بریده‌هایی از کتاب هی شعر تر انگیزد

ابتدا به ساکن عشق در خیابان این می‌کنم آن می‌کنم نهی از منکر دمشقی بگیر بگیر

اصفهان را ارمنستان می‌کنم شهرداری را همه رایانه‌ای کارها را سهل و آسان می‌کنم تا که کار خلق فوراً حل شود، کارمندان را دوچندان می‌کنم هفته‌ای یک شب کلیسا می‌روم ارمنی‌ها را مسلمان می‌کنم همزبانی، همدلی، هم‌زیستی با سرای سالمندان می‌کنم مثل اقشار ضعیف اجتماع نوش جان سویای سبحان می‌کنم گر رقیبانم به من فرصت دهند چارۀ کمبود سیمان می‌کنم می‌کنم هی کارهای خوب خوب دشمنانم را پشیمان می‌کنم

من چیزی احتیاج ندارم، شما چطور؟ چون عشق تخت و تاج ندارم، شما چطور؟ جز این که کله‌شقّم و جز این که شاعرم امراض لاعلاج ندارم، شما چطور؟ نزد عوام قابل فهم است لهجه‌ام حاجت به دیلماج ندارم، شما چطور؟

هر چی تازه‌ش قشنگه الا عشق دلای ما رو تازه کن، یا عشق! بنویسین با خط نستعلیق هر چی تازه‌ش می‌چسبه غیر رفیق

هی می‌چرخن توی خیابونا می‌زنن داد، آی مسلمونا! عشقای فست‌فودی و یه‌شبه بخشی از واجبات مستحبه عمریه غوطه می‌خوریم تو کف دلبرا هم شدن یه بار مصرف

سمند صفر اگر زیر پام بود، خدایا! تو شاهدی که به جز پیرزن سوار نکردم!

یک روز جناح چپ یک عمر جناح راست همواره در این کشور اوضاع چنین باشد هر کس که در این کشور آشوب کند، جایش یا گوشۀ کهریزک یا کنج اوین باشد بر عکس شما، حافظ! من معتقدم در کل هی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

بین خرچنگ‌های مردابی سخن از خاویار یعنی کشک چون که پروازها سر وقت‌اند سالن انتظار یعنی کشک چون که بینش‌پژوه می‌خواند اثر شاهکار یعنی کشک محسن نامجو که خواننده است بیژن کامکار یعنی کشک

در شهر قرار است که اوباش بگیرند چاقوکش و بی‌کلّه و کلاش بگیرند آن هفته در آن مرحله طاووس گرفتند این هفته قرار است که خفاش بگیرند آن یار نمک بود سراپاش و تپل بود حکم است گمانم که نمک‌پاش بگیرند

مثل اقشار ضعیف اجتماع نوش جان سویای سبحان می‌کنم