بریده‌هایی از کتاب دعا

«وَ لَیسَ مِنْ صِفَاتِک یا سَیدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیهًْ». امام سجّاد (ع) عرض می‌کند: پروردگارا! عادت تو این نیست که مردم را به خواستن امر کنی؛ اما آنچه که آن‌ها خواستند به آن‌ها ندهی. یعنی معنای کرم الهی رحمت الهی و قدرت محیطهٔ الهی این است که اگر می‌گوید بخواهید، اراده فرموده‌است که آن خواسته را اجابت کند.

: «إِلَهِی طُمُوحُ الْآمَالِ قَدْ خَابَتْ إِلَّا لَدَیک وَ مَعَاکفُ الْهِمَمِ قَدْ تَعَطَّلَتْ إِلَّا عَلَیک»؛ «خدایا! آرزوهای سرکش و بزرگ و خواسته‌های عظیم، محکوم به نومیدی هستند؛ مگر وقتی که با تو مطرح شوند.» کاروان طلبهای ما، از راه رفتن، محکوم به باز ماندنند؛ مگر وقتی که در خانه تو بیایند.

این رابطهٔ درخواست کردن و گرفتن از خدا، مایهٔ تعالی روح انسان است و همان تقویت‌کنندهٔ روح عبودیت است

کلامی از امیرالمؤمنین (ع) نقل شده‌است که ایشان - بنا بر نقل - فرموده‌اند: «ثُمَّ جَعَلَ فِی یدِک مَفَاتِیحَ خَزَائِنِهِ بِمَا أَذِنَ فِیهِ مِنْ مَسْأَلَتِهِ.»؛ «خدای متعال، به این‌که به تو اذن داد از او بخواهی، کلید همهٔ گنجینه‌های خود را در دست تو قرار داد.»

آنچه بر دل شما، بر زبان شما، بر حرکات شما باید غالب باشد، یاد خداست. دل به یاد خدا، زبان متذکر به نام مقدّس پروردگار،

دلی که از خوف و محبّت خدا و توجّه به پروردگار پر شد، دیگر از هیچ قدرتی واهمه نخواهد داشت. فایدهٔ دعا این است.

و لذا شما می‌بینید امیرالمؤمنین (ع)، آن انسان شجاع، آن جنگجو، آن مرد بزرگ، آن حاکم قدرتمند و نیرومند؛ آن کسی که فکر و ذهن و عقل و حکمت و درس و معارف او برای فرزانه‌ترین فلاسفه و حکمای عالم درس است و باید زانو بزنند و یاد بگیرند؛ آن انسان نیرومندی که اگر همهٔ دنیا در مقابلش باشد، پشت نمی‌کند، از همهٔ مردم زمان خود عابدتر و پیش خدای متعال گریه‌کننده‌تر و متضرّعتر است.

و لذا شما می‌بینید امیرالمؤمنین (ع)، آن انسان شجاع، آن جنگجو، آن مرد بزرگ، آن حاکم قدرتمند و نیرومند؛ آن کسی که فکر و ذهن و عقل و حکمت و درس و معارف او برای فرزانه‌ترین فلاسفه و حکمای عالم درس است و باید زانو بزنند و یاد بگیرند؛ آن انسان نیرومندی که اگر همهٔ دنیا در مقابلش باشد، پشت نمی‌کند، از همهٔ مردم زمان خود عابدتر و پیش خدای متعال گریه‌کننده‌تر و متضرّعتر است.

بشر بی‌رابطهٔ روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصهٔ زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قُلْ ما یعْبَؤُا بِکمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکم»

دعا، وسیلهٔ مؤمن و ملجأ مضطر و رابطهٔ انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است