بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

افرادی که صرفاً اعتقاد دارند و فکر نمی‌کنند، همیشه فراموش می‌کنند که پیوسته خود را در معرض بدترین دشمن خود قرار می‌دهند: شک و تردید. هر جا که اعتقاد حاکم است، شک و تردید در پس‌زمینه مشغول تکاپوست. اما افراد متفکر به شک و تردید خوشامد می‌گویند: شک و تردید به شکل پله ارزشمند اول برای رسیدن به دانشی بهتر در خدمت آنهاست

آن برنامه‌هایی که پاداش‌های غیرمالی به کارمندان می‌دهند، آنهایی که در ایجاد یک فضای حمایتی نقش دارند که همگی روزانه در آن دخیل هستند، یا آنهایی که به تأثیرات روان‌شناختی زیبایی‌های محل کار توجه جدی دارند، در بلندمدت سودآورترین و با ثبات‌ترین شرکت‌ها شناخته شده‌اند. اما برای کسانی که چشمان‌شان فقط کوتاه‌مدت را می‌بیند، این مباحث کیفیت زندگی به درون قلمرو سایه هل داده می‌شوند و دیر یا زود همه رنج خواهند کشید. پس هیچ سازمانی نمی‌تواند خردمندتر یا خودآگاه‌تر از مدیرش باشد. متأسفانه، اغلب مدیران شرکت‌ها افرادی هستند که روان‌شناسی‌های فردی‌شان بیشترین مقاومت را در برابر گفت‌وگو، تغییر و رأی مخالف دارد.

افلاطون در جمهور می‌پرسد: «چه کسی برای حاکمیت بر دیگری مناسب است؟» او با شخصیت «پادشاه فیلسوف» پاسخ می‌دهد، یعنی کسی که نه فقط به قدرت رسیده بلکه کسی که به میزانی از خرد دست یافته است.

آنهایی که والدینی پرخاشگر و کنترلگر داشته‌اند، رفتاری به‌شدت خصمانه با کارمندان خود خواهند داشت و حتی گاهی در پروژه‌های آنها کارشکنی می‌کنند.

ما هر جا که می‌رویم، سایه‌مان را با خود حمل می‌کنیم. در واقع هر چه نور بزرگ‌تر باشد، طول سایه بیشتر می‌شود. هر چه «روشن‌بین» تر باشیم، درمی‌یابیم آنچه ناخودآگاه مانده است وسیع‌تر است یا باید در برابرش دیوار دفاعی ایجاد کرد. (امروز کسی آن را این‌گونه برایم بازگو کرد: «هر چه بیشتر می‌آموزم، بیشتر درمی‌یابم که هرگز چیزی نیاموخته‌ام. از خود می‌پرسم آیا به اندازه کافی عمر خواهم کرد؟»

آنچه من مایل نیستم در خودم با آن روبه‌رو شوم، آنچه مایل نیستم مسئولیتش را بپذیرم، سایه من است،

تنها رشدیافتگان می‌توانند روابطی کارآمد داشته باشند، و اگرچه افراد بسیار زیادی در بدن‌های بزرگ و نقش‌های بزرگ در زندگی وجود دارند، تعداد آنهایی که واقعاً بزرگ شده‌اند زیاد نیست.

ما در نهایت تنها هستیم، به‌شدت تنها هستیم، و زمانی که با دیگری در یک رابطه هستیم از همیشه تنهاتریم.

عشق از هر دو طرف استقال و آزادی می خواهد نه کنترل، نه احساس گناه، نه تحت فشار قرار دادن، نه فریب. وابستگی عشق نیست- بلکه خط بطان کشیدن بر مسئولیت حیاتی هر یک از ما برای بزرگ شدن و پذیرفتن مسئولیت کامل زندگی خود است.

آنچه از آن اجتناب می کنیم، از بین نمی رود، بلکه سروکله اش جایی در زندگی مان پیدا خواهد شد یا به فرزندان مان منتقل خواهد شد تا با آن رقابت کرده یا حلش کنند. زیرا همان طورکه یونگ گفته است آنچه در درون انکار شود به ناچار در جهان بیرونی به شکل تقدیر سر راه مان ظاهر خواهد شد.