بریده‌هایی از کتاب دریاچه‌ی متروک

درونم پر از فریاد است

دوش گرفتن به من حس در بهشت بودن می دهد، یک رهایی گرم از روزی جهنمی.

در همان اولین روزهایی که به دریاچه آمدیم، به دیدار تمام همسایه ها رفتم. معتقدم در زمانهای اضطراری، دوستی با آنها می تواند خیلی کمک حال ما باشد. روی یوهانسون ها که نمی شود حساب کرد. آنها فقط هستند. همین. بیشتر آدما فقط جا اشغال می کنند.

در یک دنیای ایده آل کسی نباید دعوا کند. ولی خوب همیشه یکسری قلدر در مدرسه وجود دارند.

آدمهایاحمقبرای انجام کارهای کوچک نیاز به امکانات بزرگ دارند و در دنیایغیرواقعی وکابوس وارخود هموارهمنتظر ابرقهرمانی هستند تا بیاید و مشکلاتشان را حل کند، ولی من قهرمان زندگی خود هستم. به آن افرادخرده ای نمی گیرم چون در دنیایی برای خود ساخته اند که همیشه در آن احساس ضعف دارند. دنیایی که زاییده توهم و خیال آنهاست.

چاره ای هم نیست. عادت نکنیم چه باید کرد.

هیچ چیز به راحتی آب روان نمی تواند رسوبها را از بین ببرد.

هیچ چیز مثل تحقیر شدن از طرف یک بچه، آدم را خرد نمی کند. انگار ضربه ای نفس گیر خورده ای که مدتها اثرش می ماند.

بیشتر آدما فقط جا اشغال می کنند.

آن امنیتی که همیشه تصورش را داشت، تو خالی از آب درآمده بود و حالا خوب درک کرده بود که امنیت با آجر و چوب و دیوار پیش ساخته به دست نمی آید.

به هر حال مسیر زندگی همه آدمها در عاشق شدن، ازدواج کردن و بچه دار شدن به ندرت مطابق میل آنهاست. از بچه دار شدنم پشیمان نیستم. از ازدواجی پشیمانم که این بچه ها حاصلش هستند. هنوز هم معتقدم بهترین نوع زندگی، تنها بودن است. و دیگران چقدر غیر منصفانه تنهایی کسی را قضاوت می کنند.

به هر حال مسیر زندگی همه آدمها در عاشق شدن، ازدواج کردن و بچه دار شدن به ندرت مطابق میل آنهاست. از بچه دار شدنم پشیمان نیستم. از ازدواجی پشیمانم که این بچه ها حاصلش هستند. هنوز هم معتقدم بهترین نوع زندگی، تنها بودن است. و دیگران چقدر غیر منصفانه تنهایی کسی را قضاوت می کنند.

آن واقعه همچون قصه ای دور و دراز و وحشتناک، چیزی را از زندگی ما جدا کرد که تنها با همراهی هم می توانیم آن را فراموش کنیم. با هم بودن تنها راه پر کردن آن خلا است.

ماشین من یک جنگجوی تمام عیار است. روزهای سخت بسیار دیده است. جعبه دنده آن باید تعمیر شود و باید برای میزان فرمان هم اقدام کنم. ولی با همه این زخمهایی که در تن دارد، باز هم مبارزه می کند و چرخهایش هنوز می چرخند.

از سر و گردن او عرض می چکید

حتماً دلیلی وجود دارد که بیشتر فیلمهای ترسناک را در جنگل می سازند. ابهتی ناب و وحشی درون جنگل نهفته است. ابهتی که در برابر آن موجودی حقیر و آسیب پذیر هستی. و شاید برای همین است آدمهایی که در جنگل زندگی می کنند، دارای قدرت روحی عجیبی هستند.

پلیس ها لبخند خواهند شد و

وقتی به آن پارکینگ خراب شده نگاه کردم و بالاخره حقیقت رو دیدم، چیزی در من تغییر کرد. در آن لحظه توانستم ببینم. در آن لحظه توانستم بفهمم. در آن لحظه به گذشته برگشتم، نکاتی را دیدم که هرچند خیلی جزیی بودند ولی دیگر منطقی به نظر نمی رسیدند. ولی خوب می دانم که در زمان خود نمی توانستم متوجه آنها شوم و به نتیجه ای خاص برسم. علتش این است در زمان خودش، به اصل ماجرا هیچ باوری نداشتم

پرستر چیزی نمی گوید و نمی توانم چیزی از سکوت او بفهمم. انگار کنار سنگ گرانیتی داغ و آفتاب خورده ای نشسته ام که آن را با مایع تمیز کننده خوشبویی شسته اند.