بریده‌هایی از کتاب ارغنون سوم

پیش از آنکه صدا بتواند در حضور استادان سخن بگوید، باید قدرت رنجاندن را از دست داده باشد. پیش از آنکه روح بتواند در حضور استادان بایستد، پاهایش باید در خون قلب شسته شوند...

ذهن، بزرگ‌ترین قاتل امور واقعی است.

تقدس را کنار بگذار، خود را از دانایی برهان تا مردم صدها بار بیشتر از تو بهره‌مند شوند...

شورش ذهن انسان بر ضد خودش نخستین گام در سر تا سر فلسفه است.

در آن جهان هیچ‌گونه دوگانگی جهان ما نمی‌تواند وجود داشته باشد. در آن‌جا هستی ضدّ نیست. حیات با مرگ متضاد نیست. برعکس، یکی از آن دو شامل دیگری است. وحدت و کثرت، حرکت و سکون، بخش‌ناپذیری و بخش‌پذیری، خیر و شر، حق و باطل ـ تمام این تقسیم‌بندی‌ها در آنجا غیر ممکن‌اند. هر چیز عینی، ذهنی و هر چیز ذهنی، عینی است. آن جهان، جهانِ وحدت اضداد است.

من این دستگاه منطق برتر را «ارغنون سوم» نامیده‌ام؛ زیرا که آن پس از ارسطو و بیکن، برای ما در حکم سومین‌افزار یا سومین قانون از قوانین اندیشه است.

جهان سه بعدی همان جهان چهاربعدی است که از میان شکاف باریک حواس خود مشاهده می‌کنیم.

اخلاق صورتی از زیبایی‌شناسی است.

(کار اصلی ما کاستن از محدودیت ادراک‌مان است.)

روزهایی پیش می‌آیند که سرشار از عرفانی عجیب هستند، روزهایی که برای خود شعور فردی و بی‌نظیری دارند و دارای عواطف و افکاری هستند. می‌توان گفت که می‌شود با چنین روزهایی حرف زد و آنها به انسان می‌گویند که مدت بسیار مدیدی، مدتی به درازای ابدیت است که زندگی می‌کنند

کل جهان نوعی تجسم پر دامنه خیال است که فقط به این علت ما را به هراس نمی‌اندازد و باعث احساس جنون در ما نمی‌شود که به آن عادت کرده‌ایم.

سرّ زمان در هر چیزی نفوذ دارد. این سرّ در هر سنگی که شاهد ادوار یخبندان، دوره دوم طبقات‌الارض و ماموت‌ها بوده است حس می‌شود. در فردایی حس می‌شود که آن را نمی‌بینیم؛ اما شاید او ما را ببیند

ما «اکنون ابدی» را نمی‌توانیم با زبان خود توضیح دهیم.

شرط لازم حرکت، یعنی زمان، از ذهن ناشی می‌شود؛ اگر ذهن نباشد، زمان نیز به صورتی که برای ما وجود دارد وجود نخواهد داشت.

به اشخاص زیادی برخورده‌ام که خود را «وحدت‌گرا» می‌نامند و در این ادعای خود صادق هستند؛ لیکن در واقع هرگز خود را از ساده‌ترین ثنویت مذهبی نرهانیده و هیچ‌گاه حتی جرقه‌ای از ادراک یگانگی جهان را مشاهده نکرده‌اند.

همه دین‌ها تعالیمی راجع به مرگ هستند.

ظاهرآ چیزی می‌بینیم و چیزی می‌فهمیم. اما در واقع راجع به تمام آنچه در پیرامون ما رخ می‌دهد احساس بسیار مبهمی داریم به همان‌گونه که حلزون از نور خورشید، باران و تاریکی چنین احساسی دارد.

متوجه می‌شود بدون درک نادیدنی‌ها درک دیدنی‌ها برایش امکان‌پذیر نخواهد بود.

حرکتی در این جهان وجود ندارد و جهان ایستا و ثابت است و از آن رو به نظر ما متحرک و در حال تکامل می‌آید که از شکاف باریک دریافت حسی خود به آن می‌نگریم.

برای موجودی که چیزی جز احساس ندارد، جهان یک بعدی است و برای موجود دارای احساس و تصور دو بعدی است