بریده‌هایی از کتاب بایگانی همیشگی

هزینهٔ این تحت نظر بودن رو خودم می‌دادم. از روی مالیاتمون کم می‌شد.

برای امین ساختن مردم، تنها باید به آن‌ها اعتماد می‌کردم.

بعد از اینکه دولت آمریکا به‌موجب لایحهٔ «قانون جاسوسی» مرا متهم کرده بود، در عمل مشمول جرم سیاسی هم بودم. این یعنی جرمی انجام داده بودم که قربانی آن خود دولت بود و نه شخص خاص دیگری. قانون بین‌المللی حقوق بشر می‌گوید کسانی که به این جرم متهم شده‌اند، از شمول قانون استرداد معافند چون این جرم خاص معمولاً از سوی دولت‌های اقتدارگرا متوجه اشخاص حقیقی می‌شود. این ماجرا بدان معنا بود که روی کاغذ، همهٔ افشاگران دنیا از تیررس قانون استرداد مجرمین به‌دورند اما در عمل وقتی یک طرف این ماجرا آمریکا می‌بود، قصه فرق می‌کرد.

یک صفحهٔ خالی با محل ورود مورد جستجو که می‌توانستی تویش اسم آدم، نشانی‌اش، شمارهٔ تلفنش یا حتی آی. پی او را بنویسی و Enter را بزنی و درجا تازه‌ترین فعالیت‌های آنلاین او جلوی چشمت ظاهر می‌شد. در بعضی موارد می‌شد نسخه‌ای زنده از صفحهٔ کامپیوترش را فراخوانی کنی و بنشینی به تماشای کارهایی که داشت می‌کرد. مثل یک دیوار نامرئی توی خانهٔ همه. می‌شد چند ایمیلی از او را بخوانی و بعد به شبکه‌های اجتماعی‌اش سرک بکشی و بعد هم تاریخچهٔ جستجویش را ببینی

آژانس نرم‌افزار XKEYSCORE را در یک برگه‌ای ـ که بعداً به روزنامه‌نگاران دادم ـ این‌گونه توصیف کرده بود: «ابزاری برای جستجوی هرآنچه یک کاربر روی اینترنت انجام می‌دهد.»

من برای ارتباط با روزنامه‌نگارانِ هدفم از کلیدهای ۴۰۹۶ و ۸۱۹۲ بیتی استفاه می‌کردم که این یعنی اگر همهٔ امکانات آژانس و متخصصان آن جمع می‌شدند نمی‌توانستند فایل‌های روی آن درایو توی خانه‌ام را بخوانند.

هرچه کلید رمزی که یک الگوریتم می‌دهد، طولانی‌تر باشد، یعنی آن الگوریتم مطمئن‌تر و بهینه‌تر است و امکان حل کردن آن به روش‌های معمول کمتر

خود شما هم که دفعهٔ بعد فایلی را روی دیسک خودتان می‌ریزید، به این نکته دقت کنید که چرا کپی‌کردنش این‌قدر طول می‌کشد و پاک کردنش آنی است. پاسخ هم این است که فرآیند پاک‌کردن، در عمل کاری به خود فایل ندارد و فقط نشانی آن را پاک می‌کند.

حقیقت این است که در بستر فناوری کامپیوتر، گزینهٔ «پاک» در عمل وجود خارجی ندارد یا دست‌کم آنجور که شما فکر می‌کنید نیست. «پاک کردن» یک فریب است: یک افسانه، توهم و یک دروغ نه‌چندان مصلحت‌آمیز که علوم کامپیوتری به شما گفته تا خیالتان را راحت کند.

سازمان این قابلیت را یافته که همهٔ تلفن‌های هوشمند آن‌ها را حتی در حالت خاموش هم ردیابی کرده و بر همهٔ مکالمات و ارتباطات آن‌ها نظارت داشته باشد.

نطفهٔ آمریکا را با سرپیچی و نافرمانی بسته‌اند.

