بریده‌هایی از کتاب دل‌آشوبه

"همه چیز گذشته است. خودت را عذاب نده. "

همیشه به این فکر کرده بود که تقدیر الهی هرچه باشد، او خواهد پذیرفت و تسلیم در برابر اراده حق برایش دلچسب خواهد بود. برای او هر چیز حکمتی داشت و جهان سرشار از نادانسته‌هایی بود که حکیمی الهی با تمام جزئیات در آسمان‌ها اداره‌اش می‌کند.

آنکه خوراکش پول و زنان زیباست، چه بد دل آشوبه‌ای انتظارش را می‌کشد!

مصیبت‌هایی در این زندگی هست که پذیرش و گذشتن از آن، برای کسی که عزیزترین آدم زندگی اش را از دست می‌دهد، حتی اگر تقدیر الهی باشد آسان نیست

نباید نقطه ضعف بزرگ ات را به رقیبت نشان بدهی. حتی به دوستت هم نباید در مورد نقطه ضعف حقیقی ات حرفی بزنی. چون از آن به بعد، دوستی شکل دیگر به خود می‌گیرد و هر لحظه باید منتظر تیری زهرآگین از جانب دوستت باشی.

انگار بالاخره توانسته بود بند ناف نیازش به دیگران را ببرد و روی پای خودش بایستد.

مطمئن بود، هر مسیری که سر راهش قرار بگیرد، خیری در آن نهفته است.

من هیچ ربطی به این آدم ها، به این دنیا، به این محیط، حتی به همه محیط‌های دیگر هم ندارم. هیچ کس نمی‌تواند به دادم برسد و همیشه هم همینطور بوده

از بچگی رویای جالبی داشت که روزی برای یک هفته هم شده تنهایی به شمال برود و بدون هیچ دردسری با خودش خلوت کند و ببیند زندگی بدون پدر و مادر چه شکلی است، یا این که ببیند بقیه آدم بزرگ‌ها بدون پدر و مادر با او چه برخوردی می‌کنند. انگار تازه الان بعد از سال‌ها وقتش شده بود که رویایش را عملی کند. یک راست به سمت ترمینال رفت و بلیط خرید. در راه لحظه‌ای به این که کجا می‌رود و آن جا چه کار باید بکند فکر نکرد، فقط غرق در اندیشه گذشته و اتفاقاتی بود که در این ماه‌های اخیر به چشم دیده بود. بدون اغراق تمام طول مسیر بغض کرده بود، پاهایش را مدام تکان می‌داد و با دستمال کاغذی مچاله شده‌ای عرق‌های پیشانی اش را پاک می‌کرد و هر از چند گاهی سرش را تکان می‌داد و آهی می‌کشید. هر لحظه به این فکر می‌کرد که چگونه کارش به این جا کشید.

این ایده که باید از عشق میانشان مثل کودکی نوپا پرستاری و مواظبت کنند، در ذهن هر دو پر رنگ و زنده بود.