بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

تمام آنچه شیطان برای پیروزی نیاز دارد، سکوت آدم‌های خوب است. وقتی «آدم‌های خوب» خودشان دست‌نشانده شیطان هستند، حال چه آشکارا، چه با روی برگرداندن یا بی‌تفاوتی بی‌خطر، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

آنچه در درون انکار شود در بیرون با نقاب تقدیر وارد می‌شود.

سازگاری‌های محدودکننده ما با همه ضرورتی که داشتند، ما را از خودمان، از وجود بزرگ‌تری که قرار بوده به این جهان عرضه کنیم، دور نگه می‌دارد. چطور جرأت می‌کنیم آن کسی را که واقعاً هستیم از این جهان دریغ کنیم، هر کسی را که قرار بوده بشویم، محدود کنیم، زیرا ما تحت سلطه ترس هستیم! نیکوس کازانتزاکیس آن را این‌گونه بیان می‌کند: بشریت یک توده لجن است، هر یک از ما یک توده لجن است. وظیفه ما چیست؟ تقلا برای اینکه شاید گُلی کوچک از لجنزار گوشت و ذهن‌مان بروید.

شفای جهان (یا tikkun olam)، با خود ما آغاز می‌شود، با چیزی آغاز می‌شود که نمی‌خواهیم در مورد خودمان بدانیم.

گاهی رفتن به درونِ درد تنها راه رفع آن به‌شمار می‌رود

اسارت و گیرکردن می‌تواند حس آرام‌بخش خانه را داشته باشد. اما اگر می‌خواهیم بزرگ شویم و زندگی‌مان را مطالبه کنیم، باید خانه را ترک کنیم.

هر کجا نور بزرگ‌تر باشد، سایه بلندتر است. همان هوشمندی‌ای که این نور بزرگ خلق می‌کند هر زمان که تحت سلطه عقده‌ها، منفعتی خاص، یا ترس قرار گیرد، می‌تواند به ویرانی تبدیل شود.

تمام مشکلات‌مان با دیگری، با دیگریِ درون خودمان آغاز شده و او را شامل می‌شود

همه ما می‌دانیم که ترس‌های ما به آسانی مرزهای‌مان را محدود می‌کنند. ما با هل دادن بزرگ می‌شویم و مدعی زندگی می‌شویم که قرار بوده داشته باشیم.

«تو باید ترس‌هایت را به دستور کارت تبدیل کنی.»