بریده‌هایی از کتاب آسو

سرداران انبان زر پر می‌کنند و کاهنان بجای پرستش، نذورات را به یغما می‌برند. نمی‌دانم چرا درایت بزرگان این سرزمین خشکیده است... نمی‌دانم... نمی‌دانم...

آنچه رفته را نمی‌توان باز آورد. ولی آنچه که هست را می‌توان دو‌دستی چسبید.

«فرقی نمی‌کند کدام ایزد... اگر ایمان داشته باشی تنها نمی‌مانی...»

«به هیچ شاهی دل نبند... فقط به ایمان خودت دل ببند...

قانون روزگار همین بود؛ اگر قوی باشی زنده می‌مانی. پس برای زنده ماندن، با قوی‌ها باش!

آنچه انسان را بسوی سرنوشت می‌برد، خواست مزداست...

آسو سخن استاد را تصحیح کرد: «مزدا همواره پشتیبان کسانی است که بسوی نیکی می‌روند.»

شوتروک با چشمان کم‌فروغ و خسته، نگاهش را به جوان کامبادنی دوخت و گفت: «زندگی به آسانی از آدم می‌گریزد. هرقدر کامروایی کرده باشی یا با سختی و ذلت روزگار گذرانده باشی، از تقدیر مرگ گریزی نداری. چه کسی می‌داند که پنجه مرگ در کدامین زمان و کدامین سرزمین، گریبان ما را خواهد فشرد؟»

آسو با لحنی جدی گفت: «من فقط یک خدا را می‌پرستم و او مزداییست که از نوشیدن و خوردن بی‌نیاز است و پیروانش را منع کرده نوشیدن چیزی که مست می‌کند. اما مغان کرپن* که دشمنان او هستند، شراب هوم می‌خورند و مستی می‌کنند و مردم را فریب می‌دهند و به دروغ از میترا* و آناهید* سخن می‌گویند... من و پدرم از آنها نیستیم!»

«انسان چه بی‌نواست... چون غذا نباشد گرسنه است و چون آب نباشد تشنه... دیو بیماری بر او هجوم می‌آورد و سختی روزگار بر زانوها خمش می‌کند... برهنه از مادر زاده شده و برهنه در خاک خواهد خفت. بدی بر او چیره است و غم بر نهادش ابدی است. چه بی‌نواست انسان...»