بریده‌هایی از کتاب دل‌آشوبه

چه بسیار قهرمان درون که زودتر از فرد از خوراک بد می‌میرد و فرد دیر متوجه می‌شود که آنچه می‌بایست، نشده است و این همان «اَبَر افسوس» است و بزرگترین حسرت.

حسش شبیه زمانی بود که از شدت سرگیجه و تهوع فقط دوست داشت از چرخ فلک پارک کودکی اش پیاده شود. خودش خوب می‌دانست که چرخیدن و این سبک اسباب بازی‌های پارک حالش را خراب می‌کند، اما به خاطر خودشیرینی جلوی بابا، داوطلب سوار شدن می‌شد و آخر سر، فقط خدا خدا می‌کرد پیرمرد چرخ و فلک را نگه دارد و پیاده شود. حالا هم روزگارش همان طور چرخیده بود و آرزویش فقط پیاده شدن بود.

برای یک بار و شاید اولین بار واقعا احساس کرد تنهاست

این خودم بودم که این داستان را برای خودم ساختم. اگر طور دیگری رفتار می‌کردم، اگر آدم دیگری بودم این طورنمی شد.

با خودش فکر کرد به هر کسی ابراز احساسات کردم فاسد شد، سقوط کرد و برای همیشه از دستش دادم

در راه به این فکر می‌کرد که چقدر از خودش هیچ چیز نمی‌داند. حتی نمی‌داند سلیقه‌اش در مورد خوراکی‌ها چیست.

اما همه این افکار در مقابل منظر تازه‌ای که از خودش و تنهایی اش به دست آورده بود، کمرنگ و حاشیه‌ای به نظر می‌رسید. انگار قطعه‌های گمشده پازل زندگی اش به آرامی کنار هم می‌لغزیدند و جور می‌شدند و تصویری تازه، همه گذشته‌اش را با معنی جدیدی تصویر می‌کرد. انگار تمام عمر این‌ها همراهش بوده‌اند و فقط او تصمیم گرفته بود به جای نگاه کردن به عمق ترس‌هایش رویش را برگرداند و به چهره شیرین و معصومیت دروغینش چشم بدوزد و حتی یک لحظه هم رویش را برنگرداند.

چشمان تیره با نفوذی که نگاه کردن به عمق آن برای بیش از چند ثانیه نیاز به تمرین زیاد و مکرر داشت.

بیشتر به این فکر می‌کرد که بالاخره وقتش رسیده است که به خودش برگردد و کمی هم برای خودش زندگی کند. گاهی حس پسر بچه‌ای را داشت که با خودش فکر می‌کند بزرگ که شد می‌خواهد چه کاره شود. اصلا به درد چه کاری می‌خورد یا از همه مهم‌تر چه کاری برایش دلچسب و خواستنی است. از فکر مردی که در چهل سالگی چنین حسی دارد، لبخند بی اراده‌ای روی لبانش نقش می‌بست.

می‌دانست که مریضی عشق برای او از آن بیماری‌هایی است که با یک بار بهبودی دیگر توان نفوذ در او را نخواهد داشت. درست مثل آبله مرغان بچگی اش،