بریده‌هایی از کتاب رازهای پرنسس دو کادینان

زنان کتک‌خورده هم باید از روی غرور سکوت اختیار کنند: سکوتِ برده، ارباب را به وحشت می‌اندازد.»

می‌توانیم عاشق باشیم، ولی خوشبخت نباشیم، و خوشبخت باشیم بی‌آن‌که عاشق باشیم؛ اما عاشق بودن و خوشبخت بودن، و گرد آوردن این دو شادی بی‌حدوحصرِ انسانی در کنار هم، یک معجزه است. این معجزه هرگز برای من به وقوع نپیوسته است.»

ما زن‌ها هرگز مردهایی را دوست نداریم که می‌خواهند تربیت‌مان کنند و اندرز بارمان کنند. این قسم مردها خودپسندی‌های کوچک‌مان را پاک پژمرده می‌کنند.»

زن‌ها، برای ایجاد دوستی‌های صمیمانه و بادوام بین خودشان، بایستی خُرده‌جنایت‌های مشترکی مرتکب شده باشند تا رابطه‌شان مستحکم شود. دو دوست زن می‌توانند در عین آن‌که قاتل هم‌اند و در دست هم شمشیری آلوده به زهر می‌بینند، تظاهر به تفاهم و سازگاری کنند، این دوستی را هیچ‌چیز برنمی‌آشوبد، مگر آن‌که یکی از آن دو زن، به‌اشتباه، سلاحش را بر زمین بگذارد.

احتمالِ کمی دارد که در آخر پاییز گل زیبایی را بیابیم که در طی بهار و تابستان از ما دریغ شده بود.»

در جوانی خودپسندی‌های احمقانه‌ای داریم! و گاه شبیه جوان‌های بیچاره‌ای می‌شویم که با خلال‌دندان بازی می‌کنند تا تظاهر کنند که شام دبشی خورده‌اند.»

اشخاصی هم هستند، به نظر زیرک و کاردان، که اشتباهات زندگی خصوصی‌شان را با خدمات سیاسی لاپوشانی می‌کنند، و بالعکس؛

وقتی مردی می‌تواند با دوست داشتن زنی خوش‌ادا، بااحساس، ظریف‌الطبع و تیزهوش، عظمت ایده‌آل را با شادیِ تمنا در هم آمیزد، همای سعادتی بی‌بدیل بر بام او می‌نشیند.»

می‌توان آدم بزرگی بود و درعین‌حال بدجنس، همان‌طور که می‌توان هم احمق بود و هم عاشقی بلندمرتبه.

می‌توانیم عاشق باشیم، ولی خوشبخت نباشیم، و خوشبخت باشیم بی‌آن‌که عاشق باشیم؛ اما عاشق بودن و خوشبخت بودن، و گرد آوردن این دو شادی بی‌حدوحصرِ انسانی در کنار هم، یک معجزه است. این معجزه هرگز برای من به وقوع نپیوسته است.» مادام دسپار گفت «برای من هم همین‌طور.» «در این برهه از دوران بازنشستگی گرفتار افسوسی رنجش‌آور شده‌ام: من خوش گذرانده‌ام، اما هرگز کسی را دوست نداشته‌ام.»