یکی از مهم‌ترین افشاگری‌های من در مورد شیوهٔ نوینی بود که آژانس درخصوص پایش داشت و بر شش اصل مهم استوار بود: «همه چیز را رد بگیرید، همه‌چیز را بفهمید، همه‌چیز را گرد آورید، همه‌چیز را پردازش کنید، همه‌چیز را استخراج کنید، همه‌چیز را منتقل کنید.»

بعد از ۱۱ سپتامبر جامعهٔ اطلاعاتی آمریکا سیاستی را در پیش گرفت که چنان رخدادی «هیچ‌گاه» تکرار نشود. مأموریتی ناممکن و یک دهه بعد، دست‌کم خود من این را به روشنی می‌دیدم که دیگر کارکرد نهادهای اطلاعاتی و سیاسی ربطی به ماجرای تروریسم ندارد و این‌ها حالا هرکاری می‌کنند تا سایهٔ سیاه ترور همیشه روی سر کشور بماند و آن‌ها در این سایه بتوانند دامنهٔ قدرت خود را تا ناکجا بگسترانند.

بزرگ‌ترین حملهٔ تروریستی تاریخ آمریکا همزمان شد با گسترش فناوری دیجیتال که خوشمان بیاید یا نه، خاک آمریکا را به توبره کشید. البته که تروریسم دلیلی شد برای پایش و نظارت بیشتر کشورم اما در عمل دستمایه و بهانه‌ای برای نهادهای اطلاعاتی شد و فرصتی بی‌نظیر به دست‌شان داد

زده‌اید... هر کسی، هر آدمی برای خودش رازهایی دارد که آن‌ها را جایی در ذهن خودش مدفون کرده و شاید این بایت‌های حافظه در کامپیوتر یا ایمیل نباشد، ولی جایی در تاریخچهٔ جستجوهای شما در اینترنت و صفحاتی که گشته‌اید دفن شده باشد ـ که یعنی همین حالا توی کامپیوترها و سرورهای ایالات متحدهٔ آمریکا ذخیره شده‌اند.

قانون شمارهٔ ۵۰۱ فصل دهم قوانین جنایی ایالت مریلند گفته که جریمهٔ زنا، ۱۰ دلار وجه نقد رایج مملکتی است و در کارولینای شمالی هم به موجب تبصرهٔ هشتم قانون شمارهٔ ۳۰۹ فصل چهاردهم قوانین ایالتی، یک بازی دبلنای گروهی نباید بیشتر از پنج ساعت طول بکشد. هیچ‌کس هم یادش نمی‌آید که این قوانین کهنه کی نوشته شده و به هر دلیلی از دسترس بازنویسی و بازنگری قانون‌گذاران دور مانده‌اند.

حریم داده‌های ما کاملاً وابسته به مالکیت آن است؛ وابسته به اینکه کجا نگه‌اش می‌دارید و در عمل هیچ دارایی بیش از اطلاعات در معرض خطر نیست.

«کافیه این فضای ابری رو راه بندازیم، اون‌وقت سازمان در هر لحظه می‌فهمه کی و کجا کدوم فایل رو باز کرده و خونده.» اسمش هم خیلی نرم و دوست‌داشتنی بود و همه با شنیدن نام «فضای ابری» یاد آن توده‌های پف‌کردهٔ دوست‌داشتنی می‌افتادند که از بالای خانه‌هایشان می‌گذشت. حالا شاید هم برخی ابرها باران‌زا و طوفانی بودند اما در کل با بردن نام فضای ابری، تصور منفی در ذهن هیچ‌کس ایجاد نمی‌شد و درعوض حس امنیت به همه می‌داد. شاید همه یاد بهشت هم می‌افتادند.

«فضای ابری» را دل خیلی راحت و بدون دردسر مثل یک کالای مطمئن به سیا، آمازون، اپل و گوگل فروخته بود و آن‌ها هم این امکان را به همهٔ کاربران خودشان داده یا فروخته بودند.

در شگفت بودم که چطور مردم به اراده و خواست خودشان این‌همه اطلاعات (موسیقی، ویدئو و کتاب) را روی فضای ابری می‌گذارند و حتی سوالی هم در ذهن‌شان ایجاد نمی‌شود که چرا این فضا رایگان یا دست‌کم این‌قدر ارزان است.