بریده‌هایی از کتاب شهریار در وال‌استریت

کسی که نمی‌داند دارد چه می‌کند، دربرابر وعده‌های دیگران آسیب‌پذیر است.

طنزآمیز است که واژهٔ تصمیم از ریشهٔ «صمّ» عربی، به‌معنی کَربودن، است. یعنی آدمی که تصمیم گرفته کر است، نمی‌خواهد حرفی بشنود یا خود را دربرابر حرف‌های متضادِ دیگران به چالش بکشد. تعارف که نداریم، در زندگی خارج از بازار

جک. د شواگر معتقد است همهٔ روش‌های تکنیکال برپایهٔ نرخ بنا شده‌اند. آن‌ها درعمل مانند عینک‌های غیرطبی‌اند که دید را عوض می‌کنند، اما لزوماً آن‌را بهبود نمی‌بخشند.

حکایت آن دو ابلهی را شنیده‌اید که یکی‌شان زمین را می‌کند و نفر دوم دوباره آن‌را پرمی‌کرد. وقتی از آن‌ها می‌پرسند چرا این کار را می‌کنید، در پاسخ می‌گویند: «ما سه نفر بودیم؛ اولی زمین را می‌کند، دومی لوله کار می‌گذاشت و سومی چاله را پر می‌کرد. امروز نفر دوم سر کار نیامده است؛ ما هم داریم کار خودمان را می‌کنیم.» اجرای سخت‌گیرانهٔ قواعدی که کاربردشان را از دست داده‌اند به این حکایت بی‌شباهت نیست.

ماکیاولی در فصل بیست‌ودوم شهریار می‌نویسد: «عقل بر سه نوع است؛ یکی آن‌که از خود فرامی‌گیرد، دیگری آن‌که چیزی را درمی‌یابد که دیگران فراگرفته‌اند و سوم آن‌که نه از پیش خود می‌آموزد، نه از عَرضه‌داشت دیگران؛ اولینِ این‌ها عالی، دومینش خوب و سومی بی‌استفاده است.»

سهم خوب، ازنظر من، سهمی است که تا امروز خوب بوده است، همین و بس! از فردا ممکن است همه‌چیز وارونه شود. کافی است بازار باز باشد که ببینید غیرمحتمل‌ترین اتفاقات چطور به‌سادگیِ آب‌خوردن احتمال وقوع دارند. سرنوشت‌تان را به یک سهم گره نزنید. کاری را بکنید که شرکت‌های بزرگِ دنیا با شاخص‌های جهانی انجام می‌دهند؛ سبدی از سهام مختلف انتخاب کنید و آن‌ها را در فهرست رصد خودتان نگه دارید. حرکات آن‌ها را هر روز زیرنظر بگیرید و وقتی سیگنال خرید یا فروش را به شما مخابره کرد، دست‌به‌کار شوید.

قرض‌گرفتن روشِ تجاریِ دیگران مانند قرض‌گرفتن عکس پرسنلی‌شان است؛ شاید زیباتر به نظر برسد، اما حتماً بی‌فایده است.

چیزی که معامله‌گرِ خوب را از بد جدا می‌کند، قوانین خوب و بد یا درک رفتار بازار نیست، آمادگیِ بهنگام برای مواجهه با رفتارهای مختلفِ قیمت‌هاست.

ما در زندگیِ خود به مسائلی باور داریم که گاهی حتی منبع آن‌ها را فراموش کرده‌ایم. عادت کرده‌ایم چیزی را بر چیزی برتری بدهیم، امری را نکوهیده و امری دیگر را پسندیده بخوانیم، کاری را به‌صلاح خود بدانیم و کاری دیگر را در ردیف کارهای نادرست سیاهه کنیم، بدون آن‌که حتی یادمان باشد از چه‌زمانی به این موضوعات باور پیدا کرده‌ایم یا چه‌کسی ما را درمورد آن مجاب کرده است!

بسیارانی بوده‌اند که تواناییِ فنیِ کسب سود از بازار را داشته‌اند، اما به‌دلیل نداشتن توانایی‌های روانی بالاخره چهارگوشهٔ زمین را بوسیده‌اند و برای همیشه با این حرفه خداحافظی کرده‌اند.