بریده‌هایی از کتاب روایت رهبری

آیت‌الله خامنه‌ای میگویند: «در طول تاریخ اسلام، بعد از زمان ائمّه (علیهم السّلام) تا امروز، بنده هیچ‌یک از علما و بزرگان را سراغ ندارم که به‌قدر امام (رضوان‌الله‌تعالی‌علیه‌واعلی‌الله‌مقامه‌الشّریف) به جامعهٔ اسلامی عموماً و به شیعه خصوصاً، خدمت کرده باشد. در طول تاریخ، علمای بزرگی بوده‌اند. بنده، تا حدودی، به شرح‌حال این بزرگان وقوف دارم و تا اندازه‌ای قدر کارهایشان را میدانم؛ امّا کاری که این بزرگوار انجام داد، از نوعِ کارِ انبیا بود، نه از نوعِ کارِ علما. اگرچه علما ورثهٔ انبیا هستند، امّا غیر از این بزرگوار، عالمی که توانسته باشد شأن وراثت را تحقّق بخشد، نداشته‌ایم.».

دغدغهٔ مهمّ حضرت امام (قدّس‌سرّه) است. ایشان در واقع به یک مبارزهٔ عظیم فکری با این خطّ انحرافی دشمنان اسلام برخاستند که تبلیغ میکردند «اسلام دین جامعی نیست؛‌ دین زندگی نیست؛ برای جامعه نظامات و قوانین ندارد؛ طرز حکومت و قوانین حکومتی نیاورده است. اسلام فقط احکام حیض و نفاس است. اخلاقیّاتی هم دارد؛ امّا راجع به زندگی و ادارهٔ جامعه چیزی ندارد.».

محدود و منحصر کردن وعدهٔ الهی دربارهٔ مؤمنین به عصر ظهور، حکم به تعطیل‌پذیر بودن قوانین اسلام یا منحصر و محدود بودن زمان یا مکان قوانین اسلام میدهد و این برخلاف ضروریّات اعتقادی است. آیا از غیبت صغری تاکنون، که بیش از هزار سال میگذرد و ممکن است صد هزار سال دیگر بگذرد و مصلحت اقتضا نکند که حضرت تشریف بیاورد، در طول این مدّت مدید، احکام اسلام باید زمین بماند و اجرا نشود و هرکه هر کاری خواست بکند؟ آیا قوانینی که پیغمبر اسلام در راه بیان و تبلیغ و نشر و اجرای آن ۲۳ سال زحمت طاقت‌فرسا کشید، فقط برای مدّت محدودی بود؟ آیا خدا اجرای احکامش را به دویست سال محدود کرد؟ و پس از غیبت صغری، اسلام دیگر همه چیزش را رها کرده است؟

(خدا وعده کرده است به آن کسانی از شماها که ایمان بیاورند و عمل شایسته و صالح کنند، یعنی طبق تعهّدات این ایمان عمل کنند، آنان را در زمین جانشین سازد، همچنانی که مؤمنان پیشین را جانشین ساخته است.)؛

برخی تنگ‌نظری کرده و میگویند این آیه مخصوص زمان ولیّ عصر (عجّل‌الله‌فرجه‌الشّریف) است. در اینکه آیه مربوط به آن زمان است تردیدی نیست، امّا آیا این آیه تحقّق وعدهٔ الهی را محدود به آن زمان کرده است؟ مگر خدای متعال با مؤمنین صدر اسلام این وعده را عمل نکرد؟ این آیه یک بار آنجا عمل شد، هزار بار دیگر هم قابل عمل شدن است. آیه صراحت دارد که «کما استخلف الّذین من قبلهم»، همچنانی که مؤمنان پیشین را جانشین ساخته است؛ روی زمین از آن شما است و حکومت آن در دست شما، همچنانی که در دست پیشینیان شما، یعنی مؤمنان دورانهای قبل بود. بنابراین، نباید تحقّق وعدهٔ الهی دربارهٔ جانشینی مؤمنان را محدود و منحصر به ظهور حضرت حجّت (عجّل‌الله‌فرجه‌الشّریف) کرد؛