بریده‌هایی از کتاب دریاچه‌ی متروک

هنوز هم معتقدم بهترین نوع زندگی، تنها بودن است. و دیگران چقدر غیر منصفانه تنهایی کسی را قضاوت می کنند.

اسلحه ها هیچگاه امنیت هیچ کس را تضمین نمی کنند. آنها فقط شرایط نبرد را متوازن می کنند.

در موقعیت سختی هستم اما این بار نمی خواهم تنها قوی باشم، می خواهم جنگجو هم باشم.

یکی ازسخت ترین کارها در این دوره و زمانه این است که کاری کنی تا بچه هایت، عکس هایشان را در اینترنت نگذارند. همیشه چشمهایی وجود دارند که دنبال ما می گردند.

وقتی به آن پارکینگ خراب شده نگاه کردم و بالاخره حقیقت رو دیدم، چیزی در من تغییر کرد. در آن لحظه توانستم ببینم. در آن لحظه توانستم بفهمم. در آن لحظه به گذشته برگشتم، نکاتی را دیدم که هرچند خیلی جزیی بودند ولی دیگر منطقی به نظر نمی رسیدند. ولی خوب می دانم که در زمان خود نمی توانستم متوجه آنها شوم و به نتیجه ای خاص برسم. علتش این است در زمان خودش، به اصل ماجرا هیچ باوری نداشتم

ابهتی ناب و وحشی درون جنگل نهفته است. ابهتی که در برابر آن موجودی حقیر و آسیب پذیر هستی. و شاید برای همین است آدمهایی که در جنگل زندگی می کنند، دارای قدرت روحی عجیبی هستند.

هنوز هم معتقدم بهترین نوع زندگی، تنها بودن است. و دیگران چقدر غیر منصفانه تنهایی کسی را قضاوت می کنند.

مسیر زندگی همه آدمها در عاشق شدن، ازدواج کردن و بچه دار شدن به ندرت مطابق میل آنهاست.

یکی از مزایای بزرگتر بودن و زن بودن این است که می شود کسی را بدون هیچ معذوریتی با اسم کوچک صدا زد.

آدمهایی مسخره که اگر دست به خشونت بزنند، بسیار خطرناکتر از بقیه خواهند بود.

هیچ وقت انتظار ندارم وقتی به جایی برسم، همه چیز آن روبراه باشد. هر چند که بزرگترین آرزویم همین است.

عادی بودن برای ما همچون بهشتی ممنوعه است و غیرقابل حصول است.

می خواهم به او بگویم که باید در حد توانش با دیگران دوست شود، دوست دارم بگویم دنیا پر از آرامش است و هیچ کس نمی خواهد دوباره به تو آسیب بزند. وقت گذراندن با دوستان، همان نوع از زندگی است که برای تو لذت و هیجان دارد. ولی نمی توانم این حرفها را به او بزنم، چون هیچکدام آنها درست نیست.

((تجربه به من میگه آن چیزی که برایم خوبه، هیچ وقت حس و حال خوبی به من نمی دهد.))

همیشه دویده ام. می خواهم قویتر شوم پس تا آخرین حد توان و تا زمان از پا افتادن، این کار را ادامه می دهم. اما این دویدن تمرینی برای بقا و زنده ماندن هم هست. آنقدر که تا سرحد مرگ حاضرم برای آن تلاش کنم. می دانم این کار برای سلامتی ام مضر است. شاید هم دارم خودم را مجازات می کنم و شاید هم همه آنها نتیجه ترسی است که با آن در حال زندگی کردن هستم.

همیشه دویده ام. می خواهم قویتر شوم پس تا آخرین حد توان و تا زمان از پا افتادن، این کار را ادامه می دهم.

در هر مرحله از زندگی، کم کم چشم و گوش آدمها به این موضوع باز می شود که زندگی واقعی چقدر پرخطر است.

به نظرم اینکه می گویند اینترنت چیزی مجازی است و آدمها در آن با تصورات خود زندگی می کنند، تنها برای برخی از سطوح زندگی درست است. در اولین نگاه همه ما آدمهایی معمولی هستیم

با هم بودن تنها راه پر کردن آن خلا است.

ماشین من یک جنگجوی تمام عیار است. روزهای سخت بسیار دیده است. جعبه دنده آن باید تعمیر شود و باید برای میزان فرمان هم اقدام کنم. ولی با همه این زخمهایی که در تن دارد، باز هم مبارزه می کند و چرخهایش هنوز می چرخند. چقدر نمادگرایانه از آن گفتم.