بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

عشق پای‌بند بودن به قول‌وقرارها توی هر زمان و هر موقعیتیه

به‌هرحال، مردم به‌تدریج به زیبایی‌ها عادت می‌کنن.

عشق پای‌بند بودن به قول‌وقرارها توی هر زمان و هر موقعیتیه.

عشق پای‌بند بودن به قول‌وقرارها توی هر زمان و هر موقعیتیه.

گاس گفت «کاش گاهی اون تاب رو داشتیم.» «تاب حیاط ما؟» «آره. دلتنگیم ان‌قدر شدیده که می‌تونم برای یه تاب هم که هرگز روش نشستم، دلتنگ بشم.» گفتم «دلتنگی عارضهٔ جانبی سرطانه.» جواب داد «نه، دلتنگی یکی از عوارض جانبی مرگه.»

«زندگی زیباست / زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست / گر بیفروزیش، / رقصِ شعله‌اش در هر کران پیداست.»

دنیا کارخانهٔ تحقق آرزوها نیست

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.»

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست.

زیر تابش آفتاب فوق‌العاده و لطیف شهرمان

گفتم «خدایا، تو بهترینی.» جواب داد «شرط می‌بندم هر پسری هزینهٔ یه سفر خارج از کشور رو به‌ت بده همین رو به‌ش می‌گی.»

برای بارِ چند میلیونم شروع کردم به مطالعهٔ عظمت درد.

گفتم «تو فرصت مبارزه با سرطان رو به دست می‌آری. این نبرد توئه. باید به مبارزه‌ت ادامه بدی.» متنفر بودم از این‌که مردم سعی می‌کردند مرا برای مبارزه آماده کنند، بااین‌حال همان کار را با او کردم. «تو... تو امروز زندگیت رو به بهترین وجه سپری می‌کنی. حالا نوبت جنگ خودت رسیده.» به خاطر آن حرف‌های احساساتی قشنگ از خودم بیزار بودم، اما چه کار دیگری از دستم ساخته بود؟!

بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن

خط ساکت بود، ولی قطع نبود. تقریباً حس می‌کردم او در اتاقم پیش من است، اما به شکلی بهتر؛ انگار من در اتاقم نبودم و او هم در اتاق خودش نبود؛ هر دو در یک فضای سوم نامرئی و باریک بودیم که فقط از طریق تلفن می‌توان به آن‌جا سر زد.

سرش را تکان می‌داد و گفت «این خیلی زیاده. نمی‌تونیم از یه آدم تقریباً غریبه چنین چیزی رو قبول کنیم.» «مامان، اون غریبه نیست. اون خیلی راحت دومین دوست صمیمی منه.» «بعد از کیتلن؟» گفتم «بعد از تو.» عین واقعیت بود، ولی این را گفتم، چون می‌خواستم به آمستردام بروم.

من یه نارنجکم. فقط می‌خوام از مردم دور بمونم و کتاب بخونم و فکر کنم و با شما باشم، چون نمی‌تونم جلوِ آزار و اذیت‌هام رو بگیرم.

«مامان، اون غریبه نیست. اون خیلی راحت دومین دوست صمیمی منه.» «بعد از کیتلن؟» گفتم «بعد از تو.»

در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند. من انتخاب‌هایم را دوست دارم. امیدوارم او هم انتخاب‌هایش را دوست بدارد. من هم انتخاب‌هایم را دوست دارم. دوست‌شان دارم.

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.»