بریده‌هایی از کتاب پس از سقوط نظام کمونیستی

استیلای فرهنگی، اگر به‌صورت جدی اعمال شده و به صورتی خاموش پذیرفته شود، از نیاز به کارگیری نیروهای عمده نظامی برای حفظ قدرت استعماری مرکز جلوگیری می‌نماید. در سال ۱۹۱۴، فقط چند هزار نیروی نظامی انگلیسی و مسوولین دولتی، حدود ۱۱ میلیون مایل مربع قلمرو و حدود ۴۰۰ میلیون غیرانگلیسی را تحت حکومت خود داشتند.

سه دلیل اصلی برای فروپاشی نهائی امپراتوری رم وجود دارد. اول، امپراتوری بیش از حد بزرگ شده بود و توان حکومت بر آن از یک مرکز وجود نداشت، اما تقسیم آن به نیمه‌های شرقی و غربی خود به خود ویژگی انحصار قدرت را از بین برد. دوم، همزمانی خوشگذرانی فرهنگی و بازی‌های درباری اندک اندک خواست نخبگان سیاسی را برای عظمت از بین بردند. سوم، گسترش مستمر که منجر به از بین رفتن توانایی‌ها و ظرفیت نظام، برای حفظ خود بدون وارد کردن فشارهای اجتماعی بود که شهروندان آمادگی تحمل آنها را نداشتند. تضادهای فرهنگی، اختلالات سیاسی، تورم مالی دست به دست دادند تا رم را در برابر نامتمدنان همسایه شان ضربه‌پذیر سازند.

"امپراتوری‌ها بی‌ثباتی ذاتی دارند، چون واحدهای تحت سیطره، تقریبا همیشه خودمختاری را ترجیح می‌دهند و نیروهای سیاسی آنها به محض یافتن فرصت برای رسیدن به خودمختاری، عمل خواهند نمود. از این منظر، امپراتوری‌ها سقوط نمی‌کنند، در عوض آهسته آهسته و در برخی مواقع بسیار سریع متلاشی می‌گردند."

به صورت خلاصه، امریکا در چهار بعد تعیین کننده، به عنوان یک قدرت جهانی و برتر از همه قرار گرفته است: در بعد نظامی، توان جهانی بلامنازعی دارد؛ از لحاظ اقتصادی هنوز محرک اصلی اقتصاد جهان است، حتی اگر در ابعادی توسط آلمان و ژاپن مورد چالش قرار گیرد، که هیچکدام ویژگی‌های قدرت جهانی را ندارند؛ از منظر فناوری، برتری عمومی بر اختراعات و ابتکارات علمی را دارا است؛ و از لحاظ فرهنگی علیرغم برخی بدسلیقگی‌ها، مخصوصا بین جوانان جهان طرفدارانی محکم یافته، این همه به امریکا توان سیاسی‌ای می‌بخشد که هیچ کشوری به آن نزدیک نمی‌گردد. ترکیب این چهار عامل است که امریکا را تنها ابرقدرت جامع جهانی می‌کند.

تنها جایگزین برای رهبری امریکا در سطح جهانی در آینده نزدیک آشوب جهانی است. در این رابطه، چنان که کلینتون گفت، امریکا "کشوری ضروری" برای جهان است. لازم به تاکید است "ضرورت" و "آشوب" دو واژه کلیدی بحث فوق هستند.

ناپلئون گفته است که اگر جغرافیای کشوری را بشناسیم به معنی آن است که سیاست خارجی آن کشور را شناخته باشیم.