بریده‌هایی از کتاب کلاس اخلاق

«سلامتی‌ات را فراموش نکن» اگر بدنت سالم است قبل از اذان صبح چند دقیقه زودتر بیدار شو و به خانهٔ خدا برو. یاد کسانی بیفت که در بیمارستان روی تخت افتاده‌اند و نمی‌توانند مانند تو هر کاری که می‌خواهند بکنند. لذا حدیثی هست که رسول خدا به اباذر فرمودند: «سلامتی‌ات را قبل از مریضی قدر بدان.» (۲۷)

بعضی هر نعمتی که خدا به آن‌ها می‌دهد شروع می‌کنند به ایراد گرفتن. از همه‌چیز ایراد می‌گیرند؛ غُر می‌زنند؛ اعصاب دیگران را هم ناراحت می‌کنند؛ این‌ها بدبخت‌اند.

شکر در وقت نعمت یکی از کسانی که گوشت بدنش بر آتش جهنم حرام است کسی است که اگر خدا نعمتی به او داد، خدا را حمد و شکر کند

شکر در وقت نعمت یکی از کسانی که گوشت بدنش بر آتش جهنم حرام است کسی است که اگر خدا نعمتی به او داد، خدا را حمد و شکر کند

یعنی ملاک دوستی‌تان خدا باشد. یعنی اگر دوستت گناه کرد و کاری کرد که خدا دوست ندارد، دیگر او را دوست نداشته باشید؛ حتی اگر بچه و فرزندت یا همسرت طوری عمل کرد که خلاف دین است-خلاف دستورات خداست- مثلاً قیافه‌اش را طوری کرد که خدا و دین نمی‌پسندد، دیگر مثل قبل دوستشان نداشته باش. این‌طور نباشد که دوستت یا بچه‌ات یا همسرت، اگر گناه بکند یا نکند، برای تو فرقی نکند و درهرحال دوستشان داشته باشی و با آنان مهربان باشی. نه! باید آن شخص بفهمد که چون کار بدی انجام داده، شما رفتارت با او تغییر کرده است. این اصلاً خودش امربه‌معروف و نهی از منکر است.

همهٔ ما باید بدانیم که خدا ناظر کارهایمان است. لذا باید همه‌جا از او حیا کنیم و کاری که او دوست ندارد نکنیم.

امیر المؤمنین (ع) فرموده: من به مرگ، بیشتر از بچه به پستان مادر، انس و علاقه دارم. (۲۳) اگر واقعاً آدم دَم از خدا می‌زند باید مشتاق لقاءالله هم باشد. این‌طور نیست که آدم فقط بعد از مرگش خدا را ببیند؛ بلکه می‌تواند آن‌قدر تلاش کند و تقوا پیشه کند که با قلبش در همین دنیا به خدا برسد. بله!‌ اولیای خدا در همین دنیا هم همیشه با خدا و در محضر خدا هستند. پس اگر خیلی دَم از خدا می‌زنی، هم باید تلاش کنی و تقوا هم‌پیشه کنی که در همین دنیا به خدا برسی؛ و هم مشتاق مرگ باشی که بعد از مرگ با خدا ملاقات کنی.

یاد خدا خداوند به حضرت موسی (ع) وحی کرد: من هم‌نشین کسانی هستم که مرا یاد کنند. (۱۹) یعنی اگر به یاد خدا باشید نه‌تنها ثواب می‌برید بلکه خدا با شما هم‌نشین می‌شود. در همین روایت آمده: خداوند در روز قیامت به کسانی که او را یاد می‌کنند و دائماً به یاد او هستند پناه می‌دهد. روز قیامت که هیچ‌کس پناهی ندارد و همه عریان هستند و گناهانشان ظاهر می‌شود، این‌هایی که اهل یاد خدا هستند، خیالشان راحت است و در حمایت خدا هستند. حداقل ذکر این است که هر وقت زبانتان بیکار است، ذکر بگویید. «لااله الا الله» بگویید. استغفار کنید و ...

خیلی از مسائلی که در ظاهر برای ما بد و سخت است، درواقع به صلاح ماست. اگر خدا پول به تو داده راضی باش؛ اگر فقیر هستی راضی باش؛ خانه داری راضی باش؛ مستأجر هستی راضی باش؛ همهٔ این‌ها امتحان است. ما باید مثل بیماران باشیم؛ که پزشک هر چه می‌گوید، انجام دهیم و تشکر کنیم. الآن اگر در بیمارستان بستری شوید و دکتر دستور دهد که به شما دو روز غذا ندهند، شما ناراحت می‌شوید؟ دکتر را کتک می‌زنید که چرا گفته‌ای به من غذا ندهند؟ یا اگر داروی تلخ به شما بدهد یا آمپول بنویسد به دکتر اعتراض می‌کنید؟ نه! چون می‌دانید که دکتر صلاح شما را می‌خواهد. در روایت هم هست که «أَنْتُمْ کالْمَرْضَی وَ رَبُّ الْعَالَمِینَ کالطَّبِیب»(۱۷) یعنی شما مثل مریض هستید و خدا مانند طبیب. ما باید نسبت به خدا هم همین‌طور باشیم؛ و بدانیم که خدا صلاح ما را می‌خواهد. ما وظیفهٔ بندگی‌مان را درست انجام بدهیم، خدا خودش روش خدایی کردنش را بلد است.

اگر به خدا توکل کنی، خدا برای تو بس است! اگر آدم بخواهد در خطرها هلاک نشود باید به خدا توکل کند؛ توکل واقعی؛ خودش را به خدا بسپارد. حالا چه هلاک شدن مادی باشد و چه هلاک شدن معنوی. فقط توکل به خداست که می‌تواند کمکمان کند.