بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

برای یافتن سایه، اولین جایی که باید جست‌وجو کنیم، ۱) جاهایی است که می‌ترسیم، ۲) جایی که بیش از همیشه به‌نظر خودمان زشت می‌آییم، یا ۳) و برای بسیاری افراد، معامله‌های روزانه، سازگاری، و انکارهایی که فقط تاریکی را عمیق‌تر می‌کنند. این تناقض پرچالش باقی می‌ماند: ما هرگز شفا را تجربه نخواهیم کرد مگر اینکه بتوانیم بخش‌های دوست‌نداشتنی خود را دوست بداریم، زیرا آنها نیز به عشق نیاز دارند. جاهای بیمار ما، بیمار هستند زیرا هیچ‌کس، به‌ویژه خودمان، دوست‌شان نداشته‌ایم.

ما هرگز شفا را تجربه نخواهیم کرد مگر اینکه بتوانیم بخش های دوست نداشتنی خود را دوست بداریم، زیرا آنها نیز به عشق نیاز دارند. جاهای بیمار ما، بیمار هستند زیرا هیچ کس، به ویژه خودمان، دوست شان نداشته ایم.

همه ما می‌دانیم که ترس‌های ما به آسانی مرزهای‌مان را محدود می‌کنند. ما با هل دادن بزرگ می‌شویم و مدعی زندگی می‌شویم که قرار بوده داشته باشیم.

«تو باید ترس‌هایت را به دستور کارت تبدیل کنی.»

هرچه نیروهای سرکوبی بیشتر شوند، آن چیزی که سرکوب می‌شود نیز بزرگ‌تر می‌شود، و حقیقت فاش می‌شودـ چه به‌صورت طبیعی، چه بی‌اختیار، چه به‌صورت آسیب‌شناختی.

اگر یک ابزار جدید به‌وجود آید، تاریکی جدیدی نیز به دنبالش به‌وجود خواهد آمد.

افرادی که صرفاً اعتقاد دارند و فکر نمی‌کنند، همیشه فراموش می‌کنند که پیوسته خود را در معرض بدترین دشمن خود قرار می‌دهند: شک و تردید. هر جا که اعتقاد حاکم است، شک و تردید در پس‌زمینه مشغول تکاپوست. اما افراد متفکر به شک و تردید خوشامد می‌گویند: شک و تردید به شکل پله ارزشمند اول برای رسیدن به دانشی بهتر در خدمت آنهاست

درخشان‌ترین نور، سایه بلندتری هم دارد.

آن برنامه‌هایی که پاداش‌های غیرمالی به کارمندان می‌دهند، آنهایی که در ایجاد یک فضای حمایتی نقش دارند که همگی روزانه در آن دخیل هستند، یا آنهایی که به تأثیرات روان‌شناختی زیبایی‌های محل کار توجه جدی دارند، در بلندمدت سودآورترین و با ثبات‌ترین شرکت‌ها شناخته شده‌اند. اما برای کسانی که چشمان‌شان فقط کوتاه‌مدت را می‌بیند، این مباحث کیفیت زندگی به درون قلمرو سایه هل داده می‌شوند و دیر یا زود همه رنج خواهند کشید. پس هیچ سازمانی نمی‌تواند خردمندتر یا خودآگاه‌تر از مدیرش باشد. متأسفانه، اغلب مدیران شرکت‌ها افرادی هستند که روان‌شناسی‌های فردی‌شان بیشترین مقاومت را در برابر گفت‌وگو، تغییر و رأی مخالف دارد.

افلاطون در جمهور می‌پرسد: «چه کسی برای حاکمیت بر دیگری مناسب است؟» او با شخصیت «پادشاه فیلسوف» پاسخ می‌دهد، یعنی کسی که نه فقط به قدرت رسیده بلکه کسی که به میزانی از خرد دست یافته است.

آنهایی که والدینی پرخاشگر و کنترلگر داشته‌اند، رفتاری به‌شدت خصمانه با کارمندان خود خواهند داشت و حتی گاهی در پروژه‌های آنها کارشکنی می‌کنند.

ما هر جا که می‌رویم، سایه‌مان را با خود حمل می‌کنیم. در واقع هر چه نور بزرگ‌تر باشد، طول سایه بیشتر می‌شود. هر چه «روشن‌بین» تر باشیم، درمی‌یابیم آنچه ناخودآگاه مانده است وسیع‌تر است یا باید در برابرش دیوار دفاعی ایجاد کرد. (امروز کسی آن را این‌گونه برایم بازگو کرد: «هر چه بیشتر می‌آموزم، بیشتر درمی‌یابم که هرگز چیزی نیاموخته‌ام. از خود می‌پرسم آیا به اندازه کافی عمر خواهم کرد؟»

آنچه من مایل نیستم در خودم با آن روبه‌رو شوم، آنچه مایل نیستم مسئولیتش را بپذیرم، سایه من است،

عشق از هر دو طرف استقال و آزادی می خواهد نه کنترل، نه احساس گناه، نه تحت فشار قرار دادن، نه فریب. وابستگی عشق نیست- بلکه خط بطان کشیدن بر مسئولیت حیاتی هر یک از ما برای بزرگ شدن و پذیرفتن مسئولیت کامل زندگی خود است.

پاسخ‌ها به‌صورت بالقوه در درون ما نهادینه شده‌اند

آنچه از آن اجتناب می کنیم، از بین نمی رود، بلکه سروکله اش جایی در زندگی مان پیدا خواهد شد یا به فرزندان مان منتقل خواهد شد تا با آن رقابت کرده یا حلش کنند. زیرا همان طورکه یونگ گفته است آنچه در درون انکار شود به ناچار در جهان بیرونی به شکل تقدیر سر راه مان ظاهر خواهد شد.

یونگ خاطرنشان می‌کند که جایی‌که قدرت غالب است، عشق حکمفرما نیست.

«با مراقبه بر روی نور به روشن‌بینی نمی‌رسیم، بلکه این کار با خودآگاه ساختن تاریکی امکان‌پذیر می‌شود. اما این فرایند دوم ناخوشایند است و درنتیجه معمول نیست.»

«احتمال اینکه افراد مسلمان یا مسیحی شوند بیش از آنکه نتیجه جست‌وجوی فردی حقیقت و معنا باشد، ناشی از نیاز به احساس تعلق به یک گروه است که در جهانی سخت و مشکل به فرد قوت قلب و دلگرمی می‌دهد.»

وقتی خشم بیش از حد سرکوب شود منجر به روان‌رنجوری می‌گردد.