بریده‌هایی از کتاب ایهام

چرا باید منتظر شماره‌دادن و قرار گذاشتن باشم در حالی که این کارها را بد می‌دانم؟!... دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است چیدن این گل گناه است و نچیدن مشکل است

قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت! حالا هرچیزی بهانه‌ای‌ست برای اینکه یاد تو را در دل من زنده کند.

کارمان که تمام شد، تشکر کردم و گفتی: خواهش می‌کنم. فعلاً... و چه آتشی در دلم به‌پا شده‌بود برای همین یک فعلاً! فعلاً یک کلمهٔ ساده نیست! فعلاً در خودش ادامه‌داشتن را نشان می‌دهد؛ یعنی تا الان هرچه بوده، باز هم ادامه خواهد داشت! یعنی فعلاً می‌روم تا بعد دوباره هم را ببینیم! یا دوباره باهم صحبت کنیم! چه چیزها که در خیالم با همین یک کلمه ساختم...

می‌دانی! قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت! حالا هرچیزی بهانه‌ای‌ست برای اینکه یاد تو را در دل من زنده کند. گل، ماه، رود، سرو... هر چیزی و هر مفهومی که شاعران از آن‌ها وام می‌گیرند... ردپای تو در همهٔ این مفاهیم دیده می‌شود...

از طرفی تمام لغات این مکالمه، منطقی و ساده‌اند، بدون کوچک‌ترین احساسی! اما باید اقرار کنم که برای من مطلوب و جذاب‌اند. حتی برای یک حرف «م» هم ذوق کرده‌ام! آنجایی که آخرین کلمه را گفتی: ممنونم! می‌توانستی بگویی ممنون. می‌توانستی بگویی ممنونیم! به هرحال یک تیم هستید دیگر. اما این کلمه، یک کلمهٔ شخصی است... مالکیت دارد. یعنی من ممنون هستم! به هر حال طرفت یک آدم ادبیاتی است! هر واژه و هجایی برای خودش معنایی دارد! اصلاً به این چیزها فکر می‌کنی؟!...

کسی که حاجت برادر دینی خود را برآورده کند، مانند کسی است که همه عمر، خدا را عبادت کرده باشد...!

تمام دانشجویان ادبیات مثل من برای هر شعری این‌قدر وقت می‌گذارند؟! چقدر پر از سؤال شده‌ام این روزها...

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست که این رسم دلبری‌ست هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست! تنـها گنـاه آینـه‌ها زودباوری‌ست مِهرت به خلق بیشتر از جِور بر من است سهـم برابر همگان نابرابری‌ست دشنام یا دعای تو در حق من یکی‌ست ای آفتـاب هر چه کنی ذره‌پروری‌ست ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبک‌سری‌ست

دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است چیدن این گل گناه است و نچیدن مشکل است

فردوسی سی سال زحمت کشید و به نظر خیلی از صاحب‌نظران، اگر متون این شاعر بزرگ نبود، چیزی از ادبیات فارسی هم نمی‌ماند! حال ما چه می‌کنیم برای این زبان غنی؟! خود دانید!...

از من ای آرام جان، احوال صائب را مپرس خاطر آسوده‌ای داری، چه آزارم تو را؟!...

سخت می‌خواهم که در آغوش تنگ آرم تو را هر قدر افشرده‌ای دل را، بیفشـارم تو را از لطافت گر چه ممکن نیست دیدن، روی تو رو به هر جانب که آرم در نظـر دارم تو را...

فعلاً یک کلمهٔ ساده نیست! فعلاً در خودش ادامه‌داشتن را نشان می‌دهد؛ یعنی تا الان هرچه بوده، باز هم ادامه خواهد داشت! یعنی فعلاً می‌روم تا بعد دوباره هم را ببینیم! یا دوباره باهم صحبت کنیم! چه چیزها که در خیالم با همین یک کلمه ساختم... اولین‌باری بود که با حرفت دلم می‌ریخت...

قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت! حالا هرچیزی بهانه‌ای‌ست برای اینکه یاد تو را در دل من زنده کند.