بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

«می‌دانی، در این جهان یک چیز هولناک وجود دارد، و آن این است که هر کس دلایل خودش را دارد.»

ما در نهایت تنها هستیم، به‌شدت تنها هستیم، و زمانی که با دیگری در یک رابطه هستیم از همیشه تنهاتریم.

ما نه با مراقبه بر نور بلکه با خودآگاه کردن تاریکی، کار با سایه را انجام می‌دهیم.

برای یافتن سایه، اولین جایی که باید جست‌وجو کنیم، ۱) جاهایی است که می‌ترسیم، ۲) جایی که بیش از همیشه به‌نظر خودمان زشت می‌آییم، یا ۳) و برای بسیاری افراد، معامله‌های روزانه، سازگاری، و انکارهایی که فقط تاریکی را عمیق‌تر می‌کنند. این تناقض پرچالش باقی می‌ماند: ما هرگز شفا را تجربه نخواهیم کرد مگر اینکه بتوانیم بخش‌های دوست‌نداشتنی خود را دوست بداریم، زیرا آنها نیز به عشق نیاز دارند. جاهای بیمار ما، بیمار هستند زیرا هیچ‌کس، به‌ویژه خودمان، دوست‌شان نداشته‌ایم.

ما هرگز شفا را تجربه نخواهیم کرد مگر اینکه بتوانیم بخش های دوست نداشتنی خود را دوست بداریم، زیرا آنها نیز به عشق نیاز دارند. جاهای بیمار ما، بیمار هستند زیرا هیچ کس، به ویژه خودمان، دوست شان نداشته ایم.

فرد تا با چیزی که از آن می‌گریزد، ارتباط برقرار نکند، در آن گرفتار می‌ماند.

همه ما می‌دانیم که ترس‌های ما به آسانی مرزهای‌مان را محدود می‌کنند. ما با هل دادن بزرگ می‌شویم و مدعی زندگی می‌شویم که قرار بوده داشته باشیم.

«تو باید ترس‌هایت را به دستور کارت تبدیل کنی.»

هرچه نیروهای سرکوبی بیشتر شوند، آن چیزی که سرکوب می‌شود نیز بزرگ‌تر می‌شود، و حقیقت فاش می‌شودـ چه به‌صورت طبیعی، چه بی‌اختیار، چه به‌صورت آسیب‌شناختی.

اگر یک ابزار جدید به‌وجود آید، تاریکی جدیدی نیز به دنبالش به‌وجود خواهد آمد.