بریده‌هایی از کتاب سرکار عِلّیه

اما نگرانی‌هایم دربارهٔ خانواده صف کشیده بودند تا هرکدام خودی نشان بدهند. هرچند وقتی به زندگی دیگران نگاه می‌کردم، احساس اسارت در زندانی به نام خانواده به من دست می‌داد. از اینکه نمی‌توانستم مثل بعضی‌ها بی‌خیال باشم دلم برای خودم می‌سوخت و در مقابل، از اینکه در راه سفر هم به دخترم فکر می‌کردم به مادری‌کردنم افتخار می‌کردم. دلم می‌خواست خودم را در احساس مظلومیت شناور کنم تا بابت این سفر نابجا خودم را سرزنش نکنم.