بریده‌هایی از کتاب بیست و هشت روز تمام

«نازی‌ها منطق مخصوص به خودشان را دارند.»

«و چون به‌زودی پول دیگر هیچ ارزش نخواهد داشت.» چطور به چنین نتیجه‌ای رسید؟ آشفته از او پرسیدم: «منظورت تورم است؟» قیمت‌ها در گتو واقعاً ماه‌به‌ماه افزایش می‌یافتند. قیمت یک عدد تخم‌مرغ در ابتدای سال یک زلوتی بود، ولی حالا باید سه‌برابر آن مبلغ را می‌پرداختی.

در مرگ، همهٔ ما انسان‌ها مشابه بودیم - حتی اگر ادیان چیز دیگری ادعا کنند -

استفان گستاخانه بوسه‌ای بر گونه‌ام زد و میان جمعیت ناپدید شد و احتمالاً برای همیشه از زندگی‌ام، بدون اینکه بدانم اسم واقعی‌اش چیست، یا او بداند که اسم واقعی من میراست.

هنوز نمی‌توانستم باور کنم. در دنیایی که هرکس فقط به خودش فکر می‌کرد، یک نفر تمام زندگی‌اش را به‌خاطر من به خطر انداخته بود.

در کرهٔ خاکی هیچ انسان دیگری وجود نداشت که او را به اندازهٔ این موجود کوچک و ظریف دوست داشته باشم.

بندبند وجودم می‌خواست فرار کند. و از مدت‌ها قبل یاد گرفته بودم به غریزه‌ام اعتماد کنم. وگرنه موفق نمی‌شدم به شانزده‌سالگی برسم.

«وقتی خدا به داد مردم نرسد، به جادو اعتقاد پیدا می‌کنند.»

اغلب وقتی ترس وجودم را فرا می‌گیرد، سطح چیزی را لمس می‌کنم تا آرام شوم: سطح فلزات، سنگ، پارچه - فرقی نمی‌کند، مهم این است که متوجه شوم غیر از ترسم، چیز دیگری هم در دنیا وجود دارد.

کسی برنده است که کمتر بترسد. حالا متوجه این موضوع شدم. آلمانی‌ها به همین دلیل بر یهودیان چیره شده بودند. تا این لحظه. ولی ما دیگر ترس نداشتیم. چون مرده بودیم.