بریده‌هایی از کتاب دی اکسید شوکران

زن هم آن زن‌های دوران قدیم (بی‌جهت لعنت به شیطان رجیم!) زن به‌سختی گرم غیبت بود و کار اشک هم می‌ریخت روزی چندبار بود پنهان چهره زن‌ها ز غیر یاد زن در اندرونی‌ها به‌خیر

بوی کافور و کفن می‌دادند مرده‌ها بوی لجن می‌دادند خارج از نوبت تا شسته شوند رشوه از زیر کفن می‌دادند

هی به سلمانی نرو، خوشگل پسر! «نیکبخت واحدی» هستی مگر؟ مُد پرستیدن دوای درد نیست ای پسر! «نیکی کریمی» مرد نیست

رفتم شبی به انجمنی در شمال شهر گویی قدم گذاشته بودم به جِرمنی وقتِ ورودِ من، زنکی پشت میز بود جمعی نشسته بود به گِردش، نشستنی می‌گفت «شعر پست‌مدرنی سروده‌ام تقدیم می‌کنم به جناب براهنی» با صدهزار پیچش و با صدهزار تاب می‌خواند شعر تازه خود را، چه خواندنی! هی کج شدیم و راست، نشد دستگیرمان یک مصرع از تمامی این موجِ منحنی دیدم که حاضران همه مبهوت و کف به لب یک دست جام باده و یک دست بستنی تشویق می‌کنند نبوغِ ضعیفه را با اشک شوق و حسرت و احسنت گفتنی

این‌روزا دخترا فراری می‌شن بنز نشد، سوار گاری می‌شن دختره تازه اولِ بلوغه دلش شبیه ترمینال شلوغه هرکی براش بوق می‌زنه هول می‌شه تموم اعضای تنش شُل می‌شه اول میگه: «محل ندم رد می‌شه» بعد میگه: «محل ندم بد می‌شه» وای میسته زل می‌زنه توی چشماش میگه: «چشاتو در می‌آرم از جاش»

عشق به هم‌نوع، ولو دشمنت عشق به هرکس شده، حتی زنت!

شلوار خیس میشود از ترسِ این رژیم در کوچه‌های غزه و حیفا و اورشلیم

اکنون برای این‌که شما هم نظر دهید آورده‌ام دو بند از این شعر ماندنی: «دو شاخه گل به یک پریز عاشق بودند از ترسِ محتسب کلاغ خربزه‌ای را بلعید درخت با ریسمان گردن ِمتهمِ خود را به دار کشید دارد دیر می‌شود به بازپرس ویژه قتل عمد زنگ بزن به باغبان بگو سیاه بپوشد فردا عزای عمومی‌ست مترسک‌ها دسته‌جمعی خودکشی کرده بودند.»

نباید دل به هر بادی بلرزد

بهترین متروِ جهان ماییم رتبه نوزده نمی‌خواهیم نمره بیست حق ایرانی‌ست برو تو... له شدم... نیا، جا نیست!