بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

هیچ میانبری برای کاستن از رنجِ دیگری وجود ندارد؛ مگر پریدن به وسط ماجرا.

«اگر راهی برای رسیدن به روشنایی باشد، حتما از تیرگی می‌گذرد.»

آنکه به دنبال دغدغه‌های ذهنی اش با فلاسفه و جان‌های بزرگ و نوشته‌های شان همصحبت می‌شود، خوب می‌داند که چه چیز را باید از میان انبوه گفته‌ها بشنود و نیک می‌دانند چگونه قهرمان درون خود را، با تغذیه خوب قوی نگه دارند. برای تو باید مهم باشد که چه اندیشه‌ای ذهنت را تغذیه می‌کند؛ زیرا خوراک خوب، از مهمترین لازمه‌های پرورش قهرمان ِخوب است.

دنیا را بیشتر افرادی در سکوت و به دور از جنجال جوامع آکادمیک به پیش می‌رانند. تنها جان‌های بزرگ اند که تابِ تنهایی و اندیشیدن با خود را دارند و بر شهوت دنباله روی و اطاعت غلبه می‌کنند. برای آفرینش و زایندگی، باید ابتدا ذهنی مستعد و پویا داشت و سپس برای دغدغه‌های آن به دنبال پاسخ و چاره گشت.

آن چیزی که ما از آن ممنوع شده‌ایم و دلیلش را هم به نیکی نمی‌دانیم و ممنوعیت آن در‌هاله‌ای از ابهام و ایهام قرار دارد، بیشتر ما را لجوج و بهانه گیر می‌کند تا فرمانبردار.

تو باید قهرمانت را از آن صداهایی که برای تمسخر و ریشخند بلند می‌شوند بپایی، و نیک بدانی که هر سرزنشی که بر خود و قهرمانت روا می‌داری، تیری آلوده به سمی مهلک است که تو را و او را هر روز بی حرکت‌تر و لاابالی‌تر و در یک کلام در بند می‌کند.

آن چه تو را در این راه یاری خواهد کرد آن «نه» مقدسی است که هر بار وسوسه به مطیع بودن و فرمانبردار بودن به سراغت می‌آید می‌گویی. تو باید گنجینه‌ای از «نه»‌های مقدس داشته باشی.

نیچه در بسیاری موارد از روانشناسی به نیکی یاد می‌کند و بر این عقیده است که روانشناسی خیلی زود به ملکه تمام علوم بدل می‌شود؛ زیرا راهی به اندیشه‌ها و مسائل بنیادین باز می‌کند.

دنیا تحت تأثیر موج است نه هیاهو

«تو نباید زنا کنی» و «تو نباید ریا کنی» احتمالا در اکنون زندگی تو سودمندی بسیار کم و ضرر بیشتری برای زناکار شدن و ریاکار شدن تو خواهد داشت و شک ندارم مسیر تو در تعامل با درونت هرچه کمتر از مسیر نباید‌ها بگذرد سالم‌تر و سلامت‌تر خواهد بود

دارویی که برای بسیاران تجویز شود، سودِ اندک و پشیمانیِ سترگ را به ارمغان می‌آورد

در رابطه با مگسان یا باید شیرینی باشی، یا مگس، یا کثافتی بابِ طبع مگسان

آنان که ما را در کودکی درمانده حکم‌های والدی خود کرده‌اند، در بزرگسالی نیازی نمی‌بینند که مستقیم و واضح ارزش‌های خود را به ما القاء کنند.

قهرمان درونتان را از آسیب شهوت بپایید و بسیار سختگیر باشید که شهوت تمام هشیاری شما را به خود معطوف نکند و شما از قهرمان خود غافل نشوید. اگر پدر و مادر خوبی برای قهرمانتان باشید هیچ عیبی ندارد که شبانگاه که او در بستر خود آرمیده است به بستر شهوت بلغزید و تفریحی بکنید.

بخش شهوانی ما تنها مسئول رابطه جنسی و شهوترانی نیست بلکه چیزی از شور و شوق زندگی، امیدواری، انرژی جوشان روانی هم در این بخش نهفته است و آنان که این بخش را به کلی واپس می‌زنند، از دیگر مواهب آن نیز بی بهره می‌مانند

«مردم عامّی زندگی را همچون خوکی سپری می‌کنند که از آبشخور شهوت تغذیه می‌کند.»

اما مسئله اصلی اینجاست که گاهی اشتباهی رخ می‌دهد و ما مستعد ارتکاب آن هستیم: بخشی از ذهن ما که وظیفه‌اش محافظت از زنده ماندن ماست، معطوف به چیزی غیر از وجود خودمان می‌شود. به این معنی که آن بخش چیزی را با ما اشتباه می‌گیرد و کوشش مضاعف می‌کند که آن را هم مانند جانمان، برایمان نگاه دارد و آن زمان است که مشکلات عدیده ما شروع می‌شود. کسی که کار، پول، عشق و یا چیزی بیرونی را، با وجود خود اشتباه می‌گیرد، اسیر اضطرابی فراگیر خواهد شد. زیرا آن بخش بدوی وجود ما، توانایی نگاه داشتن آن شیء خارجی در حیطه امن و همیشه نزدیک به ما را ندارد.

کاستن از رنج بیمار به هر روشی نمی‌تواند راه مناسبی برای درمان باشد. باید با درمانجو اتمام حجت کرد که کسی نمی‌تواند راه را برایت مشخص کند، چون آن راه دیگر راه تو نخواهد بود. من تنها می‌توانم همسفر تو و همراهت در مسیر کشف سرزمین ناشناخته درونت باشم و تو را در مسیر یافتن راه‌های خودت همراهی کنم و تنهایت نگذارم، اما این تو هستی که باید انتخاب کنی و اتفاقا باید به تنهایی هم این کار را بکنی.

امری را که هیچگاه نمی‌باید آرزویش را می‌داشتم انجام داده‌ام و نام تقدیر بشری را نیز بر آن زده‌ام و حال مانند چارپایی، بار آن را بر دوش می‌کشم

یک حضور واقعی در صحنه بحران و یک همراهی عملی نتیجه‌ای پربار به دنبال خواهد داشت