بریده‌هایی از کتاب گاو صندوق بر پشت مورچه کارگر

طفلک پسرم، باز مجابش کردم بی شام، به زورِ قصه خوابش کردم ناگاه کبوتری به خوابش آمد ناچار گرفتم و کبابش کردم

طفلک پسرم، باز مجابش کردم بی شام، به زورِ قصه خوابش کردم ناگاه کبوتری به خوابش آمد ناچار گرفتم و کبابش کردم

تا دید مرا، گفت که خوشحالم مُرد دردی نکشید و گوهرم را هم بُرد شرمنده روی ماهِ‌تَم سعدی جان! اعضای مرا همین بنی‌آدم خورد

کوهی ست بزرگ، مادرم در خانه

مانند همیشه چشم‌هایم به در است بر سفره ما جگر نه، خون جگر است ته‌مانده سفره شما را آورد آری، پدرم مورچه کارگر است

تندیس تراش‌خورده‌ای از یک مرد قلبش شده معدن بزرگی از درد رگ‌های پدر دوباره مسدود شدند یک کوه بزرگ در دلش ریزش کرد

یک عمر مرا گریستی تنهایی! با خاطره‌هام زیستی تنهایی! شش‌دانگ تو را سند به نامم زده‌اند ارث پدرم که نیستی تنهایی!

بدجور به هم ریخته و ترسیده مادر که دوباره خواب شومی دیده از بهت و سکوت پدرم می‌ترسم ما گاو نداریم، ولی زاییده

چندی ست دلم فکر شکار افتاده با نیزه به جان روزگار افتاده انسان نخستین شده‌ام، ناچارم وقتی شکمم به قارقار افتاده

  ما نان کسی سنگ نکردیم ولی... با هیچ کسی جنگ نکردیم ولی... در یک کف دست زندگی جا کردیم جا را به کسی تنگ نکردیم ولی...

شرمنده روی ماهِ‌تَم سعدی جان! اعضای مرا همین بنی‌آدم خورد

تندیس تراش‌خورده‌ای از یک مرد قلبش شده معدن بزرگی از درد

بغض آمده و بسته گلوی ما را در ما خفه کرده های و هوی ما را یک چیزِ به درد خور در این خانه نبود دزد آمد و برد آبروی ما

گیریم که باشد از خدایش خود را... این نیز طناب، از کجایش خود را... این شهر قطار هم ندارد حتی تا اینکه به روی ریل‌هایش خود را...

  یک عمر پس‌انداز پدر تردید است چیزی که نیندوخته‌ایم امید است صندوقچه جواهرات مادر جفتی صدف پر آب‌مروارید است

بدجور به هم ریخته و ترسیده مادر که دوباره خواب شومی دیده از بهت و سکوت پدرم می‌ترسم ما گاو نداریم، ولی زاییده

شب حاکم مطلق جهان است اینجا روز از سر اتفاق از اینجا رد شد

ما نان کسی سنگ نکردیم ولی... با هیچ کسی جنگ نکردیم ولی... در یک کف دست زندگی جا کردیم جا را به کسی تنگ نکردیم ولی...

طفلک پسرم، باز مجابش کردم بی شام، به زورِ قصه خوابش کردم ناگاه کبوتری به خوابش آمد ناچار گرفتم و کبابش کردم

یک عمر مرا گریستی تنهایی! با خاطره‌هام زیستی تنهایی! شش‌دانگ تو را سند به نامم زده‌اند ارث پدرم که نیستی تنهایی!