بریده‌هایی از کتاب گاو صندوق بر پشت مورچه کارگر

لبخندش اگر چه هست زیبا و بلیغ قلب پدرم شبیه زخمی ست عمیق پیشانی‌اش از خطوط ناخوانا پر انگار کتیبه‌ای ست از عهد عتیق

بدجور به هم ریخته و ترسیده مادر که دوباره خواب شومی دیده از بهت و سکوت پدرم می‌ترسم ما گاو نداریم، ولی زاییده

یک عمر مرا گریستی تنهایی! با خاطره‌هام زیستی تنهایی! شش‌دانگ تو را سند به نامم زده‌اند ارث پدرم که نیستی تنهایی!

شرمنده روی ماهِ‌تَم سعدی جان! اعضای مرا همین بنی‌آدم خورد