بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

در شانزده‌سالگی، فقط یک چیز در دنیا مزخرف‌تر از داشتن سرطان است؛ آن هم داشتن یک بچهٔ سرطانی است.

عشق پای‌بند بودن به قول‌وقرارها توی هر زمان و هر موقعیتیه. تو به عشق واقعی اعتقاد نداری؟» جواب ندادم. جوابی نداشتم، ولی به فکر افتادم که اگر عشق واقعی وجود داشته باشد، تعریف ایزاک یک تعریف خیلی خوب از آن بود

«دنیا کارخونهٔ تضمین آرزوها نیست.»

بخش زیادی از زندگی‌ام صرف جلوگیری از گریه کردن جلوِ آدم‌هایی شده که دوستم داشته‌اند. بنابراین می‌دانستم که آگوستاس چه کار می‌کند. دندان‌هایت را به هم فشار می‌دهی. به بالا نگاه می‌کنی. به خودت می‌گویی که اگر اشکت را ببینند اذیت می‌شوند و تو چیزی جز ناراحتی و اندوه در زندگی آن‌ها نخواهی بود. تو نباید باعث اندوه بیش‌تری شوی؛ بنابراین نمی‌خواهی گریه کنی و همهٔ این چیزها را در حال نگاه کردن به سقف به خودت می‌گویی. بعد با این‌که گلویت نمی‌خواهد بسته شود، آن را قورت می‌دهی و به کسی که دوستت دارد نگاه می‌کنی و لبخند می‌زنی.

“گاهی به نظر می‌رسه که جهان می‌خواد مورد توجه باشه.”

آگوستاس گفت «باور کردنِ این موضوع که بعضی‌ها این گلبرگ‌های زیبا رو آزاردهنده می‌دونن سخته.» «به‌هرحال، مردم به‌تدریج به زیبایی‌ها عادت می‌کنن.»

«بعضی توریست‌ها خیال می‌کنن که آمستردام شهر گناهه، اما حقیقت اینه که این‌جا یه شهر آزاده و بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن.»

گفت «امریکایی هستین؟» مادر گفت «بله. از ایندیانا می‌آیْم.» گفت «ایندیانا؟ زمین سرخ‌پوست‌ها رو دزدیده‌ن و اسمش رو نگه داشته‌ن، درسته؟» مادر گفت «یه همچین چیزی.»

مردم از شجاعت بیماران سرطانی حرف می‌زنند و من این شجاعت را انکار نمی‌کنم. سال‌هاست سوراخ شده‌ام و زخم خورده‌ام و مسموم شده‌ام و همچنان در حال لگدکوب شدنم، اما اشتباه نکنید، در آن لحظه بسیار خوشحال می‌شدم، خیلی خوشحال می‌شدم اگر می‌مُردم.

درحالی‌که امواج آب بالاوپایین می‌رفت و ساحل را می‌شست، مرد لاله‌هلندی رو به اقیانوس کرد و گفت «پیونددهنده، پنهان‌کننده و افشاگر، همین‌طور که بالاوپایین می‌رود با خودش همه‌چیز را می‌برد.» ‫پرسیدم «این چیست؟» ‫مرد هلندی پاسخ داد «آب و همین‌طور زمان.»

برخی بی‌نهایت‌ها بزرگ‌تر از دیگر بی‌نهایت‌ها هستند.

«دنیا کارخونهٔ تضمین آرزوها نیست.»

انگار لحظه‌های زودگذری که با هم داشتیم تا بی‌نهایت ادامه داشت. برخی بی‌نهایت‌ها بزرگ‌تر از دیگر بی‌نهایت‌ها هستند.

به نظر تو آتشفشان‌ها باابهت هستن؟ این رو به ده هزار جسدِ جیغ‌کشانِ شهر پومپئی بگو. هنوز هم یواشکی معتقدی که یه عنصر جادویی توی این جهان وجود داره؟ آیا جهان فقط تعدادی مولکول بی‌روحه که اتفاقی به سمت همدیگه می‌جهن؟ نگرانی که اگه والدینت مُردن چه کسی از تو مراقبت می‌کنه؟ و باید نگران باشی، چون وقتی موعدشون برسه، غذای کرم‌ها خواهند شد.» گفتم «جهل، سعادته.»

حدود هفت میلیارد آدم زنده وجود داره و حدود نود و هشت میلیارد آدم مُرده

می‌دونم که عشق فقط یه فریاد توی خلئه و این یه حواس‌پرتیِ اجتناب‌ناپذیره و این‌که همهٔ ما محکومیم و این‌که روزی می‌رسه که همهٔ زحمت‌های ما به خاک بدل می‌شه و می‌دونم که یه روز خورشید همین یه زمین‌مون رو می‌بلعه

اگه برای این زندگی نکنیم که در خدمت یه خوبی مطلق باشیم، بهتره لااقل برای یه خدمت کردن به خوبی مطلق بمیریم. می‌فهمی؟ و می‌ترسم که زندگی و مرگم هیچ‌کدوم مهم و معنادار نباشه.»

در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند.

بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن

همهٔ نجات‌ها و رستگاری‌ها موقتی‌ان. من براشون یه دقیقه خریدم. شاید همین یه دقیقه بتونه یه ساعت و اون یه ساعت یه سال براشون بخره. هَزِل گریس، هیچ‌کس نمی‌تونه برای اون‌ها ابدیت رو بخره، اما زندگیِ من یه دقیقه براشون وقت خرید و این بی‌ارزش نیست.