی علیه مالکیت خصوصی در هر شکل خود، ارضی یا صنعتی، قیام می‌کند، ناگزیر است به‌تمامی اشکال آن حمله‌ور شود

حتی پیش از آنکه کار تجهیز کارخانه تمام شود، کارگران برای تقدیم نیروی کارشان صف می‌بندند.

زمین‌دار ثروت خود را مرهون فقر کشاورزان است و ثروت سرمایه‌داران نیز از منبع مشابهی تأمین شده است.

ثروت ثروتمندان از کجا آمده است. اما کمی تعمق کافی خواهد بود تا دریابند این ثروت‌ها از فقر فقرا برآمده‌اند. اگر دیگر فقیری و درمانده‌ای وجود نداشته باشد، دیگر هیچ ثروتمندی هم نخواهد بود که استثمارشان کند.