بریده‌هایی از کتاب مطهری و مسئله‌ی زن

کمیت غیر از کیفیت است،‌ برابری غیر از یکنواختی است. آنچه مسلّم است این است که اسلام حقوق یکجور و یکنواختی برای زن و مرد قائل نشده است، ولی اسلام هرگز امتیاز و ترجیح حقوقی برای مردان نسبت به زنان قائل نیست.

هیچ‌یک از دو جنس بدون دیگری کامل نیست و همین عامل سبب ایجاد تجاذب بین آن‌ها می‌شود.

مرد راحت‌تر از زن نسبت به تجربیات عشقی گذشته‌اش سخن می‌گوید و برایش خسته‌کننده است که دائماً نزد زنی که دوستش دارد باشد، ولی زن لذتی بالاتر از حضور دائمی نزد مرد موردعلاقه‌اش ندارد.

مرد بندهٔ شهوت خویش و زن بندهٔ محبت مرد است. مرد به دنبال تصاحب شخص زن و زن به دنبال تصاحب دل مرد است.

یکی از موضوعاتی که برای من موجب تعجب است این است که بعضی اصرار دارند که تفاوت زن و مرد را در استعدادهای جسمی و روانی، به حساب ناقص بودن زن و کامل‌تر بودن مرد بگذارند؛ چنین وانمود می‌کنند که قانون خلقت بنا به مصلحتی زن را ناقص آفریده است

دیگر اینکه اول ما باید ببینیم هر وقت که بخواهیم تاریخ را تفسیر کنیم، باید قانون اصلی حیات را جنگ بدانیم

آموزش زنان و آزادی آن‌ها یکی از شرایط جامعهٔ واقعاً متمدن است. محروم کردن زنان از اینکه بتوانند وجود خود را کمال بخشیده و توانایی خود را برای نیل به سعادت افزایش دهند به این معناست که آن‌ها را پست‌تر از انسان و همچون جانورانی اهلی تلقی کرده باشیم

خلقت طرح این مطلب را به این شکل ریخته که دو موجود در شکل و وضع مختلف به صورت دو قطب مثبت و منفی یکدیگر را جذب کنند و وحدتی به وجود آورند نه شرکتی، و اساس آن را مافوق عدالت تشکیل می‌دهد و آن وحدت عاطفی و فداکاری برای یکدیگر است. یعنی اساس زندگی خانوادگی را «تصاحب» تشکیل نمی‌دهد تا سخن از این به میان آید که آیا تصاحب یک‌طرفی است یا دوطرفی؛ اساسش وحدت است،‌ همچنان که اساس زندگی والدین و فرزندان هم مالکیت و تصاحب نیست، وحدت و پیوند سرنوشت و خوشی و سعادت است

... مردان و زنان ما ... باید به وسیله قانون، از زندگی با یکدیگر در خانه‌های جداگانه منع شوند و تمام زنان باید برای تمام مردان مباح باشند؛ همچنین کودکان باید به صورت همگانی نگهداری شوند؛ هیچ‌یک از والدین نباید فرزند خود را بشناسد یا کودکی والدین خود را

نکتهٔ دوم ناظر به ادعایی است که در دلایل فمینیست‌ها مستتر است، اینکه «فناوری = پیشرفت». به عبارتی از نظر ایشان هرگونه دخل و تصرف در طبیعت لزوماً مطلوب و رو به تعالی و پیشرفت است.