بریده‌هایی از کتاب قاتل جنگل

ـ تصمیم گرفتم زرنگ باشم، دیگه نمی‌خواهم به دام بیفتم.

من دیوانهٔ او بودم. او برایم مثل مادهٔ مخدر بود

وقتی که چیزی هست، یعنی اینکه وجود دارد، حتی اگر ما نخواهیم.

آیا من ترجیح می‌دهم بمیرم؟ و خب، باید اعتراف کنم که نه. حتی اگر زندگی زشت، غم‌انگیز، خشن و ناعادلانه باشد، ترجیح می‌دهم زنده بمانم.

زندگی، مثل رمان‌ها جالب نیست. حتی می‌توانم، بنا به تجربیات شخصی‌ام بگویم که زندگی گاهی عذاب‌آور است.

انسان به معجزات سریع عادت می‌کند. آنقدر سریع که تقریبا فراموش کرده‌ام

عصبانیت انسان را بی‌رمق می‌کند، غم بی‌رمق می‌کند.

لحظاتی هست که انسان واقعا از اندک چیزی خوشحال می‌شود.

زندگی ادامه دارد. یعنی برای زنده‌ها، زندگی همیشه ادامه دارد.

من به‌وسیلهٔ دیوانه‌ها احاطه شده‌ام. شاید من در یک بیمارستان روانی هستم و هیچ‌کس آن را به من نگفته!